Een avondje brute Death Metal in de Doornroosje in Nijmegen, met twee van de beste hedendaagse Death Metal bands, dat kon al bijna niet misgaan. Dit was één van de laatste dagen van de tour, dus men kon er al stiekem van uitgaan dat de optredens professioneel in elkaar zouden zitten.

Prejudice zou de avond aftrappen als vervanger van Severe Torture. Laatstgenoemde zegde namelijk na verplaatsing van de tour af, waarna deze Belgische band het gat moest opvullen. Helaas heb ik door het immer gebrekkige openbaar vervoer dit optreden grotendeels moeten missen, maar uit de laatste paar nummers en de publieksreacties was af te leiden dat dit niet een erg memorabel optreden was. Enige navraag leverde de volgende conclusie op: leuk opwarmertje, maar meer ook niet.

Prejudice

De volgende op de lijst was Deeds Of Flesh. Deze typische US Death Metal band draait sinds hun eerste MCD Gradually Melted alweer zo'n 10 jaar mee in de scene, maar zal vooralsnog als voorprogramma moeten fungeren voor grotere acts als Hate Eternal. De band lijkt hier allerminst bij stil te staan, en levert een retestrakke gig af die me nog even zal bijblijven. Het geluid is loepzuiver, en de strakheid van de cd's wordt uitstekend gereproduceerd. Daarbij klinkt Deeds Of Flesh live ook nog eens veel zwaarder dan op plaat, waardoor het vette drumwerk van Mike Hamilton nu ook echt door je maag dreunt. Helaas lijkt het merendeel van het publiek nog niet helemaal in de stemming, want op een paar fanatiekelingen vooraan blijft het bij wat hoofdgeknik. Een vet optreden van een vette band, die mijns insziens meer erkenning verdient dan die paar headbangers en dat ene pitje.

Deeds Of Flesh

Omdat ik een interview moest afnemen met Jacoby van Deeds Of Flesh, heb ik het begin van de Dying Fetus show niet van dichtbij kunnen aanschouwen, maar het gedreun en gegrom wat door de deur onze oren bereikt is er duidelijk niet naast! En inderdaad, zodra ik binnenkom lijkt één van de meest groovy Death Metal bands van de USA al behoorlijk op dreef. Frontbeer Vince Matthews zit duidelijk lekker in zijn vel, en vuurt het publiek aan om nog iets harder te keer te gaan dan op dat moment al gebeurt. Zowel de nieuwere songs van Stop At Nothing als oudjes als Skullfucked (This one is for the beautifyl women of Holland, I see a lot of you right here...) worden namelijk uiterst enthousiast ontvangen door het publiek. De band geniet er van, en gaat tegen het einde nog eens dubbel zo hard te keer, en de teleurstelling is dan ook alom als de band na drie kwartier het voor gezien moet houden.

Dying Fetus

Want hoofdact Hate Eternal staat te trappelen om deze avond op gepaste brute wijze af te sluiten. Al bij de opkomst wordt duidelijk dat vervangend bassist/zanger Randy Piro zo stoned als een garnaal is, en ook frontman Eric Rutan heeft niet helemaal van de Hollandse groente af kunnen blijven. Niet dat het uitmaakt overigens, want vanaf de opener King Of All Kings gaat de band tekeer als een neushoorn met balkramp! Jammer alleen van het gitaargeluid, wat ten opzichte van de bas veel te zacht staat afgesteld, waardoor een deel van de diepgang, die met name de laatste plaat zo sterk maakt, verloren gaat. De drumsound en de vocalen staan daarentegen wél goed in de mix, waardoor ook de onmenselijke drummer Derek Roddy even goed zijn kunsten kan vertonen. In het begin staat het publiek nogal apathisch te kijken, maar als de voorste regionen beginnen met een pit die zijn weerga niet kent, is er geen houden meer aan, en worden ook "Spiritual Holocaust" en de absolute knaller "Servants Of The Gods" goed onthaald. Een gave avond dus, waarbij Dying Fetus vanwege het zuivere geluid en de publieksreactie toch wel als beste band van de avond gezien kan worden.

Hate Eternal