De evolutie van het Zweedse Port Noir zet zich anno 2022 op voorspelbare wijze voort. Van de modern progressieve sound van het debuut Puls (2013) komt men in een driejaarlijkse cadans al poprockend met de albums Any Way The Wind Carries (2016) en The New Routine (2019) met Cuts op de proppen.
Op het gevaar af dat het op onnodig name droppen neerkomt, is het misschien toch handig om degenen die de band nog niet kennen enige houvast te bieden. Softere songs uit de catalogus van bands als Karnivool en Leprous, maar ook Queens Of The Stone Age komen met enige regelmaat in gedachte op, maar wie de discografie van genoemde bands kent, weet ook dat die extreem divers zijn. Dus ja, wat u daar nou precies mee opschiet? Het is slechts een indicatie voor wie daar behoefte aan heeft. Tegelijkertijd gebiedt de waarheid me u op het hart te drukken dat Port Noir uniek en origineel genoeg is om serieuze vraagtekens te zetten bij het nut van referenties aan dergelijke bands, of welke band dan ook.
Wie de band wel kent kan wel zo'n beetje gokken hoe deze plaat klinkt. De alternatieve poprock met een stevig bas-fundament, aangevuld met elektronische elementen, vormt ook nu weer de basis. Verder ligt de focus nog steeds op de typerende zang van Love Andersson. Hij en zijn kompanen creren een kleurrijk klankentapijt, waaroverheen hij (voornamelijk) zijn kopstem vakkundig kan laten laveren. Verder zijn het compacte, behapbare songs die - op de twee seconden extra in Unclean na - de vier-minutengrens netjes respecteren. Radiovriendelijkheid troef dus.
Verschillen zijn er ook, maar daar heeft u wel een vergrootglas voor nodig. Of het moet de opvallend afwijkende productie zijn. Die is een stuk organischer dan zijn toch wel ietwat droge voorgangers. Bij nadere bestudering blijkt dat de click-track overboord gekieperd is. Eigenlijk zouden alle bands dat moeten doen, want dan pas komt de ware kwaliteit - of het gebrek daaraan - bovendrijven. Daar zou ik nog wel eens een boompje over op willen zetten, maar dat voert hier te ver. Ik hou me bij mijn leest. Naast productionele verbeteringen heeft de band ook aan compositorische vaardigheden gewonnen. De nummers hebben een sterk dynamisch karakter, zonder dat het liedje uit het oog verloren wordt. Zulks is een logisch gevolg van ervaring en blijft allemaal binnen de grenzen van het betamelijke, maar het is nou ook weer niet zo dat er continu op safe gespeeld wordt.
Voor wie de band kent is Cuts echter over het algemeen wel een vrij voorspelbare plaat. Is dat erg? Nou nee. Niet als dit gepaard gaat met kwaliteit en originaliteit. Bovendien is de concurrentie in deze niche schaars. Heeft u af en toe behoefte aan wat rustigers, maar krijgt u net als ik jeuk van die rommel op de radio, probeer deze band dan eens. 4 mei staan de mannen, ijs en weder dienende, in De Helling, Utrecht, dus proeft u liever live, weet u wat u te doen staat.
Tracklist:
1. All Class
2. Wild
3. Sweet & Salt
4. Emerald Green
5. Deep Waters
6. Preach
7. Unclean
8. Monument
9. Entertain Us
