De elfde langspeler van Novembers Doom is de eerste langspeler sinds lange tijd die niet via The End Records verschijnt. Inmiddels heeft de Amerikaanse death/doomband onderdak gevonden bij Prophecy Records, dat tegenwoordig als hofleverancier geldt van eersteklas muzikale duisternis. Een prestatie die de formatie rondom zanger Paul Kuhr volledig terecht heeft afgedwongen. Novembers Doom staat immers sinds jaar en dag garant voor een buitengewoon smaakvolle mengelmoes van statige death metal en meeslepende doom, waarin de band heeft laten horen een neusje te hebben voor machtige, fijnbesnaarde composities.

Nephilim Grove blijkt echter nogal een stijlbreuk ten opzichte van de vorige langspelers. De traditionele death/doomsound is ten dele ingewisseld voor een progressievere aanpak qua songwriting. De mannen experimenteren met nieuwe invloeden uit de gothic, seventies folk en alternatieve rock. Op meerdere momenten komt zelfs een mellotron voorbij. Met openingstrack Petrichor begint Novembers Doom echter met een valse start. De prominente rol voor de basgitaar, de schurende, laaggestemde gitaren en de opmerkelijke vocalen van Kuhr � die zich hier op een nogal storend soort geweeklaag beroept � maken dit tot een onevenwichtig en ronduit matig experiment. De korte, zeer ingetogen passage met Opeth-achtig, akoestisch gefr�bel en subtiele folktinten kan het nummer niet redden.

Het vijftal revancheert zich gelukkig direct met The Witness Marks � een track die veel meer voortbouwt op de traditionele sound van deze band. Het contrast met de openingstrack is enorm. Het titelnummer combineert het beste van beide werelden. Nephilim Grove begint namelijk verrassend ingetogen, met een bijna folky riedeltje, maar ontpopt zich al snel tot een machtige, loodzwaar klinkende doomtrack vol vette riffs en fraaie melodielijnen. Ook in Adagio en Still Wrath horen we Novembers Doom op zijn sterkst. De prachtige dynamiek tussen grootse, loodzware riffs en ingetogen, plechtige passages wordt vocaal ge�venaard door het afwisselende stemgeluid van Kuhr, wiens fraaie, cleane vocalen even sterk zijn als zijn imposante, transparante buldergrunt. De ballads � toch een van de �geheime� troefkaarten van Novembers Doom � zijn ditmaal echter minder overtuigend. Zowel What We Become als The Clearing Blind behoren niet tot de beste nummers die de band schreef.

Met Nephilim Grove zoekt Novembers Doom dus nadrukkelijk het experiment op, alsof de wisseling van label de mannen heeft aangemoedigd om buiten hun comfortzone te stappen. Tegelijkertijd houdt de band gelukkig ook vast aan zijn sterke punten. De combinatie van zware, maar melodieuze riffs en de fantastische strot van Kuhr is er namelijk nog altijd ��n om in te lijsten. Deze elfde full-length is niet het beste werk van Novembers Doom, maar wel een plaat waarop, ondanks enkele mindere momenten, heel wat te ontdekken valt.

Tracklist:
1. Petrichor
2. The Witness Marks
3. Nephilim Grove
4. What We Become
5. Adagio
6. Black Light
7. The Clearing Blind
8. Still Wrath
9. The Obelus