Zo, dat is even wennen. Temperance klinkt op Viridian (viridiaan; een donkere variant van lentegroen) een stuk zwaarder en moderner dan op de vier vorige langspelers. De enthousiaste Italianen schuiven met hun nieuwe sound op richting die van Amaranthe. Dat levert wat discussie op onder de fans. De ene kan er namelijk niets mee en de andere vindt het flashy en vlotte geluid juist verfrissend.
Hoewel de symfonien nog steeds een rol in het geheel spelen (beste voorbeeld: Scent Of Dye), is er veel minder sprake van bombastische metal la Nightwish, waar de Zuid-Europese groep voorheen om bekendstond. De symfonische partijen hebben grotendeels plaatsgemaakt voor soms aan Delain (Let It Beat) of Amaranthe (Mission Impossible) herinnerende toetsenpartijen. Verrassend en geslaagd zijn de hammondorgelpartijen in het opbeurende, tot bewegen uitnodigende Start Another Round, dat n van de highlights is.
De algehele sound is minder pompeus, maar zeker niet minder krachtig. Integendeel. Er zit meer power in dan ooit, mede dankzij de volle en krachtige productie, die voldoende ruimte laat voor het metal-aspect. Zo staan de gitaarpartijen goed in de mix en in de stevige tracks, zoals Mission Impossible, zijn de gave baspartijen goed uitgelicht. Commercieel kun je het geluid niet noemen, maar Viridian is beslist toegankelijk voor een groter publiek.
De compacte en energieke songs grijpen veelal terug op popstructuren, zoals het zeer melodieuze I Am The Fire, dat een stuk lichter klinkt dan de zware openingstrack. Het kwintet switcht tussen jarentachtigpop/rock (denk aan When The Rain Begins To Fall van Jermaine Jackson en Pia Zadora), power metal en moderne, melodieuze metal of een combinatie daarvan (het titelnummer). Het tempo ligt daarbij veelal hoog. De enige reguliere tracks die daarvan afwijken, zijn Catch The Dream, Gaia en Scent Of Dye.
Hij is echter niet de enige. Er zijn maar liefst drie vocalisten op het album. Anders dan bij Amaranthe is er, op een enkele uithaal na, echter geen sprake van grunts of screams. De zanglijnen zijn uitstekend uitgewerkt, zoals in Mission Impossible en het titelnummer. Een ander voorbeeld is het catchy The Cult Of Mystery. Daarin laat drummer Alfonso Mocerino horen wat hij kan en imponeert Alessia Scolletti met haar hoge uithalen. Leadgitarist Marco Pastorino zingt verdienstelijk mee door zijn stem met een rauw randje te laten gelden. Hij schittert in Scent Of Dye en I Am The Fire, maar laat de positie in de spotlights veelal aan Guaitoli en Scolletti. Het trio vocale zingt gepassioneerd en komt met veel melodien die snel blijven hangen.
De tweede helft van het album biedt meer afwisseling dan de eerste. Zo is er een folky touch (harp, fluit, doedelzak) en hoor je een kinderkoor in Nanook. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de geslaagde baslijn van Liuk Abbott, die net als drummer Mocerino een solide indruk maakt. Slotstuk Catch The Dream bestaat uit acapella gospelzang. Deze verrassende outro is samen met Nanook dan ook de meest interessante track op het album.
De andere songs bieden ondanks de nieuwe koers weinig verrassingen. Het is melodieuze en moderne metal wat de klok slaat op deze vijfde full-length. Het is niets nieuws in de metalwereld, maar wel voor Temperance. De compacte composities zijn goed uitgevoerd en gepolijst geproduceerd met een ruig randje. Ze zijn krachtig en overtuigend dankzij met name het enthousiasme van de bandleden, die zich met Viridian mogen verheugen op een groter publiek. Dit dankzij de toegankelijke benadering van de songwriting. Voor de fans van het oude werk is het wennen, maar wie openstaat voor verandering, vermaakt zich beslist met dit energieke album, dat vrolijk stemt.
Tracklist:
1. Mission Impossible
2. I Am The Fire
3. Start Another Round
4. My Demons Cant Sleep
5. Viridian
6. Let It Beat
7. Scent Of Dye
8. The Cult Of Mystery
9. Nanook
10. Gaia
11. Catch The Dream
