Extremities ontstaat in januari 2015 op de Metal Factory in Eindhoven. Het kwintet wint al snel de nodige prijzen en komt in 2016 met de ep Rakshasa. In de herfst van dat jaar vertrekt Koen Stokman (STATIC, The Charm The Fury) en neemt de aan het conservatorium in Amsterdam afgestudeerde Maarten de vrijgevallen plek in. De jonge muzikanten staan veel op het podium en werken ondertussen aan de eerste full-length Gaia, die geproduceerd is door de band en Tymon Kruidenier (mix) en gemasterd door ex-Textures-gitarist Jochem Jacobs. David, Pim en Thimo ronden tussendoor hun opleiding aan Metalfactory met goed gevolg af.
Rakshasa was al een aangename kennismaking, maar met Gaia wordt er een sprong voorwaarts gemaakt. Allereerst valt op dat er productioneel flinke progressie is geboekt. Vanaf de eerste tonen van de stevige opener Colossus heeft de sound veel power in de ruigere stukken en tijdens de rustige fases zit er veel diepgang in het geluid. De dynamiek hoor je zowel in de muziek als vocalen terug. Thimo heeft een zeer groot palet aan technieken, van cleane vocalen tot diverse en multi-tonale screams en grunts. Naast onder meer Textures, Pantera en Silverchair in de zang hoor je elementen van Haken, Opeth, Lamb Of God, TesseracT, Leprous, Periphery en wederom Textures in de instrumentatie terug.
Het groovy Emissary is een van de hoogtepunten van deze release. Dat komt met name door de memorabele riff. Je zou er maar zo een verzinnen. Dan spring je toch door de oefenruimte van vreugde? Gelukkig komt deze meerdere keren terug, zonder dat er overigens sprake is van overdadigheid of een standaardopbouw. De nummers zitten namelijk complex in elkaar en zijn zeer gelaagd. Zo bouwt het atmosferische Hydrosphere op met prachtig, sereen getokkel en komen er steeds meer lagen bij, waaronder percussie en een Moog. Ook het proggy Through The Dreamscape is verre van standaard, maar juist interessant vanwege de niet alledaagse ritmiek, de onverwachte akkoordenreeksen, elektronica en een bijdrage van saxofonist Ferry Luiten.
Het is wel een release die je vaker moet beluisteren. De eerste luisterbeurten blijft er behalve de gave riff van Emissary weinig hangen, al verwacht je wel dat Hydrosphere en The Inward Eye op termijn tot de favorieten gaan behoren. Dat gebeurt ook. Tevens is het melodieuze, atmosferische Circular Motions een zeer aangename track. Het zware en agressieve War en het groovy Reanimate beklijven minder goed, al is de versnelling in eerstgenoemde knap verwerkt en herhaalt Thimo in laatstgenoemde een aardig refrein.
De driedelige slotkolos The Inward Eye is een afsluiter van episch formaat. De achttien minuten voelen geenszins aan als een lange zit omdat er veel fraaie ideen in verwerkt zijn, van prachtige, meerdere lagen gitaarloopjes tot een tokkelpassage met de ritmiek van het eerste rustige deel van Opeths Deliverance, saxofoonspel en breekbare zang.
Gaia is een zeer ambitieuze debuutplaat die een positieve indruk achterlaat. De bandleden klinken genspireerd, gemotiveerd en mede dankzij de prima productie energiek. Zeker de eerste luisterbeurten kan het album niet over de hele lengte overtuigen, maar na Emissary openbaren Circular Emotions, Hydrosphere, Reanimate en The Inward Eye hun kracht. Met name laatstgenoemde is indrukwekkend qua songwriting. Erg knap gedaan van de zeer vaardige muzikanten. Ze mogen beslist trots zijn op het resultaat.
Tracklist:
1. Colossus
2. Circular Motions
3. Emissary
4. Hydrosphere
5. War
6. Reanimate
7. Through The Dreamscape
8. The Inward Eye
I. Hinterland
II. The Principle Of Perpetuity
III. Home Way From Home
