Nu-metal is tegenwoordig een vloekwoord, maar vijftien jaar geleden lag dat anders. Massa's gefrustreerde personen vonden in furieuze teksten, die tegen alles en iedereen aanschopten, hun uitlaatklep. Het bijzondere aan het genre was dat het destijds vooral mainstream goede zaken deed en dat bands als Korn, Limp Bizkit, System Of A Down, Linkin Park en Papa Roach niet van de radio of tv weg te denken waren. Iets wat met het huidige radiobeleid niet meer voor te stellen is. Nu het genre de aversie tegen zich heeft, is het al een tijd gestorven. Veel van deze groepen hangen echter nog steeds rond in het wereldje, maar met muziek die ver van hun begindagen af ligt.

Papa Roach is ��n van die bands. Eerder had het nog het etiket nu-metal, nu heet het echter hard rock. Doodzonde in het geval van Papa Roach, want het is duidelijk dat de band per album tegenwoordig een forse stap achteruit doet. F.E.A.R. kan dan ook gerust gezien worden als het voorlopige dieptepunt uit de carri�re van de kakkerlaken. Waar de groep in de hoogtijdagen van Infest nog maatschappijkritische onderwerpen aanhaalde en Jacoby Shaddix nog oprecht gefrustreerd overkwam, is het nu allemaal maar emotionele troep waar de zanger mee komt. Nergens is meer die felle mentaliteit terug te herkennen. In plaats daarvan blijft de man maar doorzeuren over relatieproblemen en andere gebeurtenissen uit het verleden. Ook het concept F.E.A.R. (Face Everything And Rise) waar heel diepzinnig over gedaan wordt, is eigenlijk niet meer dan een puberale afkorting in de trend van YOLO en LOL.

En F.E.A.R. lijkt zich dan ook voornamelijk te richten op die doelgroep. Waar op de vorige plaat de kortdurige trend van dubstep nog enthousiast achterna gehold werd, is deze even snel verdwenen als hij is gekomen. Het is op Warriors en de titelsong nog het meest aanwezig, maar beperkt zich verder voornamelijk tot de achtergrond. Met het typerende Papa Roach-nummer Face Everything And Rise en Skeletons opent de groep echter nog redelijk sterk, maar daarna zakt het niveau al snel. Met Broken As Me en Falling Apart beland je in een emotionele rollercoaster, die maar niet wil overtuigen. Met Gravity lijkt de band zich nog even te herpakken, maar in het refrein grijpt het gezelschap weer terug naar diezelfde zoetsappigheid. Zelfs Maria Brink (In This Moment) kan, ondanks een aardige poging, niet helpen om het nummer in betere banen te leiden.

De oplossing voor Papa Roach is vrij simpel. Ze moeten gewoon een spreekwoordelijke schop onder de kont hebben. Want dat F.E.A.R. een beroerde release is, ligt niet zozeer aan de kunde van de bandleden, maar aan het zwakke materiaal dat ze uitbrengen. Productioneel is het allemaal prima in orde, maar het klinkt gewoon veel te zoetsappig en wil gewoon niet vlammen. Laat de band maar weer eens flink pissig worden en het vuur in zichzelf hervinden. Want als het zo doorgaat, zie ik namelijk een kakkerlak eindigen die kenbaar tegen alles bestendig is, behalve tegen zichzelf. En dat zou zonde zijn.

Tracklist:
1. Face Everything And Rise
2. Skeletons
3. Broken As Me
4. Falling Apart
5. Love Me Till It Hurts
6. Never Have To Say Goodbye
7. Gravity
8. War Over Me
9. Devil
10. Warriors
11. Hope For The Hopeless
12. Fear Hate Love