Bij aankomst bij Gigant valt direct op dat er wat is veranderd. Nadat de QR-code buiten gescand is, kom je al snel bij een paar verwarmde party-tenten waarin de merchandising is gestald. Een goede zet, want voorgaande jaren was het toch wel krap in de foyer. Daar is nu meer zitruimte en een vlottere doorstroom. Meer ruimte voor wat relaxter merchandise bekijken is echter wel wenselijk. In de hoek vind je de tijden van de meet and greets. Die vinden plaats in het caf, net als de bierproeverij. De expositie van Arjen Staal met tekeningen van de optredende artiesten is gevestigd in de gang tussen het hoofdpodium en het theater.
De openingsband op vrijdag is Scarlet Stories. Bij het hoofdpodium hebben zich behoorlijk wat mensen verzameld om de verrichtingen van het progressieve metal-sextet te volgen. Terecht, want de Noord-Brabantse groep maakt met het debuutalbum Necrologies veel indruk en ook live laat het zestal muzikanten altijd horen de veelzijdige, sfeervolle en uitdagende tracks prima te kunnen reproduceren. Vandaag hebben de drie dames en drie heren wel pech dat de geluidstechnicus de muziek in het begin van de set niet tot zijn volste recht laat komen. Met name The Gallows Tree: Part II The Price You Paid heeft daaronder te lijden.
Het daaraan voorafgaande hoogtepunt Vingt Mille Lieus Sous Les Mers komt gelukkig beter uit de verf, met de prachtige melancholische leadpartijen van gitariste Carmen Raats, die binnenkort helaas de band zal verlaten. Later in de set gaat het beter met het geluid en zodoende komen de zangkwaliteiten van Lisette van den Berg en het soleerwerk van gitarist Bram te Kamp goed aan het licht in In Blood And Limbs And Gore And Clay. Achtergrondzangeres Sophie Ansems voegt daar haar elektrische vioolpartijen nog aan toe, zodat het nummer tot epische hoogten stijgt. Met Epilogue: Necrologies komt het optreden helaas al tot een einde. Te kort, maar ondanks de zeker niet ideale geluidsafstelling heeft Scarlet Stories op een positieve manier aan zijn naamsbekendheid gewerkt.
Vervolgens loopt een deel van de bezoekers naar het theater, alwaar een interview met Majestica gepland staat. Het is het eerste van drie interviews dat dit weekend in de knusse setting plaatsvindt. Hier kun je heerlijk relaxen in de comfortabele stoelen en genieten van de akoestische uitvoeringen van nummers door bands die ook op het hoofdpodium geprogrammeerd zijn. De interviews zijn informatief en bovenal vermakelijk, zeker die met zanger/gitarist Tommy Johansson en bassist Chris David van Majestica, die op een leuke manier vertellen over de naamsverandering van het moeilijk uit te spreken ReinXeed (reen-siet) naar de huidige naam.
Het Zwitserse Morgarten is een soort huisband van Gigant. Meerdere malen stond de black/folkmetalformatie hier op de planken. De verklede mannen zijn zichtbaar blij om weer op te mogen treden en doen hun uiterste best om het beste van zichzelf te geven. Met name de groovende passages zetten de headbangers aan het werk. Er is beslist veel bijval na ieder nummer. Toch zal een criticus benoemen dat de technische kwaliteiten van de Zwitsers beperkt zijn en de composities een goede opbouw ontberen. Vanwege dat laatste blijven de tracks wat vlak. Daar komen de monotone piratenscreams van de frontman nog bij. Vermakelijk is het gebrekkige Engels tussen de strijdliederen door (wat is ook al weer de verleden tijd van het Engelse buy?). Morgarten sluit een wat onopvallende set af met het sterkste nummer: Tales Of My Lands.
Inmiddels is het, zeker voor vrijdagbegrippen, druk in Gigant bij het hoofdpodium. Dat komt omdat de show van Majestica (voorheen ReinXeed) op het punt van beginnen staat. Veel van de powermetalfans hebben een goed plekje ingenomen om de verrichtingen van de groep rond zanger/gitarist Tommy Johansson te volgen. Terecht, want het kwartet stelt geenszins teleur. Gitarist Petter Hjerpe speelt voor het eerst mee en maakt net als de anderen een professionele en gemotiveerde indruk. De catchy powermetaltracks worden slim afgewisseld met hardrock en, jawel, kerstmisliederen. Wellicht wat vroeg, maar er zijn enkele fans aanwezig met een kerstmuts. Wat Majestica ook speelt vanavond, het gaat erin als zoete koek. Majestica- en Sabaton-fans zingen en springen mee en zorgen voor een heel positieve sfeer. Voor velen is dit het hoogtepunt van de dag. Johansson besluit het optreden door iedereen prettige kerstdagen te wensen. Insgelijks, Tommy.
Zoals aangegeven, staat een aantal bands niet alleen op het hoofdpodium gepland, maar ook in het theater (met een akoestische show). De eerste daarvan is Morgarten. Een aantal bezoekers is in een t-shirt of hoodie van de band verschenen. Het blijkt dus dat de Zwitsers een groepje diehards heeft. En eerlijk is eerlijk, de akoestische show is zowel vermakelijk als interessanter dan het wat vlakke optreden op het hoofdpodium. Tegelijkertijd blijken ook hier de technische tekortkomingen van de instrumentalisten en hoewel de cleane zang beter is dan de screams, verraadt de heldere vertolking van de teksten nogal wat hobbels in de ritmiek van de zang. Er is dus wederom een aantal verbeterpunten te noemen. Desondanks krijgt Morgarten andermaal een warm welkom en een hartelijk applaus.
Headliner op de eerste festivaldag is Eric Clayton And The Nine. We hebben in de vorm van Majestica eigenlijk al een headliner gehad, dus hebben we er vandaag twee. De Amerikaanse zanger heeft zijn baard eraf laten halen en verschijnt geschminkt ten tonele. Hij heeft vandaag vier uitstekende, Nederlandse muzikanten om zich heen verzameld: gitarist Bas Albersen, toetsenist Ludo Caanen, drummer Twan Bakker en bassist Rob Dokter. Vooral door die prima uitvoering staat het optreden vanaf het begin als een huis. De ritmesectie excelleert meermaals, zoals in Where It Starts. Wat een heerlijke vibe zetten de heren neer!
Daar komt de karakteristieke zang van Clayton nog eens bij. De Amerikaan is goed in vorm, met name in de lagere regionen ligt zijn kracht. De excentrieke frontman wint al snel de sympathie van het publiek. Niet alleen van degene die specifiek vandaag voor hem is gekomen, maar ook andere genteresseerden zien en horen de show goedkeurend aan. Clayton is constant in de weer. De ene keer heeft hij een babypop in z'n armen, de andere keer verschijnt hij met een geweer en heeft hij een helm op. Af en toe houdt hij een masker voor zijn gezicht, die hij uit een boom met lampjes heeft gehaald. Er is dus genoeg te beleven tijdens het optreden.
Wel vertraagt hij de show meermaals vanwege zijn toespraken en omdat hij en zijn sessiemuzikanten te laat beginnen, is er helaas geen tijd meer om A Thousand Scars in zijn geheel te spelen. Voorts valt op dat zijn teksten niet uit zijn hoofd kent en ze daarom soms zittend van een A4-the leest. Later krijgt hij een muziekstandaard en houdt een fan de teksten op. De voorbereiding had dus beter gemogen, maar het zorgt wel voor een aparte show. Wie zich niet stoort aan alle onpasselijkheden, beleeft een prima headlineshow.
