Vorig jaar vierde FortaRock de vijfde verjaardag met een speciale XL editie. Ondanks dat er dit jaar geen XL in de naam staat, vindt het festival toch weer plaats in het Goffertpark in Nijmegen. Het loopt vandaag uiteen van traditionele hardrock tot metalcore, van white tot black en van jong tot oud. Iron Maiden, Slayer, Anthrax, Dimmu Borgir, Alter Bridge, Carcass en nog vele anderen beklimmen op deze zaterdag de drie podia die op het terrein zijn opgebouwd. Hieronder lees je onze impressie van deze zesde editie van FortaRock - The Festival.
Het Amsterdamse metalcoregezelschap The Charm The Fury mag als eerste de Monster Energy Stage betreden en doet dat voor een redelijk klein publiek. Energiek trapt de band af met A Testament, gevolgd door veel materiaal van debuutplaat A Shade Of My Former Self. Het geluid klinkt in het begin erg slecht en vooral de zang van Caroline Westendorp heeft daar onder te lijden. Met een sympathieke performance weet de groep wel zieltjes te winnen maar foutloos is het optreden niet te noemen. Vooral de cleane zang vliegt nog wel eens uit de bocht. Virtue Of Leadership (met uitgerekte gitaarsolo) dient als hoogtepunt van de show waarna de band afsluit met Carte Blance. (Marcel)
Persoonlijk vind ik het altijd een dubieuze eer om een festival te mogen openen. FortaRock ontvangt vandaag om en nabij de 25.000 bezoekers, maar slechts een fractie daarvan heeft de moeite genomen om voor de eerste bands op te draven. Aan de (magische) kunsten van Blood Ceremony kan het niet liggen, want de Canadezen zijn inmiddels een goed op elkaar ingespeelde machine en geven een uitstekend optreden weg. Het is alleen al erg mooi om te zien hoe dit viertal een ongelooflijk gevarieerd geluid kan neerzetten. De set kent weinig verrassingen en dus is het genieten van occultrockpareltjes als Im Coming With You, Return To Forever en My Demon Brother. Ook het nieuwe werk valt goed in de smaak. (Ruud)
Een dag eerder mocht Adje Vandenberg nog de Buma Rocks Export Award in ontvangst nemen, vandaag mag hij met zijn comeback-band Vandenberg's Moonkings het hoofdpodium van FortaRock inwijden. Wie op het vroege tijdstip al aanwezig is, hoort dat de gitarist na jaren afwezigheid een uitstekende band rond zich heeft gevormd, waarmee hij dezelfde lekkere hardrock maakt als waar hij bekend mee werd. Nummers als Line Of Fire, Close To You en Lust And Lies van de Moonkings zelf worden afgewisseld met enkele hits uit het verleden van Vandenberg. Wel wordt bij dit eerste optreden op de mainstage al snel duidelijk dat zodra de wind de kop opsteekt, het geluid ook wat wegwaait. Later op de dag zal dit nog wat beter merkbaar zijn. Afgezien daarvan is het wel genieten bij Vanderberg's Moonkings. (Tonnie)
Op het moment dat Adje Vandenberg zijn laatste noot heeft aangeslagen gaat gelijk al op de Monster Energy Stage Caliban van start. De Duitsers hebben dit jaar met Ghost Empire een fijn album uitgebracht en staan vandaag op FortaRock om dat te promoten. Dit keer geen make-up op de gezichten van de metalcoreformatie maar wel een vette stage setting gebaseerd op de albumcover. Het meeste materiaal dat gespeeld wordt, is afkomstig van Ghost Empire en van het oudere werk wordt alleen We Are The Many gespeeld. Ook bij dit optreden zijn geluidsproblemen aan de orde en dan vooral in het begin van de show. De band zelf is lekker op dreef en speelt een retestrakke set vol met loeiharde breakdowns en sluit af met het aan het publiek opgedragen yOUR Song. (Marcel)
Wat een verschil met drie jaar geleden! Toen trad het nog kersverse Ghost aan op Fortarock en speelde het in een gezellig volle tent. Van gezelligheid is nu geen sprake, want de Tent Stage puilt werkelijk uit. Wie denkt na Moonkings nog even rustig naar Ghost te kunnen kijken, komt bedrogen uit. De band voert zijn trucje heel keurig uit. Het grootste deel van de set bedraagt nummers van het ijzersterke debuut, aangevuld met het beste van het vorig jaar verschenen album Infestissumam. Een prima show voor hen die Ghost voor het eerst zien, maar ik hoor ook gemor. Sommigen, mezelf incluis, kennen het kunstje inmiddels wel. Het wordt tijd dat Ghost iets nieuws gaat bedenken. (Ruud)
Dat Trivium vandaag staat op te treden is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Kort geleden werd drummer Nick Augusto uit de band gezet (momenteel vervangen door Mat Madiro) en moest de band twee weken terug alle shows afzeggen door stemproblemen van Matt Heafy. Dat zal dan ook de reden zijn dat er vandaag veel nummers voorbij komen waarbij Heafy minder hoeft te schreeuwen. Zo bestaat de setlist voornamelijk uit materiaal van de laatste paar platen en wordt er van het bekendste wapenfeit Ascendancy amper materiaal gespeeld, alleen Dying In Your Arms komt voorbij. Dat is erg jammer want het nieuwe materiaal lijkt niet zo goed opgepikt te worden door het publiek als het oude. De band speelt strak maar ook erg geroutineerd en terughoudend. Van het ooit zo sprankelende en gretige Trivium is vandaag weinig te zien. En wat is nu een Trivium-optreden zonder Pull Harder On The Strings Of Your Martyr? (Marcel)
Een merkwaardige contradictie: terwijl de nieuwe cd The Satanist hun minst toegankelijke werk tot nog toe is, geniet Behemoth momenteel meer populariteit dan ooit tevoren. De tent staat al ver voor aanvang van het optreden bomvol. De verwachtingen worden echter niet helemaal ingelost. Het geluid is erbarmelijk: het grootste deel van de set zijn alleen zang en drums verstaanbaar maar enig herkenningspunt wat betreft het dynamische gitaarwerk ontbreekt. Het nekt een optreden dat moeiteloos een van de hoogtepunten van de dag had kunnen worden, want zoals altijd stralen zanger/gitarist Nergal en zijn kornuiten pure kracht en vastberadenheid uit. En zelfs met dit slecht definieerbare geluid bezitten songs als Ora Pro Nobis Lucifer, Conquer All en At The Left Hand Of God hypnotiserende kwaliteiten. Al zou ik op een festivaloptreden toch eerder afsluiten met een brute knaller als Slaves Shall Serve of Decade Of Therion. Niet iedereen heeft aandacht voor de intrigerende klanken van O Father, O Satan, O Sun. (Wessel)
In een interview vertelde Sabaton-zanger Joakim Brodn me al eens dat de titel van de plaat meestal de titel van het beste nummer op het album is. Uit de setlist van vandaag blijkt dat ook wel, want na vaste opener Ghost Division komen ondermeer Carolus Rex, Attero Dominatus, The Art Of War en Primo Victoria voorbij. De energieke band wisselt deze nog wel af met enkele nummers van het nieuwe album Heroes. Helaas zijn er wel wat materiaalproblemen die wat roet in het eten gooien, waardoor de solo's amper te horen zijn. Uiteindelijk wordt het euvel wel opgelost zodat het feestje alsnog compleet is. (Tonnie)
Gojira is n van de hoogtepunten van de dag. De band rond de broers Duplantier zorgt in de namiddag in een volle tent voor een supergaaf optreden. Direct vanaf de eerste vette riff van Explosia is het een groot feest. Naast de actieve frontman Joe is het bassist Jean-Michel Labadie die constant loopt te headbangen, dat aanstekelijk werkt op het publiek. Drummer Mario spant de kroon met zijn actieve performance. Het is een wonder dat het drumstel nog heel blijft met zijn agressieve stijl van spelen. De Fransen spelen energiek, met overtuiging en strak. Hierdoor komen de nummers die op plaat al lekker klinken, live nog beter uit de verf. Van elk album worden er nummers gespeeld, ook van het debuut Terra Incognita. De Fransen hebben er na dit indrukwekkende optreden zeer zeker een groot aantal fans bij. Voor wie het optreden heeft gemist of er geen genoeg van kan krijgen, is er op 3 juli een co-headlinershow van Gojira en Slayer in 013 in Tilburg. (Jeffrey)
De Amerikaanse blackmetalband Deafheaven staat te boek als een van de sensaties van 2013. Zelf heb ik de lelijke, roze hoes wel een paar keer voorbij zien komen. Terwijl de liefhebbers van extreme metal zich staan te vergapen aan Gojira in de tent, staat er slechts een kleine menigte voor de Monster Energy Stage. Het is eigenlijk geen gezicht. Er is veel lawaai, maar het publiek is even statisch als de band. Dichtbij het podium zal het anders geweest zijn, maar op enkele tientallen meters afstand valt er weinig te maken van deze brij aan geluid. Veel mensen kijken even en lopen gauw weer door. De concurrentie van Gojira is ongetwijfeld te zwaar. (Ruud)
Alter Bridge mag dan misschien iets minder metal zijn dan enkele andere namen op het festival, de band is zeker niet slechter. Met vier uitstekende albums op zak en een reputatie van vette optredens is de plek op de mainstage zeer terecht. Ook vandaag geeft de band weer een goed optreden weg, al voelt het wel wat aan als een ingekorte versie van afgelopen november. De setlist toont, op wat ontbrekende nummers na, grote overeenkomsten. Geopend wordt weer met de single Addicted To Pain en ook ondermeer Come To Life, Cry Of Achilles en natuurlijk Blackbird worden gespeeld. De nummers worden wel weer perfect gebracht en wederom bewijst Alter Bridge een van de beste hedendaagse rockbands te zijn. (Tonnie)
De laatste keer dat ik Carcass zag, als headliner van Neurotic Deathfest 2013, werd er een overzicht van de gehele discografie geboden: van het begin als ruwe grindcoreband tot de uitvinders van de melodieuze death metal op Heartwork. Nu staan ze op een festival waar niet enkel liefhebbers van het echt stevige werk heen gaan. De band lijkt daarom vandaag bewust voor de wat toegankelijkere nummers gekozen te hebben. Genital Grinder en Exhume To Consume zijn de enige grind-oudjes die aan bod komen. Pareltjes als Buried Dreams en de titeltrack van Heartwork bezitten welhaast de perfecte balans tussen melodie en brutaliteit. Het geluid is hier gelukkig een stuk beter dan bij Behemoth, lekker ruig maar kraakhelder. Ook de rest van de tent lijkt met volle teugen te genieten. Dat Cadaver Pouch Conveyor System fout wordt ingezet en uiteindelijk helemaal niet gespeeld wordt, vergeef ik de sympathieke Britten dan ook. Met het uitkomen van de comeback-cd Surgical Steel is Carcass helemaal terug van weggeweest en hopelijk mogen we nog veel vaker van dit soort optredens genieten! (Wessel)
Terwijl velen om me heen nog staan te rillen van de gladde, commercile rock van Alter Bridge, beklimmen de heren van Graveyard de kleine Monster Energy Stage. Ik heb de Zweden al een tijdje niet meer gezien, maar in elk geval staat Rikard weer de bassnaren te plukken. Ik kan wel opmerken dat er regelmatig foutjes worden gemaakt en het Engels van Joakim erbarmelijk is. De beste man is soms gewoon onverstaanbaar, maar het optreden staat als een huis. Graveyard heeft er zin in en geeft een bloemlezing van hun oeuvre weg. Warme bluesklanken vullen deze heerlijke lenteavond. Er hangt een heerlijk sfeertje tot een of andere lompe boer vooraan meent een pit te moeten starten. Blijkbaar kan niet iedereen bluesrock waarderen en de idioot vertrekt snel na wat verwensingen en vele boze blikken. Jammer dat het zo moet lopen, maar de complimenten voor Graveyard zijn er niet minder om. (Ruud)
Slaaayyeeerrr!. De Amerikanen doen op het hoofdpodium hun werk zoals we van ze gewend zijn. Ondanks het feit dat het wat plichtmatig overkomt, is het toch genieten om de band aan het werk te zien en komt het publiek goed in beweging. In het begin gaat het tempo er goed op met nummers als World Painted Blood en Hate Worldwide om vervolgens wat gas terug te nemen met Mandatory Suicide en Captor Of Sin. Met name de klassiekers als War Ensemble en Mandatory Suicide doen het goed bij de fans. Er wordt een paar keer van backdrop gewisseld en nadat Tom vier keer de retorische vraag Are you ready? aan het publiek heeft gesteld, volgen vijf klassiekers die het hoogtepunt van de set vormen. (Jeffrey)
Dimmu Borgir heeft altijd lak gehad aan muzikale conventies en is zo de black metal eigenlijk ontgroeid. Ook vandaag gaat de band lekker eigenwijs te werk door aan te kondigen Death Cult Armaggeddon (2003), een album dat door de samenwerking met een orkest niet onverdeeld positief onthaald werd, in zijn geheel ten gehore te brengen. Ik had mij er wel op verheugd deze persoonlijke favoriet live te horen, maar na Cataclysm Children is de koek helaas al op. Er passeren nog wat nummers die vast onderdeel van een Dimmu Borgir-concert zijn, zoals The Serpentine Offering, Gateways en lijflied Dimmu Borgir. Mij hoor je niet klagen, zeker niet als er wordt afgesloten met het magistrale Mourning Palace (toch wel een van de mooiste extreme metalnummers ooit gemaakt). Ook de band lijkt het naar zijn zin te hebben en frontman Shagrath kan het publiek niet genoeg bedanken voor de warme ontvangst. (Wessel)
Vandaag staat Anthrax als headliner op de Monster Energy Stage geprogrammeerd, maar eigenlijk had het ook de Joey, Frank & Scott Show kunnen heten. Drummer Charlie Benante is ook vandaag afwezig en heeft zijn stokken aan Jon Dette gegeven en nieuwe gitarist Jonathan Donais die Rob Caggiano vervangt, is volkomen inwisselbaar en laat totaal geen indruk achter. Bijzonder is dat het optreden van Anthrax vandaag wel weer een erg groot feest is en op de AC/DC cover T.N.T. en Fight 'Em Till You Can't na, alleen maar uit oude krakers bestaat. Vanaf opener Caught In A Mosh tot aan afsluiter Antisocial is het voorin feesten, springen en meezingen tot groot plezier van Joey Belladonna en co. Ondertussen passeren klassiekers als I Am The Law, Medusa, Indians en Got The Time ook nog de revue. Wat mij betreft het feestelijke hoogtepunt van de dag of om maar met hun eigen woorden te spreken; It's A Madhouse. (Marcel)
Met iedere tour wordt de discussie weer opgerakeld. Hoe lang houdt Iron Maiden het nog vol? Ik moest in elk geval even slikken toen ik las dat sommige klassiekers hierna nooit meer gespeeld zullen worden. Van stoppen op het hoogtepunt is allang geen sprake meer, maar eveneens niet dat de band het allemaal niet meer aan kan. De tijd laat ook op de leden van Iron Maiden zijn sporen na en ik zou me er druk om kunnen maken (heeft Dave Murray nu echt een stuk van zijn haren geknipt?), maar ik geniet liever van een van s werelds beste metalbands.
De Maiden England-tour is zijn derde en laatste jaar ingegaan. Wie de band vorig jaar heeft gezien op Graspop Metal Meeting of in de Ziggo Dome ziet slechts drie wijzigingen. De eerste kondigt Bruce nog braaf aan. Slechts enkele seconden vind ik het jammer dat Afraid To Shoot Strangers niet gespeeld wordt, maar wanneer we daar Revelations voor in de plaats krijgen, hoor ik niemand klagen. Het is het moment waarop het optreden wat mij betreft echt losbarst. Daarvoor leek het alsof er nog nauwelijks een klik was tussen band en publiek. Maiden gaat door. Ze trekken zich niets aan van de situatie op de Krim en zetten (misschien juist daarom) vol vuur The Trooper in. Plichtmatig maar enthousiast worden de klassiekers gespeeld. Opvallend blijft toch dat Eddie vele malen en in vele gedaantes op het podium verschijnt. De ene keer mooier en indrukwekkender dan de ander.
Het is geen perfect optreden dat Iron Maiden hier weggeeft. Phantom Of The Opera is soms erg rommelig en Wasted Years lijkt aanvankelijk helemaal in de soep te lopen. Dave, Adrian en Yannick trekken de boel al snel recht. Er staan wel wat hoogtepunten tegenover, zoals een puike versie van Fear Of The Dark. Echt onverwacht is de fantastische vertolking van Seventh Son Of A Seventh Son. Juist het nummer dat ik nog wel eens oversla wanneer ik de cd luister, is een prachtig intermezzo in het optreden en de sfeer die neergezet wordt, doet sterk denken aan Rime Of The Ancient Mariner. Dat komt wellicht omdat het theatraler gebracht wordt dan je gewend bent. Ik spreek vast niet namens de meeste aanwezigen, maar dit was echt een hoogtepunt. Langzaam gaan we richting het einde van dit prima optreden. Dat Wrathchild en Sanctuary worden gespeeld in plaats van The Clairvoyant en Running Free is geen verkeerde keuze. Als toegift krijgen we naast Sanctuary nog Aces High en The Evil That Men Do. De twee uur worden dan wel niet volledig benut, maar moe en voldaan keert het publiek huiswaarts. (Ruud)
Al met al kunnen we terugkijken op een fijne editie van FortaRock. De massale drukte van vorig jaar is uitgebleven, al was dat wel verwacht. Hierdoor waren de wachtrijen bij de muntautomaten, biertenten en wc's een stuk korter. De faciliteiten waren wederom in orde. Er was ook genoeg keuze bij de vreettenten om te zorgen dat je maag ook gevuld bleef. Vorig jaar waren er al snel diverse berichten over vechtpartijen en zakkenrollers, maar dat lijkt dit jaar mee te vallen. Het geluid bij de buitenpodia kan een volgende keer waarschijnlijk wat beter, al is er tegen de wind weinig weinig te doen. Aan de overlappende tijden kan hopelijk wel iets gedaan worden, evenals aan de toch vrij forse prijs voor een muntje. Maar de bands waren weer gaaf en voor iedereen zat er wel wat leuks bij. Op naar FortaRock 2015!
Pagina 1: het verslag
Pagina 2: meer foto's
Pagina 3: setlists
