Voor het eerst in de historie is de line-up ongewijzigd gebleven ten opzichte van een vorige full-length. De nieuwe collectie songs bouwt mede daardoor voort op Bled White uit 2014. Toch zijn er wel accentverschuivingen. De cleane vocalen hebben terrein gewonnen ten opzichte van de grunts en de muziek is melodieuzer dan voorheen. De teksten zijn persoonlijk. Zo verhaalt Paul Kuhr over zijn dochter Rhiannon en is zij zelf te horen in Zephyr, Miasma en Ever After. Dan Swan (Witherscape, Nightingale, Edge Of Sanity) en Bernt Fjellestad (Susperia) zijn verantwoordelijk voor de achtergrondzang in Borderline. Andrew Craighan (My Dying Bride) speelt de outro in Waves In The Red Cloth.
Het album begint stevig met death/doom in Devils Light. Daarna winnen de cleane vocalen ruimte in Plague Bird (My Dying Bride meets occult rock). Het prachtige, Anathema-achtige Ghost doet het nog rustiger aan met een pianomelodie en veel cleane gitaarpartijen. Het is n van de highlights samen met Ever After, waarin traditionele doom en rock samenkomen en fraai harmonieus leadwerk voor een gelaagde climax zorgt. Andere hoogtepunten zijn Zephyr, dat zowel de death/doomkant toont middels vette riffs, als ook verrast met Spaanse gitaarmelodien, en het Floydiaanse Borderline, waar je stil van wordt.
Pas na het heel rustige, semi-akoestische titelnummer gaat het er weer steviger aan toe. Even lijkt er een cd van Queens Of The Stone Age op te staan, maar al snel doet de death metal zijn intrede. De grunts van Paul klinken sterker dan voorheen en zijn beter dan zijn cleane stem. Ondanks dat Paul niet de beste zanger is, stoort zijn stem geenszins en zijn er meerdere momenten waarop hij voor memorabele zanglijnen zorgt. Hij zingt met veel gevoel en dat komt ondanks het wat gladde geluid goed over.
Hamartia is een album waar Novembers Doom en zijn fans zeer tevreden mee mogen zijn. De release is wat aan de gepolijste kant qua productie, maar bevat veel variatie (van death metal in Apostasy tot rock in Waves In The Red Cloth) en genietbare songs. Metalliefhebbers die in het verleden tevergeefs geprobeerd hebben een connectie met deze Amerikanen te maken, krijgen die klik met deze full-length waarschijnlijk ook niet en fans van het stevigere werk zijn wellicht van mening dat er te veel Vincent Cavanagh-achtige cleane vocalen ingezet worden. Mensen die zich daar niet aan storen, hebben met deze release een hele fijne plaat in huis.
Tracklist:
1. Devils Light
2. Plague Bird
3. Ghost
4. Ever After
5. Hamartia
6. Apostasy
7. Miasma
8. Zephyr
9. Waves In The Red Cloth
10. Borderline
