Dit album is halverwege 2007 al uitgebracht in Noorwegen, maar wordt in 2008 op de hele wereld losgelaten. En terecht, want het is puur genieten met dit album. Er staan twaalf nummer op het album en ik durf te zeggen dat er niet één slecht nummer tussen zit. Dit is echt zo’n groeiplaat die je na een paar luisterbeurten helemaal pakt. Er is diversiteit te bespeuren maar er is vreemdgenoeg ook een bepaalde samenhang. De nummers zitten goed in elkaar, zijn herkenbaar en blijven in je hoofd malen. Het album bevat down to earth metalsongs, stevige rockers en een paar experimentele nummers.
Het hoogtepunt van dit album is voor mij het nummer Bright Lights die onder de categorie experimenteel valt (tevens te beluisten op hun myspace site). Het nummer bouwt zich langzaam op tot er opeens zware gitaren en een double bassdrum bij komen kijken. Dan ontpopt zich ineens een felheid die we bijvoorbeeld kennen van een band als System Of A Down, waarna het nummer zich weer in alle rust afsluit. Een andere uitschieter is het nummer In The End. In dit nummer loop je als het ware tegen een enorme “Wall Of Sound” aan. Dit nummer doet me overigens het meest aan een Faith No More denken vanwege de keyboards en zang, hetgeen absoluut NIET wil zeggen dat het hier om een rip off gaat. Andere persoonlijke favorieten zijn de nummers Jaws, Afterglow en de stevige rocker I Wish You Well.
Le Fol overtreft het al niet misselijke debuut van Audrey Horne. Audrey Horne bewijst dat Noorwegen, naast het exponent zijn van black metal, ook exponent kan worden van andere kwaliteitsmetal. In Noorwegen is de band al doorgebroken, nu de rest van de wereld nog. Ze verdienen het.
Tracklist:
1. Last Chance For A Serenade
2. Jaws
3. Last Call
4. Threshold
5. Monster
6. Afterglow
7. In The End
8. Pretty Girls Make Graves
9. Bright Lights
10. Hell Hath No Fury
11. Wish You Well
12. So Long Euphoria
.jpeg){kind=small}
