Het doet me daarom deugd dat de in 2009 verschenen split-release met Black Boned Angel (het massieve dronedoomproject van Campbell Kneale, die ook met Birchville Cat Motel een aardige naam heeft weten op te bouwen) wl de moeite waard is. Het werkstuk laat zich met gemak vergelijken met het betere solowerk van de band en dat is een uitstekende zaak. De invloed van Black Boned Angel zorgt er echter voor dat de sound ng immenser en kolossaler dan voorheen is geworden.
Het album bestaat uit twee titelloze nummers van elk ruim vijfentwintig minuten, die echter qua opbouw geweldig in elkaar zitten. Hoewel beide nummers relatief kalm beginnen, zorgen de steeds aanwezige, haast onderhuidse effecten (geklik, gekraak, zacht pulserende tonen) ervoor dat de luisteraar op een haast natuurlijke wijze het nummer wordt ingetrokken. Vanaf het moment dat de alles verpulverende, eindeloos uitgestrekte gitaarriffs hun intrede doen, is er geen houden meer aan en wordt de luisteraar ondergedompeld in loodzware, groots aandoende geluidsgolven die eindeloos aan lijken te zwellen, rondgalmen en resoneren.
De lezers die vaker op deze site bivakkeren, weten inmiddels wel dat ik al regelmatig de loftrompet heb geblazen over Nadja. Het is dan ook met name het vermogen van deze band om eindeloze soundscapes te creren (die zowel hypnotiserend mooi als overdonderend zwaar zijn) dat indruk maakt. Enerzijds minimalistisch, maar anderzijds ontzettend rijk aan details. Dat vermogen komt op deze split-release uitstekend tot uiting. Een album dat de uitdrukking immersed in sound handen en voeten geeft.
Tracklist:
1. Untitled
2. Untitled
