Dag 3

Het Griekse Tardive Dyskinesia heeft de eer om de katers de wereld uit te helpen op de zondag. Dat doen ze met verve. Voor het handjevol vroege katertrotseer-durfals, laat het vijftal de Essigfabrik trillen op zijn grondvesten. Wat in 1996 begon als Override, overtuigt de meest verstokte kater ervan dat het toch wel weer tijd is voor bier. Good job, Greece (pun intended). (Wouter)

Zelfs op een progressief festival heb je vreemde eenden in de bijt. Genuine Aspect houdt het bij snaren vandaag, maar dan wel in al zijn verscheidenheid. Dit uit zich in de vorm van viool, cello, gitaar, bas en, ok� hij is een beetje flauw, snaredrum. Het levert bijzondere songs op die niet altijd allemaal even goed uit de verf komen. Er valt namelijk nog flink wat winst te behalen op het compositionele vlak. Als deze band meer is dan een uit de hand gelopen grap, of gimmick, is het zeker de moeite waard om ze in de gaten te houden. (Wouter)

Toen Wouter en ik de Euroblast-preview van dit jaar maakten, tipte hij me al: Vola is vet, ga dat checken! Sindsdien is het debuut Inmazes een vaste gast in mijn platenspeler. De band laat zich niet makkelijk in ��n genrehokje plaatsen. Ja, er zitten djenty riffs in, maar ondertussen wordt de toon ook gezet door eighties synth-lijnen. De band kan af en toe goed rossen, maar aan epische, grootse refreinen met prachtige zang is ook geen tekort. Het gevaar met dergelijke geniale platen van relatief jonge bands is altijd dat ze live vreselijk teleurstellen. Gelukkig heeft Vola daar geen last van. Met jeugdig enthousiasme en vol overgave spelen ze alle toffe nummers van de debuutplaat (Your Mind Is A Helpless Dreamer, Stray The Skies, Owls). Ook balad Emily wordt, weliswaar iets ingekort zodat het tempo niet uit de set wordt gehaald, prachtig neergezet. Het enige nadeel is dat ik de titeltrack Inmazes zo graag live had gehoord. We moeten maar snel een clubshow van deze geweldige band bezoeken. (Constantijn)

Persefone komt uit een van de meest onverwachte landen: Andorra. Dat deze band daar al sinds 2001 progressieve metal maakt, was mij tot op heden geheel ontgaan, maar dat ze van wanten weten, staat buiten kijf. De complexe mix van agressieve en melodische riffs wordt enthousiast ontvangen, al krab ik me af en toe wel achter de oren. Is het nou gewoon zo complex dat ik het niet snap, of ontbreekt het aan structuur? Ik geef de band het voordeel van de twijfel en beloof ook deze band thuis nog eens te beluisteren. (Wouter)

Dan is het tijd voor ��n van de revelaties van vorig jaar. Het Tsjechische Modern Day Babylon maakte indruk met zijn zware, melodieuze djent. Djent, zoals djent bedoeld is. Met de nieuwe ep The Ocean Atlas op zak laten deze instrumentale heren ook nu weer horen hoe het moet. Ondanks dat het geluid niet optimaal is, genieten band en publiek overduidelijk van elkaar. Met name de grijns van bassist Premysl Kuncick� spreekt boekdelen. Ik kijk uit naar een full-length. Volgend jaar wat later in het tijdschema en met een eigen geluidsman? (Wouter)

Dat men in de metal nogal eens bandnamen uit de medische wereld vandaan tovert, moge bekend zijn. Naast Tardive Dyskinesia heeft ook het uit Hannover afkomstige The Hirsch Effekt een greep uit die grabbelton gedaan. What's in a name? Ook dit meersnarige trio valt zoals zoveel bands op Euroblast maar moeilijk in hokjes te plaatsen. We horen The Dillinger Escape Plan afgewisseld met hardcore, emogekweel en postmetal. Zelf noemen ze het indielectropostpunkmetal en als je de band niet kent, luistert dat dus niet lekker weg. Strak is het wel, wat dat betreft alle props, maar een gebrek aan aanknopingspunten maakt het moeilijk te volgen. Ook hier een gevalletje 'thuis nog eens goed beluisteren'. (Wouter)

Een act die bij voorbaat het publiek volledig in twee kampen verdeelt, is het Franse Igorrr. Dj Gautier Serre brengt zijn mix van klassieke muziek, breakcore, gabber en weet ik al niet wat nog meer tegenwoordig gelukkig niet meer alleen. Hij voert de vreemd verklede (grunt)zanger Laurent Lunoir en dito geklede (opera)zangeres Laure Le Prunenec ten tonele om zijn dj-set niet alleen visueel maar ook muzikaal aan te kleden. Een intense show waar de helft van de aanwezigen helemaal los op gaat en de rest wegloopt met een what-the-fuckgezicht vol onbegrip. Bij de fans zorgen tracks als Tendon en Excessive Funeral echter voor een collectieve epileptische aanval waarbij de meest excentrieke moves geoorloofd... ja... welhaast vanzelfsprekend zijn. Igorrr is duidelijk een van de toppers van het festival. (Wouter)

De schema's van beide podia lopen uit en het is dus soms haasten van de ene naar de andere band. Ook is dat mentaal soms flink schakelen. Igorrr en Port Noir zijn dusdanig anders dat ik mezelf even vijf minuutjes in de overigens het hele weekend enthousiast schijnende zon gun, om me vervolgens weer naar de Side Stage in de kelder te begeven. Deze Zweden kunnen nog het best omschreven worden als een soort melodische Tool en ook zij profiteren van het geweldige geluid in de kleine zaal. Het (relatief) jonge trio zet een prachtig gebalanceerde muur van geluid neer om de vingers bij af te likken. Ondanks dat het in 2013 verschenen Puls het enige album is om uit te putten (de nieuwe ep Neon verscheen vorige week pas), wordt elke aankodiging enthousiast ontvangen: "Yes! I love that song!", klinkt het achter me. Weer een band die zichzelf overtreft en overweldigd is door alle positieve reacties. (Wouter)

Na de vette show van Port Noir haast ik mij snel naar het hoofdpodium voor de heren van Uneven Structure. Het Franse zestal is ook kind van het festival te noemen, want dit is alweer de vijfde keer dat de heren hier hun opwachting maken. Hun laatste langspeler, Februus, stamt alweer uit 2011, maar de nieuwe plaat La Partition staat gepland voor later dit jaar. Op het moment dat ik de zaal binnenren, hebben de heren al afgetrapt. De eerste noten die mij tegemoetkomen, zijn van ep 8. Ook oude bekenden van Februus, zoals het prachtige Awake, slaan weer in als een bom. Van de nieuwe plaat wordt de eerste single, het nummer Funambule, gespeeld. Wat klinkt dit lomp, zwaar en keihard! Drummer Arnaud Verrier, die invalt omdat Jean Ferry verplichtingen heeft met The Algorithm, verdient een speciale vermelding. Hij speelt de oude en nieuwe partijen geweldig strak. Al met al dus een hele vette show, maar die nieuwe plaat mag nu toch echt wel eens uitgebracht worden! (Constantijn)

En dan naderen we ontegenzeggelijk en onherroepelijk langzaamaan het einde. Leprous is de eerste van de twee toppers die het hoofdpodium dit jaar afsluiten. Het kwartet dat vooral om vocalist/toetsenist Einar Solberg draait, weet zich dan ook verzekerd van een gevulde zaal. Alsof de band zelf nog niet voor voldoende vermaak zorgt, hebben de heren een handjevol LED-screens achter zich op het toneel geplaatst om hun tracks nog wat extra cachet te geven. Ook de drum- en basvariaties ten opzichte van het de studio-albums spreken boekdelen. Met het steengoede geluid van Euroblast dit jaar blaast het Noorse prog-ensemble de zaal finaal van de voeten. Ondanks dat ik geen fan ben van de band, moet ik toch erkennen dat dit misschien wel de topper van het festival is. Wat een band! (Wouter)

En dan is het tijd voor een van de wonderen der prog: Cynic. Niet alleen vanwege hun meesterlijke instrumentbeheersing, maar vooral eigenlijk het feit dat ze er staan. Hoewel ze al maanden bovemaan de posters prijken, besluit drummer en mede-oprichter Sean Reinert een paar weken voor het optreden om de stekker uit de band te trekken. De Europese tour wordt afgelast, maar de gig op Euroblast gaat door met de allerijl opgetrommmelde (haha) Matt Lynch van Trioscapes. (Wouter)

Evenals vorig jaar (toen Sikth afsloot) staat er dus een oudgediende, genrescheppende band op het podium. Dat resulteert ook dit jaar in een niet echt gevulde zaal. Nieuwsgierigen die de muziek graag ontdekken, worden, in tegenstelling tot vorig jaar, natuurlijk met Cynic ook niet echt getrakteerd op een uitzinnige, gefreakte podiumpresentatie. De statische houding en de dikwijls filosofische beschouwingen van Paul Masvidal zijn wellicht niet waar je op zit te wachten na je zoveelste biertje. Als je de band niet kent tenminste. Want bij Cynic is het de muziek die voor zichzelf moet spreken. Met nummers als True Hallucination Speak en Moon Heart Sun Head worden in anderhalf uur tijd een tiental songs geproduceerd om je vingers bij af te likken. Natuurlijk had Reinert daar moeten zitten, maar ook zonder hem is dit een perfecte afsluiter. Met een laatste noteneruptie in de vorm van The Lion's Roar stuurt het drietal ons de nacht in: "I hear the lions roar...". Het verstilt. Het is af. Euroblast 2015 zit erop. (Wouter)

Meer foto's op www.basementonline.nl

Pluspunten:
- Het geluid
- De sfeer
- De line-up
- Het weer

Verbeterpunten:
- De inhouse geluidstechnicus
- Strakker tijdschema
- Up-to-date line-up en tijdschema op website

Pagina 1: donderdag 1 oktober
Pagina 2: vrijdag 2 oktober
Pagina 3: zaterdag 3 oktober
Pagina 4: setlists