Vroeg in de avond begint Port Noir aan zijn set. De zaal is dan al goed gevuld, maar nog niet vol. Drummer AW Wiberg, bassist/zanger Love Andersson zijn samen actief sinds 2011 en maken samen met gitarist/toetsenist Victor Sandberg (die Andreas Hollstrand opvolgt) een mix van aan Rage Against The Machine herinnerende riffs en door de popmuziek geïnspireerde melodieuze zang. Fans van Muse, Agent Fresco en Royal Blood vinden bij deze band wellicht wat van hun gading. Eerder dit jaar verscheen The New Routine en daar ligt de focus dan ook op in de set. Het songmateriaal is energiek en toegankelijk, bevat af en toe Beastie Boys-elementen, zoals de robotische Intergalactic-stem en Sabotage-ritmiek. Hoewel het drietal een solide show geeft, klinkt er na elke track slechts een voorzichtig applaus. Is het te toegankelijk voor de meeste bezoekers? Wellicht. Het doet niets af aan de uitvoering van Port Noir, dat zich energiek presenteert en gezegend is met een prima afgesteld geluid.

The Ocean mag dan geen hoofdact zijn, het is wel een zeer luxe voorprogramma. Het postmetalgezelschap uit Berlijn is al bijna twee decennia actief en staat garant voor kwaliteitsmetal, waarin verschillende stijlen elkaar ontmoeten in doorgaans lange en complexe tracks, en dát op interessante conceptalbums. Net als bij de openingsact ligt in deze set de nadruk op het meest recente werk Phanerozoic I: Palaeozoic (2018). Verrassend genoeg wordt geopend met één van de gaafste nummers Permian: The Great Dying. Hoewel het volume in de zaal niet helemaal recht doet aan de muur van geluid, is het van genieten van het overtuigende optreden. Zanger Loïc Rossetti neemt achter gitaristen David Ramis Åhfeldt en Robin Staps en bassist Mattias Hägerstrand plaats op een verhoging, samen met drummer Paul Seidel. De frontman gaat van begin af aan op in de muziek en komt voor de extreme passages naar beneden om persoonlijk met de fans contact te maken. Hij glijdt daarbij echter een keer uit en sleept een monitor mee als hij op de dansvloer terechtkomt. Gelukkig gebeuren er geen ongelukken en kan hij de show voortzetten. The Ocean krijgt veel meer bijval dan Port Noir en dat is terecht, want het kwintet speelt vol overtuiging een uitstekende set met een prima setlist.

En dan de band waarvoor het leeuwendeel van de aanwezigen gekomen is, getuige de bandshirts die men draagt. Sommigen waren er gisteren al bij in Hedon te Zwolle. Diegenen horen vandaag vier andere tracks in vergelijking met de show in de stad van de Blauwvingers, dus wat dat betreft is het de moeite waard om meerdere concerten tijdens de tour te bezoeken. Uiteraard ligt de focus wat setlist betreft op Pitfalls, dat slechts een week geleden uitkwam. Slechts Foreigner en By My Throne komen niet aan bod.

De set begint net als het album met Below. Direct valt op hoe goed Einar Solberg bij stem is. Waar hij in het verleden nog weleens een steekje liet vallen op het gebied van zuiverheid of mis zat bij de timing, is de frontman vandaag in topvorm. Bovendien is hij veel beweeglijker dan voorheen. Hij maakt tot enkele keren toe zelfs een praatje met het publiek, zodat de afstand tussen publiek en band, die er in het verleden was, wegvalt. De vierendertigjarige zanger loopt heen en weer over het podium, accentueert de emotie van de teksten en staat flink te headbangen tijdens de stevige passages. Dat doen zijn bandmaten ook. Er is dan ook veel beweging op het podium, dat beter belicht is dan voorheen. Op een projectiescherm, dat niet helemaal recht hangt, zijn abstracte beelden te zien.

Below komt live zeer goed uit de verf. Andere tracks van Pitfalls die veel impact hebben, zijn At The Bottom en Distant Bells. Opvallend daarbij is dat cellist Raphael Weinroth-Browne meer in de picture is komen te staan. Op het album voegt hij met zijn instrument al veel emotie en sfeer toe aan de tracks en ook live komen zijn bijdragen uitstekend tot hun recht. Hij krijgt de spotlights op zich gericht als hij Mirage inleidt met een solo en komt tijdens The Price, dat hij inleidt op keyboards(!), met zijn cello naar voren om het staccato middendeel mee te spelen. Een fantastisch showelement waarvoor hij dan ook veel bijval krijgt, net als voor zijn solo in At The Bottom.

Het is niet de enige keer dat Raphael op keyboards speelt (The Sky Is Red). Ook alle anderen (met uitzondering van drummer Baard Kolstad, die wel een paar keer de elektronische drums bedient) komen achter een keyboard te staan (waardoor de zanger meer kan bewegen). Einar vertelt in één van zijn toespraken daarover: “There’s some different instrumentation on the new album. Kudos for the guys learning to play different instruments.” Zo speelt bassist Simen Daniel Børven keys tijdens Observe The Train en Distant Bells, terwijl Tor Oddmund Suhrke akoestische gitaar in eerstgenoemde speelt. Op zijn beurt staat Tor (die zich net als Robin niet van de wijs laat brengen door een losschietende strapping) achter de keys tijdens At The Bottom. Gitarist Robin Ognedal speelt ook nog keys, maar slaat tevens op pauken in de zeer geslaagde Massive Attack-cover Angel en The Sky Is Red. Soms wordt er tijdens het nummer van instrument gewisseld. Het levert niet alleen een boeiend schouwspel op, maar ook veel ontzag voor de muzikanten, die hun multi-instrumentaliteit tonen.

Dat de albums Tall Poppy Syndrome (2009) en Bilateral (2011) vandaag niet aan bod komen, is evenwel erg jammer voor de fans van het oudere werk. De meeste beweging en meezingers zijn er tijdens de oudere, wat stevigere tracks. De oudste track op de setlist is Echo van Coal (2013). Daarin valt op dat het einde gearrangeerd is. Eerder in de track imponeert Einar met zijn zang, zoals hij ook doet in onder meer Alleviate. Op internet verschijnen veel filmpjes van fans die de Alleviate-challenge aangaan, maar de frontman laat vandaag horen dat er geen maat op hem staat. Het optreden eindigt met The Sky Is Red, waar complimenten voor de lichtshow aan het einde op zijn plek zijn.

Niet iedereen zal tevreden zijn met de setlist van vanavond, die vooral op het nieuwe werk gefocust is. Het is dan ook even wennen aan de keuze voor de songs voor sommigen. Het is Leprous anno 2019, dat met introverte songs toch een expressieve show verzorgt, waarin de afstand van publiek en band klein is en veel te beleven valt vanwege de beweging op het podium en de instrumentwisselingen. Met Einar vocaal in topvorm en de energieke, beweeglijke presentatie kun je gerust spreken van de beste Leprous-show tot nu toe.

Setlist Leprous:
1. Below
2. I Lose Hope
3. Illuminate
4. From The Flame
5. Observe The Train
6. Alleviate
7. At The Bottom
8. Angel
9. The Price
10. Third Law
11. Echo
12. Distant Bells

Toegift:
13. Mirage
14. The Sky Is Red

Setlist The Ocean:
1. Permian: The Great Dying
2. Mesopelagic: Into The Uncanny
3. Silurian: Age Of Sea Scorpions
4. Bathyalpelagic I: Impasses
5. Bathyalpelagic II: The Wish In Dreams
6. Devonian: Nascent
7. The Origin Of God

Setlist Port Noir:
1. Young Bloods
2. Flawless
3. Blow
4. Champagne
5. Old Fashioned
6. 13

Dank aan Kick Verhaegen (Sidekick Photo) voor de foto's.