Na meerdere luisterbeurten moet ik echter toch concluderen dat deze opvolger niet is geworden wat ik ervan hoopte. Laten we voorop stellen dat Into Nights Requiem Infernal op zichzelf genomen een prima album is geworden. De mengeling van death en doom komt wederom sterk uit de verf, de nummers zitten goed in elkaar en de productie is tegelijkertijd transparant en zwaar. Het probleem is echter dat het zo ontzettend hetzelfde klinkt als zijn voorganger. Het is begrijpelijk dat de band vasthoudt aan de succesformule van de afgelopen albums, maar dit album biedt eigenlijk helemaal niets nieuws. Het klinkt als een The Novella Reservoir-B, met daarop de nummers die net niet goed genoeg waren voor het vorige album. Tegelijkertijd ontbreekt op dit album een regelrechte knaller als Rain of een prachtige semiballad als Leaving This. Sterker nog: de enige ballad op dit album (The Fifth Day Of March) is zelfs nogal zeikerig te noemen.
Maar laten we ook niet t kritisch worden over dit album. Hoewel Into Nights Requiem Infernal een stap terug is ten opzichte van zijn zeer overtuigende voorganger, is het op zichzelf genomen een lekkere plaat. Met name nummers als A Eulogy For The Living Lost (met een sterke afwisseling tussen zware stukken en akoestische passages), Empathys Greed (met mooie melodielijnen) en het heftige, stuwende Lazarus Regret weten ook na meerdere luisterbeurten te boeien. Hoewel de band met Into Nights Requiem Infernal dus ietwat stagneert, is het album op zichzelf genomen onderhoudend genoeg om een regelmatige luisterbeurt te rechtvaardigen. Hopelijk weet Novembers Doom voor een volgend album weer wat origineler uit de hoek te komen, zodat de band dan weer een echte topper aflevert.
Tracklist:
1. Into Night's Requiem Infernal
2. Eulogy For The Living Lost
3. Empathy's Greed
4. The Fifth Day Of March
5. Lazarus Regret
6. I Hurt Those I Adore
7. The Harlots Lie
8. When Desperation Fills The Void
