Euroblast is het nichefestival bij uitstek. Het walhalla voor de liefhebber van progressieve, moderne en experimentele metal kan steevast rekenen op bezoekers uit de hele wereld. Het Keulse festival is niet alleen het podium voor de gearriveerde sterren, maar is ook de plek waar nieuwe sterren worden geboren, groeien, en soms welhaast exploderen. Nadat in 2013 Meshuggah de headliner was, is Euroblast gaan investeren in de breedte. Zowel qua geluid als qua line-up. Ook is Metalfan.nl tegenwoordig co-sponsor en prijkt dan ook regelmatig op de levensgrote projectieschermen. Wouter en Constantijn zijn ook dit jaar van de partij.
Dag 1
Bij aankomst staat er als vanouds een rij voor de ingang. De toegewijde Euroblastfan wil doorgaans geen enkele minuut en geen enkele noot van zijn favoriete band missen. Nadat de onduidelijkheden over de perslijst opgelost zijn, begeef ik me dan ook zo snel mogelijk naar de langzaam voldruppelende Side Stage alwaar het festival geopend wordt. (Wouter)
De eer is aan het Duitse Lights Of Utopia. De op hardcore gente metal heeft hier en daar wat djenthooks en dat verklaart hun plek op de bill. Er is echter nog flink wat werk aan de winkel, zowel op compositioneel vlak als qua geluidstechnische zaken. Maar het levert dit vijftal toch een paar goedkeurende knikjes op en ze hebben toch maar mooi op Euroblast gestaan. (Wouter)
Het hoofdpodium wordt ontmaagd door het Engelse Empire. Het vijftal voelt zich duidelijk thuis op het grote podium en ondanks dat het nog niet zo druk is, zijn de reacties erg enthousiast. Die eer komt voornamelijk toe aan zanger Joe Green, die met zijn krachtige stem vooraan in de mix staat. De poppy staccatoriffs die ook sterk aan Tool doen denken, vormen een prettig tapijt voor een van de weinige niet-blanken op het podium dit weekend, en de mannen zorgen voor een vermakelijke show. Het niveau is hoog, zo op het begin van de dag; dat belooft wat. (Wouter)
Dan is het tijd voor de eerste Euroblastfamilieband. Tenminste, als je het zo mag noemen met een tweede optreden op Euroblast. Het Poolse Proghma-C stond in 2011 ook al op de bill met destijds alleen de ep Bar-do Travel in de schappen. Dat is nu niet anders want het bleef sindsdien angstvallig stil. Eind vorig jaar kwam echter het nieuws dat er een nieuw album in de maak is. De logge, atmosferische grooves zijn ook onder de nieuwe zanger Patryk Zwolinski nog steeds imponerend. Helaas geen nummers van die eerste ep, maar de nieuwe plaat is meer dan voldoende compensatie. Het eerste hoogtepuntje van Euroblast 2015 is alweer in de pocket. (Wouter)
Nadat Disperse had afgezegd voor Euroblast maakte de organisatie bekend dat het Britse Heights het gat in de line-up zou opvullen. Heights is het muzikale hobbyproject van Tesseract-drummer Jamie Postones. Het trio maakt rustige instrumentale postrock, en is dus een buitenbeentje op dit voornamelijk metal-driven festival. Heights is typische zondagmiddagmuziek. Ik luister het meestal terwijl ik rustig op mijn bank lig. Zo brengen de heren de muziek ook, qua podiumpresentatie is er niet veel aan. Maar kijken naar het drumwerk van Jamie Postones is altijd een genot. Het optreden nodigt dan ook erg uit om heerlijk te staan dagdromen. Soms weet de band het gaspedaal echter wel degelijk te vinden. Op die momenten komen de metalinvloeden bovendrijven. Net genoeg om het publiek rustig met de hoofden op de maat te laten meebewegen. Wanneer de band Movement 1 van het album Symphony for the Sky inzet, blijkt het dat ik niet de enige in de zaal ben die erg heeft uitgekeken naar dit nummer. Een mooi hoogtepunt van een rustig maar daardoor niet minder geweldig optreden. Een gedurfde maar geslaagde invalsessie! (Constantijn)
Na het relaxte Heights is het even omschakelen, want het gas gaat er bij de vijf heren van Destrage flink op. Ook deze Italianen stonden eerder op Euroblast en het publiek onthaalt de testosteronkanonnen dan ook hartelijk. Kort door de bocht maakt dit ervaren gezelschap namelijk opgefokte metalcore, maar om ze af te doen als een zoveelste kloon zou heiligschennis zijn. Met name vocalist Paolo Colavolpe laat horen van meerdere markten thuis te zijn. Bovendien wordt de muziek voorzien van heuse heavymetal-solo's. De intussen aardig volgelopen zaal kan dit goed waarderen. (Wouter)
Acid Mist Tomorrow, het laatste album van het Franse Hypno5e, stamt alweer uit 2011. In de vier jaar daarna hebben de heren meer dan honderd shows gedaan ter ondersteuning van die plaat, maar dat is ze overduidelijk niet gaan vervelen. Dat bewijzen ze wel hier op Euroblast. Het is een beetje jammer dat het publiek hier weinig van meekrijgt, omdat de band volledig in de podiummist staat te spelen. De lichttechnicus is overduidelijk erg verliefd op zijn rookmachine. Hypno5e is een band van extremen, net als de rustige stukken je gaan vervelen, trekt de band alle registers open en rossen ze net zo hard als hun bekendere landgenoten Gojira en Hacride. Ik ben dan ook erg benieuwd naar de nieuwe plaat die deze herfst uitkomt. (Constantijn)
Euroblast is ook het festival voor de audiofielen. Naast diverse stands van versterkers, gitaren en in-ear-audio, is ook Westlab Audio van de partij; om de vingers bij af te likken. Al een aantal jaren verzorgen zij de volledige geluidsset en dat is te horen ook. Met name de bands die hun eigen geluidstechnicus mee hebben, vlammen! Dat dit minder ruimte oplevert voor de fotografen in de fotopit, moeten we dan maar voor lief nemen. (Wouter)
Zo is daar de Zweeds/Amerikaanse, progressieve supergroep Soen. Ik weet niet of ik ooit in mijn leven zulk goed geluid heb gehoord bij een concert. De drums van Martin Lopez (ex-Opeth) alleen al... En de band lijkt het zelf ook te beseffen, want zanger Joel Ekelf freewheelt prachtig over, op en langs de bas- en gitaarlijnen die door Stefan Stenberg en Kim Platbarzdis uiteen worden gezet. Prachtige vertolkingen van Savia en Fraccions doen de mond openvallen. Wat een geluid, wat een band, wat een festival. Als perfectie bestaat, is dit het. En de dag is nog zo jong. (Wouter)
Van een van de meest poppy bands, naar het laatste stukje van een van de meest ontoegankelijke bands: Pryapisme. Ook deze doldwaze audiowaaghalzen komen uit Frankrijk. Er is werkelijk geen touw aan vast te knopen en toch voelen de overgangen niet volledig random. Ik ga niet eens beginnen aan het categoriseren van deze band; zinloos en bovenal kansloos. Maar gezien de volle Side Stage, weet men dit toch erg goed te waarderen. Volgende keer op de Main Stage? (Wouter)
De prog-liefhebbers komen vandaag goed aan hun trekken. De volgende band die het hoofdpodium betreedt, is niemand minder dan Haken. Eenmaal daar aangekomen, worden de heren ontvangen door een volle zaal. Hier kijken overduidelijk veel mensen naar uit. Dat blijkt niet voor niets. Vanaf de eerste noot weet zanger Ross Jennings samen met zijn collega's het publiek perfect te bespelen. Wat een stageperformance heeft deze band! Het laatste album van de band The Mountain is met drie nummers op de setlist ruim vertegenwoordigd. Wanneer publiekslieveling The Cockroach King van eerder genoemde plaat wordt ingezet, explodeert de zaal. De overduidelijk door Queen genspireerde zanglijnen worden uit volle borst meegezongen. Na afloop is de band echter nog niet klaar. Terwijl het publiek op adem komt, wordt van de laatste ep het twintig minuten durende meesterwerk Crystallised ingezet. Dit is genieten! (Constantijn)
Er zijn vandaag al zoveel goede bands geweest, dat het niet iedereen makkelijk valt om gelijk strak vooraan te staan bij Between The Buried And Me en de notencapriolen gelijk op hun waarde te schatten. Toch stroomt het bij de eerste nummers al gauw vol. Dit is natuurlijk ook een band van wereldformaat. Nummers van het nieuwe album Coma Ecliptic zoals Famine Wolf, Memory Palace en The Coma Machine gaan er dan ook even goed in als die van de oudere albums. In ruim zeventig minuten tijd zijn band en publiek n. (Wouter)
De toegift is echter een bijzondere. Daar waar ik net op het punt stond om me definitief over te geven aan de Klsch-biertjes, word ik wakker geschud door een Queen-cover. Nouja, als je wegkomt met..., sterker nog..., weet te overtuigen met een Queen-cover, dan ben je een hele grote. Bohemian Rhapsody in progmetalvorm, een waar hoogtepunt om de eerste dag mee af te sluiten. Ware het niet dat er in de Side Stage nog iets bijzonders op ons staat te wachten. (Wouter)
De mensen die mij op het festivalterrein gesproken hebben, zullen het ongetwijfeld zijn opgevallen dat ik maar niet kon ophouden over hoeveel zin ik had in David Maxim Micic' BILO set. David Maxim Micic is de gitarist van Destiny Potato. In zijn vrije tijd maakt hij tussen het muziek maken door, nog meer muziek. Vaak wordt hij daarbij geholpen door gastartiesten. Deze uit de hand gelopen hobby heeft inmiddels al een aantal platen opgeleverd waarvan de eerste drie BILO heetten. Deze platen staan vannacht centraal in de kleine zaal van de Essigfabrik onder het motto 'afterparty'. De muziek op de BILO-platen is zeer divers. Het gaat van zeer poppy naar zeer djent-gedreven riffs, met uitstapjes naar diverse andere genres. Als ik het per se ergens mee zou moeten vergelijken, schiet Devin Townsend te binnen. Het in groten getale toegestroomde publiek (de kleine zaal staat bomvol) is overduidelijk fan. Wat volgt, is een feest der herkenning: genieten en meezingen. Een speciale vermelding voor zanger Vladimir Lalic mag trouwens niet ontbreken. Zijn opera-achtige zangstem weet van de toch al niet dun-klinkende riffs epische nummers te maken. Wat hoop ik oprecht dat ik dit nog een keer mag zien! (Constantijn)
Pagina 1: donderdag 1 oktober
Pagina 2: vrijdag 2 oktober
Pagina 3: zaterdag 3 oktober
Pagina 4: setlists
