Zaterdag

Ook op de tweede festivaldag zijn er afzeggingen te betreuren. Met name Vallenfyre en Root worden gemist. Voor de Britse deathdoomband is geen vervanging gevonden, dus is Devourment de eerste band die vanaf het podium onze gehoorgangen teistert. Wat heet: Devourment is tegelijkertijd de bruutste en meest eentonige band van het festival. Lompheid is het enige wat de band te bieden heeft en in de langzaam voortdreunende ritmes brengt men weinig tot geen variatie aan. Precies waar het bij slam om draait en het moet gezegd worden, het is onmogelijk om het hoofd stil te houden bij de massieve, ondefinieerbare muur van geluid. De liefhebbers vinden het prachtig, maar de 'gewone' deathmetalfan heeft het, zodra hij wakker geklopt is, na een nummer of drie wel gezien en gaat elders kijken.

Hacavitz blijkt de verrassing van het festival te zijn. Ondergetekende had eerlijk gezegd nog nooit van deze Mexicaanse band gehoord, maar neemt zich voor snel een inhaalslag te maken. Het viertal speelt een zeer eigenzinnige vorm van black metal, die met zeer veel overtuigingskracht het Patronaat in wordt geblazen. Een blackmetalversie van landgenoten The Chasm, of Mayhems De Mysteriis Dom Sathanas (1994) met gevarieerder drumwerk zijn wellicht aardige omschrijvingen. Drummer Cesar Sanchez lijkt de stuwende kracht van de band te zijn met zijn unieke speelstijl. De drumpatronen grooven namelijk heel wat meer dan bij black metal normaliter het geval is. Dankzij het samenspel met de bij vlagen thrashy riffs is Hacavitz naast kil ook heel fel. Dit is woeste agressie zoals alleen Zuid-Amerikaanse bands dat kunnen bieden en een onverwacht hoogtepunt van Netherlands Deathfest 2018.

De vrolijke noot wordt vandaag verzorgd door niemand minder dan onze vaderlandse goregrindhelden van Rectal Smegma. Zanger Yannick Ophorst blijkt “met zijn reet in Singapore te zitten”, dus treffen we vandaag een vervanger achter de microfoon aan, die dankzij zijn stemvervormer en neptatoeages als twee druppels water op hem lijkt. Het wordt al snel bal met zwaar groovende en verrassend aanstekelijke nummers als Slayer Maar Dan Gayer, Genophobia en Two Girls One Cupcake. Een aantal fanatieke fans zwaait met pleeborstels en stort zich in de moshpolonaise en de confetti.

Aan de overkant van de straat bieden de cultcoryfeeën van Nunslaughter tegenwicht voor het ludieke van Rectal Smegma. De heren nemen zichzelf echter zo serieus, dat de poses en aankondigingen alsnog op de lachspieren werken. Ach, het hoort er een beetje bij en muzikaal overtuigt de primitieve death metal wel. Wrath, de vervanger van de in 2015 overleden Jim Sadist, speelt het materiaal (we horen onder andere To A Whore, Satanic Slut en Smell The Burning Churches) naar behoren. De grote zaal blijkt echter wel iets te hoog gegrepen voor Nunslaughter: niet alleen omdat de band, zoals vele, een beetje wegvalt in de grote ruimte, maar ook omdat de band kennelijk niet heel veel fans onder de aanwezigen heeft.

“Life sucks, and then you die!” Skinless kan het optreden niet beter beginnen dan met het superlompe The Optimist. Na deze vlammende start zakt het geheel helaas nogal in. Hoofdverantwoordelijke is vocalist Sherwood Webber, die zichzelf veel te graag hoort praten tussen de nummers door, wat de vaart uit het optreden van de brutaldeathmetalband haalt. Tevens vindt hij zichzelf veel te grappig. Getuige de opkomst bij het optreden van Rectal Smegma zojuist zal menig aanwezige wel van wat onderbroekenlol gediend zijn. Maar een scheet in de microfoon, serieus? Ook als er gespeeld wordt, ontbreekt de overtuigingskracht die genrecollega's Suffocation en Broken Hope gisteren wel hadden. Geen dieptepunt, maar in tegenstelling tot hun prestaties op cd vrij inwisselbaar. Uitschieter is de Crowbar-cover High Rate Extinction, die naadloos aansluit op het eigen materiaal.

Naast death, black, thrash en grind, staat er dit jaar voor het eerst ook funeral doom geprogrammeerd op Netherlands Deathfest. Dit blijkt een geslaagde set te zijn geweest, want zowel Evoken als Esoteric kunnen op zoveel aandacht rekenen, dat zich voor het Patronaat dikke rijen vormen en ook ondergetekende niet binnen kan komen. Dan nog maar even hossen bij de feestgrind van het Tsjechische Jig-Ai. Nog meer dan genregenoten Rectal Smegma weten deze horen ook muzikaal van wanten. Daardoor is Jig-Ai aantrekkelijk voor zowel feestbeesten als 'serieuze' goregrindliefhebbers. Complete waanzin heerst in de kleine zaal, zowel voor als op het podium, vanwaar gitarist/vocalist Brain tussen de nummers door een knap staaltje Japans laat horen.

Bij Witchery zien we de bekende gezichten van Sharlee D'Angelo (Arch Enemy, bas) en Patrik Jensen (The Haunted, gitaar) op het podium staan. Met dit zijproject spelen ze thrash metal met een onmiskenbaar Scandinavisch sausje. De in net kostuum gestoken frontman Angus Norder zweept de zaal actief op en heeft een stoere strot. Tussen alle blastbeats die we vandaag te verduren krijgen door, is het voor de afwisseling fijn om wat op traditioneler leest geschoeid metalwerk voorgeschoteld te krijgen. Halverwege de set gaat Witchery echter toch een beetje vervelen. Men heeft te weinig een eigen gezicht en vertrouwt qua riffs te zeer op Slayer-basisvaardigheden om echt te beklijven.

Het was lang geleden dat mijn pad kruiste met dat van 1349. Met het sterke Massive Cauldron Of Chaos (2014) in het achterhoofd, zijn de verwachtingen hooggespannen. De verschijning van het pestjaar draait helaas uit op een lichte teleurstelling. Drummer Nils Fjellström, die vorig jaar nog op het NDF-hoofdpodium speelde met Myrkskog, imponeert puur op het vlak van nietsontziende snelheid. Gitarist Archaon lijkt die snelheid echter niet bij te kunnen benen. Daardoor is het nét niet strak en missen sterke nummers als Sculptor Of Flesh, Slaves en I Am Abomination de echte slagkracht, de zwarte magie zogezegd. Na Cauldron komt er een vrij abrupt einde aan het optreden. De band oogt wel heel evil, maar heeft het imago muzikaal helaas niet waar gemaakt.

Dé band van Netherlands Deathfest 2018 is Emperor, zoveel is op voorhand al duidelijk. Menigeen zal hoofdzakelijk voor de Noorse blackmetalgrootheden aanwezig zijn en het is deze dag ook een stuk drukker dan op de andere festivaldagen. Vlak voor het optreden is het in de grote zaal van 013 zelfs proppen geblazen!

De verwachtingen worden volledig ingelost. Emperor viert nog steeds het twintigjarig jubileum van Anthems To The Welkin At Dusk (1997) door het integraal te spelen. De meeslepende en grootse composities klinken nog altijd fris en furieus en hebben nog niets aan kracht en genialiteit ingeboet. Nummers als Ye Entranceperium, Thus Spake The Nightspirit en The Loss And Curse Of Reverence behoren simpelweg tot het beste wat extreme metal ooit voort heeft gebracht.

Bandbrein Ihsahn en de zijnen hebben de tijd waarin ze geharnast op het podium stonden achter zich gelaten en de grimmige houding waar veel blackmetalcollega's zich van bedienen is ook afwezig, maar het deert de beleving niet: de muziek en het totale gevoel van euforie dat in de zaal voelbaar is, spreken voor zich. Het gerenoveerde 013 bewijst ook zijn waarde: het geluid is zeldzaam goed. Voor degenen die Emperor afgelopen zomer al zagen passeren op de festivals, heeft het optreden van vanavond meerwaarde omdat we in de toegift dit keer naast Curse You All Men! en het onvermijdelijke I Am The Black Wizards ook op The Majesty Of The Night Sky van In The Nightside Eclipse (1994) getrakteerd worden. Tijdens een show als deze dienen termen als 'magisch' en 'geniaal' zich aan.