Zoals ook bij Living With The Ancients het geval was, blijkt dat Blood Ceremony in de tussentijd niet stilgezeten heeft. Andrew Haust heeft zijn plekje achter het drumkit geruisloos verlaten en is inmiddels vervangen door Michael Carrillo. De meeste fans zal het waarschijnlijk niet eens opgevallen zijn. Het verschil zal je niet horen, want de drums zijn nooit echt belangrijk geweest voor Blood Ceremony. De belangrijkste bandleden, Sean Kennedy en Alia OBrien, zijn er gewoon nog en dat betekent dat je in ieder geval een typische plaat van Blood Ceremony in handen hebt.
Het leuke is eigenlijk dat een typisch album van Blood Ceremony steeds lastiger te omschrijven wordt. Na een spontaan, folky en pakkend debuut, was Living With The Ancients erg gepolijst en leunde het erg tegen traditionele doom aan. Met The Eldritch Dark keert de band weer wat terug naar de stijl van de titelloze plaat. Dat betekent dus weer veel folkrockinvloeden en een meer organische sound. Toch klinkt het niet als het debuut. Het is ruwer geworden en dat komt vooral doordat Alia anders is gaan zingen. Het is alsof ze spontaan fan geworden is van Coven en de zangstijl van Jinx Dawson in het bijzonder. Het is even wennen, maar ze klinkt ineens een stuk zelfverzekerder.
Ook The Eldritch Dark had bij ondergetekende wat tijd nodig om te rijpen. De plaat is minder toegankelijk dan zijn voorgangers. De zangpartijen zijn, zoals gezegd, ruwer geworden, maar songs zijn moeilijker te doorgronden. In elk geval ben ik er blij mee dat er meer gebruik is gemaakt van de orgels en Alias betoverende dwarsfluit. Laat je niet misleiden door een eerste, vermoedelijk wat teleurstellende, luisterbeurt. Als je wat moeite in deze plaat steekt, zullen de accenten opvallen. Zo mag er best genoten worden van de mooie afwisselingen, leuke melodietjes en een fijne sfeer. The Eldritch Dark is wederom een verheerlijking van de obscuur klinkende rock en metal uit de jaren zeventig, met een ijzersterk gevoel voor sfeer en mystiek.
Last but not least, Blood Ceremony neemt je aan de hand mee langs roemrijke horrorfilms uit de jaren zestig en zeventig. In het verleden hebben ze vaak genoeg legendarische regisseurs en hun werk als inspiratie aangehaald. Summerisle verraadt zijn bron nog eenvoudig. Het is namelijk een van de hoofdpersonen uit de klassieker The Wicker Man uit 1973. Het is een prachtig lied dat ergens wat tragisch klinkt. De zang wordt hier voor het eerst (grotendeels) verzorgd door bassist Lucas Gadke. Zeker niet onverdienstelijk overigens. Dat mag hij van mij vaker doen. Het is moeilijk om andere favorieten te kiezen. Er zitten eigenlijk geen slechte songs tussen. De Black Sabbathverering viert natuurlijk weer hoogtij. Het zal zoals gebruikelijk een bepaalde groep afschrikken en een andere juist aantrekken. The Eldritch Dark is in kwalitatief opzicht iets minder goed dan de vorige twee platen, maar dat zijn dan ook monumentale werken. Veel valt de band dus niet kwalijk te nemen. Dit is gewoon een goed album.
Tracklist:
1. Witchwood
2. Goodbye Gemini
3. Lord Summerisle
4. Ballad Of The Weird Sisters
5. Eldritch Dark
6. Drawing Down The Moon
7. Faunus
8. The Magician
