Zondag

Lang leve de NS! Wegens treinperikelen worden de eerste bands gemist. Tevens moet ook Sadistic Intent zich aansluiten bij het rijtje door het weer gehinderde afwezigen. Derhalve is het eerste wat ik te zien krijg een staartje van Cauldron Black Ram. De Australiërs spelen een aangename mix van primitieve black/death metal en heavy metal, met het vroege werk van Celtic Frost als voornaam referentiepunt. Toegankelijk en zonder onnodige opsmuk, waarbij het makkelijk instappen is. De 'less is more'-aanpak is echter ook terug te zien in de afstandelijke podiumpresentatie, waardoor het handjevol aanwezigen niet echt meegenomen wordt in het optreden.

Een van de meest opvallende namen op de zondag is het Britse Angel Witch, omdat de band muzikaal gezien nogal uit de toon valt: zit de gemiddelde bezoeker van Netherlands Deathfest wel te wachten op ouderwetse heavy metal? Hoewel de band opent met Gorgon en Confused van het klassieke debuut Angel Witch (1980), blijkt dat niet het geval te zijn. Daarbij presteert Angel Witch ook gewoon ondermaats. Of het aan het slecht afgestelde geluid ligt of dat er gewoon onstrak gespeeld wordt, is niet duidelijk, maar de twee gitaristen lijken volledig langs elkaar heen te spelen. Tot overmaat van ramp is de zang van zanger/gitarist Kevin Heybourne erg vlak en bij vlagen zelfs vals. Tegen de tijd dat dat ene culthitje gespeeld wordt, is een groot deel van de aanwezigen dan ook al vertrokken.

Kippenvel tijdens een brutaldeathmetaloptreden: het blijkt mogelijk te zijn, bewijst Internal Bleeding. Drummer Bill Tolley kwam vorig jaar om het leven tijdens zijn werk als brandweerman. De show van vanavond wordt aan hem opgedragen door zijn duidelijk geëmotioneerde bandmaten. Die roepen het publiek op om extra uit zijn dak te gaan. Internal Bleeding droeg in de jaren negentig bij aan de totstandkoming van wat wij tegenwoordig slam noemen, maar speelt zelf eigenlijk zwaar groovende death metal waarin de invloed van een hardcoreband als Biohazard onmiskenbaar is. Muziek die zich perfect leent voor een wild mosh- en stagedivefeestje en dat is wat er geschiedt. Tijdens Inhuman Suffering vindt de traditionele stage invasion plaats en staat er meer publiek op het podium dan in de zaal. Internal Bleeding scoort niet op inventiviteit of variatie, maar wel op effectiviteit en inzet.

Heeft Goblin Netherlands Deathfest verward met Roadburn en is het een aantal weken te vroeg in Tilburg neergestreken? De progressieve rockband uit Italië, die bekendstaat vanwege de livevertolkingen van klassieke horrorsoundtracks, stond al twee keer eerder op dat festival en was daar één van de hoogtepunten, maar vandaag is Goblin gewoonweg de meest misplaatste band van het festival. De bezoekers lijken hier absoluut niet voor in de stemming te zijn. De band lijkt ook iets harder dan normaal te willen spelen omdat ze op een metalfestival staat, wat knappe composities als Zombi, Suspiria en Profondo Rosso geen goed doet. In een andere setting was dit ongetwijfeld geweldig geweest, maar nu kan men er weinig mee. De verdwaasde blikken van de aanwezigen zijn wel mooi om te zien.

Monotony Fields is de titel van het laatste album van Shape Of Despair uit 2015. Die titel blijkt de lading van de muziek perfect te dekken. De funeral doom van de Finse band is bijzonder atmosferisch en repetitief en daardoor zeer meeslepend. De kleine zaal van 013 is stampvol en gaat, volledig in trance, op in deze duistere, melancholische trip, verzorgd door de dreunende ritmes en de spookachtige zang van Natalie Koskinen. Binnen het doomklassement is Shape Of Despair volgens velen het hoogtepunt van het weekend.

Met wat wisselvallige, in de gevallen van Angel Witch en Goblin misplaatste optredens, komt de zondag stroef op gang, maar het venijn blijkt 'm in de staart te zitten. Grave is een perfect voorbeeld van een band die live veel beter tot zijn recht komt dan op cd. De klassieke Zweedse death metal dendert als een pletwals over de grote zaal van 013 heen, gezegend met een werkelijk moddervet geluid. Men speelt vanavond enkel materiaal van het debuut Into The Grave (1991) en de daaraan voorafgaande demo's. De leden lijken het erg leuk te vinden om op hun begindagen terug te vallen. Grave staat namelijk bekend als een goede doch routineuze liveband, maar vanavond wordt er erg furieus gespeeld. Het is genieten geblazen van krakers als Deformed en Extremely Rotten Flesh. 013 gaat graag mee Into The Darkness, Into The Grave!

Het Finse Urn speelt blackened thrash metal, maar lijkt niet echt te weten welke kant ze daarmee op willen. Enerzijds is er namelijk serieus metalgeweld dat aan Deströyer 666 doet denken. Anderzijds herinnert men juist weer meer aan het rammelende van Motörhead. Het Patronaat staat behoorlijk vol en men raast op overtuigende wijze door de set. Het contrast binnen het materiaal zorgt echter dat er geen duidelijke lijn in het optreden zit, waardoor Urn niet als hoogtepunt genoteerd wordt.

Sinds de instrumenten in 2010 weer definitief opgepakt werden, is At The Gates een graag geziene gast op metalfestivals, die altijd garant staat voor een overtuigend optreden vol melodieuze deathmetalklassiekers. Het recente vertrek van oprichter en gitarist Anders Björler heeft daar niets aan veranderd, want ook met de nieuwe gitarist Jonas Stålhammar (nee, dat is geen artiestennaam) blijkt At The Gates een geoliede, zéér strak spelende machine te zijn. Het geluid is keihard, met name de snaredrum is in verhouding buitenproportioneel luid: het is misschien niet zo mooi, maar het lijkt wel op het evenmin ideale drumgeluid op melodeathmijlpaal Slaughter Of The Soul (1995).

De aandacht wordt verdeeld tussen die klassieker en het laatste album At War With Reality (2014). Voor velen zal At The Gates vooral bekend zijn vanwege die klassieker. Maar nummers als Cold, Under A Serpent Sun en Suicide Nation worden altijd live gespeeld. Het zou mooi zijn als At The Gates het publiek ook weer eens herinnerde aan de sterke albums die ze voor Slaughter Of The Soul maakten en terug zouden grijpen op bijvoorbeeld With Fear I Kiss The Burning Darkness (1993) en Terminal Spirit Disease (1994). Nu moeten we het wat ouder werk betreft doen met het geweldige The Swarm en Raped By The Light Of Christ. Voor degenen die de band de afgelopen jaren al eens zagen, biedt At The Gates dus vanavond weinig nieuws, maar de vertrouwde nummers worden vanavond zo vet gebracht dat dit eigenlijk het perfecte slotakkoord van Netherlands Deathfest 2018 is.

Terugblikkend valt in positieve zin uiteraard de sterke en gevarieerde programmering op. Tevens blijft 013 een fijne locatie voor dit soort meerdaagse evenementen, zowel vanwege het pand zelf (al is de mainstage voor veel extreme metalbands iets te groot) als de gezellige binnenstad van Tilburg met al zijn restaurants en cafés. Ook de foodcourt tegenover 013 was een fijne toevoeging. En de organisatie verdient alle lof voor de omgang met de vele afzeggingen: de veranderingen in het tijdschema werden zo snel mogelijk gecommuniceerd via Facebook en het is knap dat er op zulke korte termijn invallende bands geregeld konden worden.

Enkele verbeterpunten zijn er echter ook. Zo lijkt men wat de programmering betreft wat zoekende en kan je je afvragen of bands als Angel Witch en Goblin hier wel tot hun recht kwamen. Ook de vervanging van de stoffen festivalbandjes van vorig jaar door de plastic exemplaren van dit jaar, die makkelijk scheurden, leverde veel klachten op van bezoekers die hun bandjes verloren. Dit zijn echter kleine smetten op een verder zeer geslaagd festival. De vierde editie van Netherlands Deathfest zal een paar maanden later plaatsvinden dan normaal het geval is, van 3 tot en met 5 mei 2019. Ongetwijfeld tot dan!