Het is niet de eerste keer dat ik een release van n van mijn favoriete bands over het hoofd gezien heb en het zal vast niet de laatste keer zijn. Er komt ook zoveel muziek uit. Het Zweedse Port Noir kwam afgelopen mei met The New Routine; de derde langspeler sinds de oprichting in 2011. De weg die met het in 2016 uitgebrachte Any Way The Wind Carries ingeslagen werd, wordt hier voortgezet.
Dat wil zeggen: de nadruk op poprock is versterkt en verstevigd. Het powertrio schurkte daar altijd al wel tegenaan, maar het ligt er nu nog dikker bovenop. Daar zullen de Zweden ongetwijfeld wat fans mee verliezen, maar per saldo waarschijnlijk positief uitkomen. Waar ze eerst opereerden in het moderne proghoekje, hebben ze met deze plaat namelijk een niche gevonden waar beduidend minder concurrentie is. Het meest opvallend is het ontbreken van de blastbeats. Daarnaast is de zang voornamelijk clean. Een nummer als Tide zit er dus niet meer in. Dat is wel een gemis, maar eerlijk is eerlijk: zanger Love Andersson is nou eenmaal op zijn best als hij clean zingt.
Gelukkig hebben de heren hun ziel niet volledig aan de popmuziek verkocht. Hoewel de basis daar ligt, is het zeker geen gesneden koek, dertien in een dozijn en/of oorwurmerij. Niet alleen maken ze een ietwat vreemde combi van onder andere alternative, emo, hardrock en metal. Ze luisteren hun tracks ook nog eens op met elektronische effecten en eighties synths. Daar werd natuurlijk al wel eerder mee gexperimenteerd, maar op deze plaat is het een stuk prominenter en beter gentegreerd. Ook zijn de gebruikte gitaareffecten smerig genoeg om niet gelijk tot sellouts gebombardeerd te worden.
Houdt u wel van stevige rock met een smerig randje en hier en daar een experimentje? Sla dan nu uw slag!
Tracklist:
1. Old Fashioned
2. Flawless
3. Blow
4. Champagne
5. Low Lights
6. 13
7. Young Bloods
8. Define Us
9. Drive
10. Down For Delight
11. Out Of Line
