Het optreden is niet uitverkocht, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Haarlem gisteren en Eindhoven volgende week. Het balkon is gesloten, maar de begane grond staat vol met mensen. Dertigers, veertigers, maar ook jonger volk. Zowel metalheads als liefhebbers van alternatieve rock. Sommigen in vrijetijdskleding, anderen met een bandshirt aan en enkeling met het shirt van de show op 9 juni 2010 in Arnhem. Op de achtergrond zijn de helden van toen door de boxen te horen: Nirvana, Smashing Pumpkins, Pearl Jam, bands die tijdloze muziek maakten met een kenmerkende jarennegentigtwist, net als Rage Against The Machine.

De show begint wat later dan aangekondigd. Er is geen voorprogramma, maar Marco Roelofs (ex-Heideroosjes) kondigt aan dat de bezoekers een film van twintig minuten gaan bekijken (�en als je daar geen zin in hebt, ga je maar buiten roken�). Men reageert in eerste instantie verbaasd op Escape From Syria: Rania's Odyssey, maar velen blijven toch kijken naar het aangrijpende, door zichzelf gefilmde verhaal van een jong Syrisch stel dat op de vlucht is uit eigen land en leeft tussen hoop en vrees, vaak in erbarmelijke omstandigheden.

Kort erna betreden de bandleden het podium. De gelegenheidsformatie bestaat uit drummer Tim Van Delft (De Staat), bassist Jop van Summeren (De Staat) en gitarist Tom Sikkers (Daybroke). Daarnaast is er een vijftal vocalisten die om de paar nummers ten tonele verschijnen. Dat zijn niet de minsten. Allereerst is dat David achter de Molen van John Coffey. Net als de andere zangers verschijnt hij in oranje gevangenispak. Hij brengt het er net als de andere muzikanten prima vanaf. Terwijl het volume nog niet op het gewenste niveau staat, nemen de meeste bezoekers een afwachtende houding aan, maar is er toch ook al een groepje dat staat te moshen. Het ijs lijkt daarna toch al vroeg gebroken met Killing In The Name. Er is meer beweging in de zaal, meerdere bezoekers schreeuwen al mee (�Fuck you, I won�t do what you tell me� en uiteraard massaal �Motherfucker!�).

Vervolgens komt Roy Smolenaars (Memphis Maniacs) het podium op voor Take The Power Back. Na de eerste twee nummers is de bijval iets minder en dat is ook het geval bij Settle For Nothing, waarvoor Marco Roelofs de b�hne betreedt. Dat er wat minder bijval is, ligt met name aan de nummers zelf, die het wat rustiger aandoen, zeker in het geval van laatstgenoemde. Het is vooral de ritmesectie die indruk maakt in deze fase, specifiek in Take The Power Back en Bullet In The Head. Laatstgenoemde komt weer beter uit de verf dan zijn twee voorgangers. Dat ligt deels aan de vocale prestaties. Het is bijna niet te doen om Zack de la Rocha te evenaren en het is dan ook een goede keuze van de vocalisten om hem niet rechtstreeks te kopi�ren, maar om met een eigen interpretatie te komen. Dat pakt wat wisselend uit. De uitspraak van �No more lies� door Roy is een misser en de ene zanger zal meer je smaak zijn dan de andere, maar verder is er eigenlijk weinig aan te merken op de zang en de intensiteit van de performance is dik in orde.

Het publiek vermaakt zich dan ook prima. De pit wordt groter bij Bullet In The Head en er is zelfs een circlepitpolonaise. Ook een securitymeneer die tegen het podium aanleunt, bekijkt de vrolijke pitgangers met een lach en maakt vrienden. Flarden van teksten worden meegeschreeuwd, zoals �We don�t need the key, we�ll break it.� in Know Your Enemy, waarin Roy zich revancheert en het prima soleerwerk van Tom opvalt. Het geluid staat prima afgesteld en neemt in volume toe, waardoor de kracht van de nummers live nog veel groter is dan op plaat, al moet iedereen even wennen aan de vocalen van Iris Goessens (Spoil Engine) in Wake Up en Fistful Of Steel, maar als ze haar diversiteit en haar extreme zang laat gelden, dan zijn velen toch onder de indruk. Net als de anderen toont ze zich heel actief. Ook Jeroen Camerlynck (Fleddy Melculy) doet het uitstekend in Township Rebellion en Freedom (inclusief cowbell), dat het eerste deel van het optreden erg sterk afsluit. Nog een keer schreeuwt iedereen mee: �Freedoooooooommmm, yeaaahhhh!� Er is een wall of death en Jeroen schreeuwt aan het einde de longen uit zijn lijf.

Na de pauze is het tijd voor �nieuwere� hits, een reeks hoogtepunten van de �latere� albums: Testify, Bulls On Parade, People Of The Sun en Guerilla Radio slaan in als een bom, al had de gitaartoon van Tom aan het begin van People Of The Sun wat meer bij het origineel mogen liggen. Verder niets dan lof voor de gitarist, die veel solo's en effecten juist goed vertolkt. Er is inmiddels niemand meer die rustig staat te kijken. Overal in de zaal knikken de toeschouwers mee. Velen grijpen de laatste kans om deel te nemen aan de pit met beide handen aan. Anderen zingen of schreeuwen de teksten liever van afstand mee. David laat op het laatst een paar enthousiastelingen meeschreeuwen door de microfoon. Het is dan ook jammer dat het daarna over is en dat de avond voor het gevoel te kort duurt. Rond kwart over tien is het al afgelopen. Iedereen blijft nog staan, maar het is echt voorbij. Dit smaakte beslist naar meer. Dan nog maar even gezellig naborrelen. Ook na 25 jaar heeft de muziek van Rage Against The Machine nog veel impact, zeker live. Het was dan ook meer dan "een beetje plezant". Dankzij het prima afgestelde geluid en enthousiaste bandleden was het een zeer vermakelijke, nostalgische avond waarin iedereen zich weer even in de jaren negentig waande. Voor degene die komend weekend naar Eindhoven gaan, veel plezier.

Met dank aan Joost Jansen van Hedon en Pending Title Photography voor de foto's.