Oke, genoeg ontkenningen. "Songs of Darkness, Words of Light" is het meest sinistere album dat My Dying Bride tot nu toe gemaakt heeft. Als ik hoor hoe Aaron als een duivelsman tekeer gaat in nummers als "Catherine Blake" en "And My Fury Stands Ready", kan ik alleen maar concluderen dat deze zanger (en band!) mooi oud is geworden. De tweede jeugd die de band na "34.788% Complete" in z'n greep kreeg, komt op "Songs of Darkness, Words of Light" tot z'n ultieme uiting. Althans voorlopig. Het nieuwe album is een vrij logische voortzetting van de sound van de vorige twee albums, al is het verschil tussen "Songs of Darkness…" en "The Dreadful Hours" wel wat groter dan die tussen laatstgenoemde en "The Light at the End of the World".
Een goede manier om in een oogopslag het verschil te bepalen, is door de eerste twee minuten van "The Wreckage of My Flesh" te luisteren, wat een vrij onconventioneel begin van een My Dying Bride album omvat: het nummer komt erg vlot op gang met zeer smerige vocalen en extreem duistere, bij deze band nog nooit eerder gehoorde synths (een van de sterkste aspecten van de plaat). Vanaf dit punt openbaart "Songs of Darkness…" zich meer als het 'klassieke' My Dying Bride album dat het eigenlijk is, met elementen uit zo'n beetje alle periodes, maar zoals verwacht een grote nadruk op het doom/death gebeuren. Een opvallend nummer is "Catherine Blake", dat als een "Like Gods of the Sun"-nummer op gang komt en vervolgens omslaat in een "As The Flower Withers"-compositie, en ook een stukje bevat dat sterk aan "The Angel and the Dark River" doet denken. Vijf minuten in het nummer wordt het nummer helemaal te gek, met zeer agressieve vocalen en epische synths. Zonder meer een van de hoogtepunten van het album.
Een ander nummer dat een zeer positieve indruk maakt, is "The Blue Lotus". Het is een van de meest afwijkende tracks, wat voornamelijk aan de zuivere vocalen van Aaron te danken is. Op zo'n tedere wijze heb ik de beste man nog nooit horen zingen. Ook kent het nummer een paar stukken die bijna groovy zijn te noemen. Op een zeer on-groovy My Dying Bride manier, natuurlijk… Als laatste valt "My Wine in Silence" op als het meest gemakkelijk in het oor liggende nummer sinds "Like Gods of the Sun".
Algemeen gesteld is "Songs of Darkness, Words of Light" een uitstekende opvolger van "The Dreadful Hours". De originaliteitsprijs zullen de heren er niet mee winnen (misschien het volgende album een opvolger van "34.788% Complete"?), maar kwalitatief steekt het album prima in elkaar. Of het een van de beste platen van My Dying Bride is kan ik op dit moment nog niet zeggen; de hele discografie is wat mij betreft van hoge kwaliteit en het wordt derhalve telkens moeilijker om een favoriet te kiezen. Laten we het er gewoon maar op houden dat dit het zoveelste kunstwerk is van een van de kwalitatief meest consistente metalbands van de afgelopen tien jaar.
Tracklist:
1. The Wreckage of My Flesh
2. The Scarlet Garden
3. Catherine Blake
4. My Wine in Silence
5. The Prize of Beauty
6. The Blue Lotus
7. And My Fury Stands Ready
8. A Doomed Lover
.jpeg){kind=small}
