Vanuit de belevingswereld van een toegewijde luisteraar kan dit enkel een monster van een cd worden, de opgesomde emoties zijn precies de emoties waar de mooiste zaken mee gesmeed (kunnen) worden. Tel daarbij een uitstekende line-up van vier verdomd goede muzikanten op en niets lijkt een crimineel goede uitvoering nog in de weg te staan.
Toch is Hate Eternal met Fury & Flames er, mijns inziens, niet helemaal in geslaagd om een cd te maken die kippenvel mijlenver vooruit over de ledematen laat marcheren. Wl een cd die ongelooflijk hard, agressief en toch inderdaad ook wel donker van klank is. In dat opzicht is de band uitstekend bezig. Het gefrustreerde gebrul waarmee Fury & Flames opent, gaat door merg en been. Een veelbelovend begin.
Wat de opzet enigszins doet wankelen is het feit dat Fury & Flames voor ongeveer 85% gebaseerd is op pure razenij. Op dit punt scoort de band bij mij enkel hoog, zelden hoor je een band nog zo tekeer gaan. Maar daarmee worden de andere aanwezige kwaliteiten behoorlijk overschaduwd. De zeer overheersende stem van Rutan en de platgetrapte gaspedaal zorgen voor een hoop destructie, maar de knappe riffs en de verdere nummerinvulling worden daarmee in de verdrukking gebracht. Als eerste is de keiharde laag van bruut geweld waarneembaar, terwijl de cd eigenlijk veel meer dan dit biedt. Door deze constant aanhoudende furie (die gaandeweg ook nergens van tactiek wisselt) kan de uitdagende kracht van de cd gaandeweg afnemen.
Wat ook jammer is, is dat de band op Fury & Flames weinig aandacht heeft voor rust, terwijl juist ook tragere stukken van essentieel belang zijn als het om emotionele uitingen gaat. Juist beklemmende gitaarstukken of sluipende onderbrekingen van de virulentie zijn, in combinatie met het toegediende geweld, een gouden translatiemethode van datgene wat Hate Eernal aan gevoel in het album wil injecteren. Op Proclamation Of The Damned, Bringer Of Storms en Tombeau (Le Tombeu De La Fureur Et Des Flammes) houdt Rutan kort z`n mond op het moment dat de gitaren de vrije loop krijgen en gaat het zowaar de goede kant op. Echter is dit nog steeds een stroomversnelling n van korte duur. Prachtig is de aflsluiter Coronach. Als Hate Eternal dit soort dingen nou wat meer tussen de nummers door deed, dan zou Fury & Flames wat mij betreft het olympisch vuur mogen dragen.
Uiteindelijk is Fury & Flames een hele degelijke cd geworden, maar ik blijf van mening dat de ware aard van deze muziek te diep onder de dikke donderend nijd ligt verscholen. Een leuk nootje voor doorzettende oren en anders is Fury & Flames alsnog wel voer voor sadomasochisten, want de muzikale zweep blijft kletteren.
Tracklist:
1. Hell Envenom
2. Whom Gods May Destroy
3. Para Bellum
4. Bringer Of Storms
5. The Funerary March
6. Thus Salvation
7. Proclamation Of The Damned
8. Fury Within
9. Tombeau (Le Tombeau De La Fureur Et Des Flammes)
10. Coronach
