"Necrophilia Mon Amour". Ja, daar moet u even over nadenken. Nou, ik ook. En ondertussen dondert de opener van deze pittige plaat genadeloos door mijn oren en al het andere waar ze aan vast zitten. Deze deur vliegt vliegensvlug en bikkelhard open en toont direct waar Xenomorph voor staat, wat het eet, ademt en hoe het knuppelt. Gevarieerd en eigenzinnig maar totaal compromisloos. Want de "vernieuwende trend", daar heeft deze band niets mee te maken. Xenomorph heeft gewoon een eigen smoel.
Met "Necrophilia Mon Amour" waait er een frisse wind door de velden der death metal, zonder de gewassen echter te doen knielen en steunen onder het gewicht ervan. Wat inhoudt dat de basis van Xenomorph nog altijd pure death is maar waar de band vervolgens her en der verfrissingen aantipt. Precies op de juiste plaats, als u het mij vraagt, waardoor Xenomorph nog steeds overtuigende death speelt maar net niet de veel voorkomende, droge en zoutloze geluiden hanteert waar er al zoveel van zijn.
Behalve dat Xenomorph behoorlijk aan de tempovariatie denkt speelt de band behoorlijk gedefinierd. "Necrophilia Mon Amour" is geen breierige pap van bruut gebeuk maar een behoorlijk uitgelijnde plaat waarop vrijwel elke riff, solo of woord een duidelijke, eigen plek heeft waardoor de band behoorlijk krachtig overkomt, de details zo benadrukkend. Dat, in combinatie met een ietwat droge productie die niet noodzakelijk typerend is voor death levert ze een behoorlijk resultaat op en tel daarbij de kwalitatieve capaciteiten van de bandbezetters op en de zwarte goochelhoed kan de uitkomst al bijna niet meer verhullen.
Wat ook opvalt is het veelzijdige gebruik van de vocalen en de manier waarop deze zich keer op keer perfect in de muziek weten te vrotten, wroeten en wringen. Vocalist Peter schuwt de verscheidenheid geenzins en toont zich een echte brulaap. Hard en overtuigend, overrompelend, angstaanjagend maar totaal niet kleur- en levenloos. Dit is zonder meer een waardevolle kunde.
Conclusie: Nederland is weer een kwaliteitsband (en plaat) rijker welke in een hele hoop opzichten met kop en schouders boven de gemiddelde massa uitsteekt. En "progressief" (in de zin van afwijkend) mijn reet. Deze band klinkt gewoon niet allerdaags en durft death metal te verrijken zonder dat de death als een in coctailsaus verdrinkende gehaktbal klinkt. Deze band moet zonder meer onder de aandacht, dus spoelt u uw oogkleppen (voor zover aanwezig) maar door de plee, vergeet de tijd, verbrand de krant en laat uw koffie staan.
Het komende half uur heeft u wel wat beters te doen.
Tracklist:
1. Inside Teradome
2. Neon Black Stronghold
3. Treblinka
4. Necrophilia Mon Amour
5. In Flagrante Delicto
6. Lues
7. Magnificat, My Soul Doth Magnify the Lord
8. Samedii
9. Hang 'em High on Holocaust Stakes of Frozen Methane
10. DellaMorte DellaMore
