Het Canadese Blood Ceremony is opgericht in 2006, hetzelfde jaar dat ook Ghost en The Devil's Blood het levenslicht zien. Daarmee behoort de groep rondom gitarist Sean Kennedy tot een van de voorlopers in het inmiddels qua populariteit gexplodeerde occulte rockgenre. Terwijl de formatie van Papa Emeritus IV (Tobias Forge) inmiddels een volwaarde stadionact is geworden en onze Nederlandse helden vooral een cultstatus hebben bereikt, is Blood Ceremony wat gestager qua aanpak. De groep levert steevast kwaliteit, maar is - net als bijvoorbeeld Jess And The Ancient Ones - nooit volledig doorgebroken.
The Old Ways Remain is pas de vijfde plaat van de band in zeventien jaar tijd. Er zit liefst zeven jaar tussen deze release en zijn voorganger Lord Of Misrule (2016). Het nieuwe album is geschreven tijdens de coronapandemie en daarom opgenomen in een studio in de buurt van Toronto, waar de bandleden ook wonen. Ondanks deze beperkingen - de opnamelocatie was niet de eerste keuze - klinkt The Old Ways Remain als een echt groepsproduct. Blood Ceremony lijkt zijn sound op dit album verder verbreed te hebben en put inspiratie uit zowel authentieke hardrock en doom (de invloeden van Black Sabbath zijn altijd aanwezig in het gitaarwerk van Kennedy) als obscure psychedelica en acid folk. De gloedvolle, analoge sound geeft The Old Ways Remain een bijna tijdloos aura. Wie niet beter weet, zou zich ook kunnen voorstellen dat dit album aan het eind van de jaren zestig is uitgebracht. Toch klinkt de band er geen moment oubollig door.
The Old Ways Remain trapt af met het prima nummer The Hellfire Club, een afwisselende en energieke compositie, die begint met een lekkere Black Sabbath-achtige riff en waarin zangeres en fluitiste Alia O'Brien gaandeweg de hoofdrol opeist met haar uitbundige fluitwerk. Op veel andere momenten kiest Blood Ceremony voor een tragere en bijna zweverige sound. Zo is Eugenie een loom en dromerig nummer, met een mooie gastbijdrage van Joseph Shabason op de saxofoon. En bij Hecate is het moeilijk om geen Fleetwood Mac-associatie te krijgen. Toch zijn het de wat langere, uitgesponnen tracks die het meest weten te boeien, vooral omdat ze wat meer om het lijf hebben in compositorisch opzicht. Zo is The Bonfires At Belloc Coombe een erg prettig nummer, dat snedige southernrockriffs combineert met een licht zwierig, folky refrein. Blood Ceremony speelt bovendien op effectieve wijze met vertragingen en versnellingen, waardoor dit nummer een stuk spannender is dan wat rechtlijnigere tracks als Ipsissimus en Lolly Willows.
Met een totale speelduur van iets minder dan drie kwartier weet Blood Ceremony de aandacht van de luisteraar goed vast te houden. De muziek ligt lekker in het gehoor en nodigt uit tot herhaaldelijke luisterbeurten. De vintage-sound verleent het album bovendien extra charme. Tegelijkertijd klinkt The Old Ways Remain soms iets t braafjes. In vergelijking met de in de inleiding genoemde groepen ontbreekt het Blood Ceremony aan de drive van The Devil's Blood, de onweerstaanbare aanstekelijkheid van Ghost en de energie en dansbaarheid van Jess And The Ancient Ones. The Old Ways Remain is dan ook een charmante plaat, waarop veel te genieten valt, maar zal niet als klassieker de geschiedenisboeken ingaan.
Tracklist:
1. The Hellfire Club
2. Ipsissimus
3. Eugenie
4. Lolly Willows
5. Powers Of Darkness
6. The Bonfires At Belloc Coombe
7. Widdershins
8. Hecate
9. Mossy Wood
10. Song Of The Morrow
