Vrijdag

Het programma van de eerste festivaldag wordt flink in de war geschopt door het winterse weer dat Europa teistert. De toerbus van Auroch en Rites Of Thy Delingrogade kan vanwege de sneeuw in Denemarken niet op tijd in Tilburg geraken en ook Leng T'Che moet afzeggen. Geweldig hoe de organisatie op dergelijke korte termijn nog vervanging heeft kunnen regelen, in de vorm van lokale bands als Ibex Angel Order en AntropomorphiA, of het Mexicaanse Hacavitz, dat voor zaterdag geboekt is, maar op vrijdag een extra set speelt.

Uw reporter richt zich vandaag vooral op de mainstage, waar Aura Noir het festival opent. Dit soort oermetal, dat teruggrijpt op de tijd waarin de begrenzingen tussen de subgenres thrash en black metal nog minder sterk afgebakend waren, valt of staat wat mij betreft met de mate van energie waarmee het gebracht wordt. Daar ontbreekt het vandaag een beetje aan. Zeker wanneer zanger/bassist Apollyon erbij gaat zitten (een gevolg van de beruchte val/sprong uit een hotelkamer in 2005?). Ook de setlist laat te wensen over: waar zijn krakers als Conqueror en Black Thrash Attack en waarom worden er vrij veel langzame nummers gespeeld? Aura Noir is daardoor als opener niet onverdienstelijk, maar wat eentonig en weinig enerverend.

Hoewel Netherlands Deathfest breder programmeert dan Neurotic Deathfest voorheen deed, vormt death metal in al zijn verschillende verschijningsvormen nog steeds de hoofdmoot van het jaarlijkse metalweekend in Tilburg. Doordat Broken Hope met albums als Swamped In Gore (1991) en The Bowels Of Repulsion (1993) de basis voor brutal death en slam legde, slaat de band een brug tussen de liefhebbers van old school death metal en de nóg brutere varianten. Een groot deel van de aanwezigen geniet dan ook van oude nummers als Dilation And Extraction en Swamped In Gore, alsook nummers van de na de reünie in 2012 verschenen albums Omen Of Disease (2013) en Mutilated And Assimilated (2017). De band is duidelijk blij met de respons en de eerste voorzichtige moshpits. Een eerste hoogtepunt!

Het is tegenwoordig maar afwachten wie er als brulboei op het podium staat bij Suffocation. Sinds 2012 is vocalist Frank Mullen niet meer in staat om met de New Yorkse deathmetalpioniers op toernee te gaan. Daardoor nemen gastzangers de honneurs waar. Ondergetekende zag hen de afgelopen jaren al optreden met Bill Robinson (Decrepit Birth), John Gallagher (Dying Fetus) en Kevin Muller (The Merciless Concept, ex-Pyrexia).

Vandaag neemt Ricky Myers, in het dagelijks leven drummer van Disgorge, het stokje over. Het charisma van Mullen heeft hij niet, maar zijn vocalen zijn goed bruut. Dat hetzelfde voor de rest van de band geldt, hoeft eigenlijk niet gezegd te worden. Suffocation is een snaarstrakke pletwals, altijd en overal. Het vorig jaar verschenen …Of The Dark Light was wellicht geen nieuw hoogtepunt in de discografie, maar een track als Return To The Abyss hakt er met zijn modern aandoende drumbreaks zeker in. Nieuwe drummer Eric Morroti blijkt door de hele set heen een aanwinst te zijn en bewijst zijn kunnen ruimschoots. En natuurlijk zijn daar de vele klassiekers als Effigy Of The Forgotten, Funeral Inception, Pierced From Within en Infecting The Crypts. Kortom: Suffocation is een van die bands die je niet vaak genoeg zien kan en nooit teleur stelt, in welke bezetting ook.

De organisatie van Netherlands Deathfest heeft voor dit jaar elke dag een prachtheadliner te pakken. Want wie kan een dagje extreme metal nou beter afsluiten dan Carcass, de Britse band die aan de wieg van zowel goregrind (Reek Of Putrefaction, 1988) als melodieuze death metal (Heartwork, 1993) stond?

Het publiek beloont dat door behoorlijk de plaat te gaan. Carcass is vandaag duidelijk publieksfavoriet, want welke deathmetalfan is niet muzikaal opgegroeid met nummers als Buried Dreams, Corporal Jigsore Quandry en natuurlijk Heartwork? Het siert Carcass ook dat het, in tegenstelling tot veel oudere bands die zich alleen op hun klassiekers richten, geen enkele periode uit zijn ontwikkeling schuwt in de setlist.Het dikwijls afgekraakte Swansong (door de bandleden zelf wel hun 'Megadeth-album' genoemd) is bijvoorbeeld vertegenwoordigd met Keep On Rotting In The Free World. Ook het bijzonder waardige comebackalbum Surgical Steel uit 2013 wordt door een drietal nummers vertegenwoordigd. En Exhume To Consume en Reek Of Putrefaction klinken nog even goor als dertig jaar geleden. Ook mooi dat de extreem lage vocalen nu weer door Bill Steer live worden gedaan, terwijl die tien jaar geleden, toen Carcass zich weer op het podium liet zien, nog van een tape kwamen. Nieuwe nummers zijn er kennelijk nog niet, maar na getrakteerd te zijn op een dwarsdoorsnede van de discografie, twijfel ik er niet aan dat die ook een waardige toevoeging zullen vormen. Zo uniek en gepassioneerd als de show op Stonehenge afgelopen zomer was het niet, maar Carcass is naast headliner zeker ook hoogtepunt van dag 1!