Er zullen dus behoorlijk wat mensen zijn die hebben uitgekeken naar Aphotic, alweer het achtste album van de band. Verwachtingen die nog eens worden aangedikt door het gebruikelijke fenomenale artwork dat de hoes van Aphotic siert. Het begint inmiddels een traditie van Novembers Doom te worden om voor een adembenemende hoes te zorgen. Het stemmige artwork is ditmaal afkomstig van Tommy Genest, die een mooie prestatie levert. Gelukkig is niet alleen het artwork fraai, want met Aphotic bewijst Novembers Doom (wederom) zijn status als hofleverancier van melancholische, maar krachtige death/doom metal.
Met The Dark Host begint de band dreigend en overtuigend. De zware, maar transparante productie past perfect bij de subliem uitgevoerde muziek. Het hierop volgende The Harvest Scythe zou zo op The Novella Reservoir kunnen staan. Het is een behoorlijk gedreven en bij vlagen zelfs ietwat groovend nummer, dat al direct blijft hangen. Op het donkere, slepende Buried levert Kuhr met zijn bulderende grunts wellicht zijn meest indrukwekkende prestatie tot op heden af.
Novembers Doom is een band die bekend staat om zijn mooie, gevoelige ballads. De ballad op Aphotic is echter van een uitzonderlijk hoog niveau. Het zeer ingetogen What Could Have Been wordt op prachtige wijze ingevuld door onze eigen Anneke Van Giersbergen, voor wie het nummer op het lijf geschreven lijkt. Kippenvel! Ook de overige nummers op Aphotic laten een gedreven band horen die steeds beter in staat is om vloeiende, pakkende nummers te schrijven. Daar waar Into Nights Requiem Infernal af en toe nog een beetje verzandde in saaie momenten, weet de band op Aphotic de aandacht van begin tot en met de Opeth-achtige afsluiter Shadow Play vast te houden. Grote klasse!
Tracklist:
1. The Dark Host
2. Harvest Scythe
3. Buried
4. What Could Have Been
5. Of Age And Origin - Part 1: A Violent Day
6. Of Age And Origin - Part 2: A Day Of Joy
7. Six Sides
8. Shadow Play
