Waarom? Thus Spake The Nightspirit, With Strength I Burn of n van de andere nummers (en dan tel ik zelfs de geniale intro en outro mee). Het grenst aan het ongelofelijke wat deze heren hier presteren. Werkelijk alle riffs zijn van een bovenaardse schoonheid, de arrangementen zijn zo vloeiend en alle melodien steken zo plechtig en majestueus in elkaar dat het wel duidelijk is waarom deze band Emperor heet. Je zou ze met die naam kunnen betichten van arrogantie, maar dat heeft geen zin. Het klopt, het past, het heeft zo moeten zijn.
Ik noemde Thus Spake The Nightspirit al even. Let op die galmende krijszang, dat complexe drumwerk en die fantastische gitaarriffs. Kippenvel en tranen bij het refrein, het kan niet op. The Loss And Curse Of Reverence, episch en bombastisch tot op het bot, maar zeker niet volgestopt met extra ballast. Nee, het zijn gitaren die weergaloos samenwerken met sterk ingezette keyboardpartijen, waardoor een adembenemende sfeer ontstaat. With Strength I Burn met zijn dominerende cleane zangpartijen en woeste uitbarstingen, ook al zo'n indrukwekkende compositie vol dynamiek en sterke instrumentale passages.
Noot voor noot de plaat beschrijven, is niet nodig, al zou iedere klank op deze plaat best een afzonderlijke lofrede verdienen. De muziek op dit album is zo goed, zo sfeervol en zo prachtig in elkaar gestoken dat dit het genre overstijgt. De speelstijl en zang zijn onlosmakelijk verbonden aan de black metal, maar de manier van componeren schurkt bijna aan tegen klassieke muziek en de grote epische werken uit lang vervlogen tijden. De keizer keerde na een korte resurrectie helaas weer terug naar het graf, maar Anthems To The Welkin At Dusk pakt niemand meer af. Beter kan het niet.
Tracklist:
1. Alsvartr (The Oath)
2. Ye Entrancemperium
3. Thus Spake The Nightspirit
4. Ensorcelled By Khaos
5. The Loss And Curse Of Reverence
6. The Acclamation Of Bonds
7. With Strength I Burn
8. The Wanderer
