Wel, blijkbaar is Spanje dichterbij dan het zou lijken vanuit de VS, want die peper is overvloedig aanwezig. Ik heb nu een hoop Death Metal achter de kiezen, maar I, Monarch wist me weer geheel van mijn stoel te blazen. De snelheid, de overweldigende gitaarmuur vol van dissonanten, alles klopt gewoon aan deze plaat. Elementen van beide vorige albums zijn hierin terug te horen. De bruutheid is rechtstreeks ontleend aan Conquering, en de composities zijn wederom verraderlijk gelaagd opgebouwd. Het nummer wat dit het beste combineert is mijns inziens Behold Judas, een geniale optelsom van meebrulstukken, dik aangezette gitaarriffs, moordende tempos (Derek fucking Roddy!) en gierende solos. De Spiritual Holocaust van 2005.
Voordat mensen me gaan beschuldigen van het aannemen van steekpenningen door Earache, er valt nog wel wat te kankeren op dit album. Het kent namelijk zeker zijn pieken en dalen. Het eerder genoemde Behold Judas vormt zon piek, maar het titelnummer haalt dat niveau bij lange na niet. De riff waar het nummer rond is opgebouwd is ronduit zwak, en als zon riff dan meermalen herhaald wordt schop je je eigen nummer onderuit. Het klinkt alsof Rutan een aantal sterke nummers had, geen zin had om nog langer de opnames uit te stellen en de rest dan maar op te vullen. Dit kwam ik op eerdere albums nog niet tegen, en is een zwaktebod voor een band die zoveel beter kan.
Echter, als je dat minpuntje even over het hoofd ziet en je concentreert op de echt goede kanten van Hate Eternal, dan staat er een band die meer te zeggen heeft dan het gros van de bruut-bruter-bruutst Death Metal-bandjes die nu de markt bevolken. Hate Eternal is nog lang niet uitgekakt, en nu de tour is uitgesteld tot volgend jaar blijft er nog tijd genoeg om dit album te doorgronden. Hate Eternal regeert!
1. Two Demons
2. Behold Judas
3. The Victorious Reign
4. To Know Our Enemies
5. I, Monarch
6. Path To The Eternal Gods
7. The Plague Of Humanity
8. It Is Our Will
9. Sons Of Darkness
10. Faceless One
