De bovengenoemde langdradigheid en saaiheid vloeien voort uit het feit dat Mikael kerfeldt en zijn mannen doorgaans ontzettend lange nummers schrijven. Een duur van tien minuten per track is eerder regel dan uitzondering. Vaak zijn ze meeslepend, maar boeten ze tegen het einde aan kracht in. Op Ghost Reveries is dit niet anders en de meeste hadden van mij dan ook met drie minuten ingekort mogen worden.
Dit neemt gelukkig niet weg dat er genoeg te genieten valt. Neem bijvoorbeeld The Baying Of The Hounds dat nog het meest aan Deliverance herinnert. Keiharde momenten, waarbij kerfeldt zijn aparte grunt veelvuldig de vrije loop laat worden afgewisseld met de voor Opeth zo kenmerkende rustige passages. Atonement is weer zon typisch ingetogen nummer, met cleane zang, dat zo op Damnation had kunnen staan. Het belangrijkste verschil met de voorgaande platen is de toevoeging van toetsenist Per Wiberg die Ghost Reveries van extra sfeer voorziet.
Ghost Reveries is een typisch Opeth-album geworden en kent dankzij de inbreng van Wiberg een nieuw element. De plaat is meeslepend en afwisselend en vooral Peter Lindgren's vele gitaarsolos tussendoor zijn een lust voor het oor. Een plaat om stevig bij te headbangen, maar minstens net zo geschikt om onderuit gezakt in een comfortabele fauteuil bij weg te dromen. Een must voor iedere Opeth-aanhanger.
Tracklist:
1. Ghost Of Predition
2. The Baying Of The Hounds
3. Beneath The Mire
4. Atonement
5. Reverie/Harlequin Forest
6. Hours Of Wealth
7. The Grand Conjuration
8. Isolation Years
