Voor het tweede jaar achtereen opent een band van de Metal Factory het festival. Na Facelifter in 2015 is de eer nu aan Extremities. Dit als gevolg van het winnen van de Dynamo Metal Fest Band Battle. Een knappe prestatie, aangezien de studenten nog maar een jaar bij elkaar zijn. Vandaag presenteren ze de ep Rakshasa. Dat doen ze technisch gezien goed, maar het geluid zit niet mee. Zodoende komt de gelaagdheid van het studiomateriaal niet goed tot zijn recht. Erg jammer, want de progressieve groove metal à la Textures en Gojira zit prima in elkaar. A Thousand Faces komt het sterkst uit de boxen en het publiek dat vroeg van de partij is, kijkt met belangstelling toe. Extremities presenteert zich lekker energiek en dat ondanks de gezonde spanning in het lijf van de muzikanten. Voor het eerst in je leven voor een paar duizend man spelen is niet niks. Jammer van het geluid, maar verder is Extremities (hilarisch door een ex-Rompeprop-bandlid aangekondigd als: "Daar ben je voor gekomen, anders was je wel blijven liggen") een prima openingsact waarvan we nog veel gaan horen. (Jeffrey)

Met een aanstekelijk enthousiasme verzekert frontman Torkjell 'Toschie' Rød het publiek meermaals dat Audrey Horne vandaag het beste rock 'n' roll-feestje aflevert. Daar is geen woord aan gelogen. Enerzijds omdat het Noorse gezelschap de enige band is uit het programma van Dynamo Metal Fest waarvan de stijl als rock 'n' roll valt te omschrijven. Anderzijds doordat het nevenproject van enkele gelouterde black metal-muzikanten een puik optreden neerzet. De gespeelde nummers zijn alle afkomstig van de meest recente langspelers Youngblood (2013) en Pure Heavy (2014) en vormen veruit het meest radiovriendelijke materiaal dat we op dit festival krijgen voorgeschoteld. Het beste zit aan het begin en eind van de show, middels opener Redemption Blues en afsluiter Waiting For The Night. Het is een schande dat het laatstgenoemde lied in ons land tot dusver geen hitsingle is geworden. Toschie duikt tot slot al zingend het publiek in, om na het wegebben van de laatste klanken nog geruime tijd met fans op de foto te gaan. (Gilbert)

Er is vandaag voor ieder wat wils. De organisatie heeft voor een gevarieerd aanbod gezorgd. Na de toegankelijke muziek van Audrey Horne gaan we met Textures weer terug naar de polyritmiek. Ook al is de complexe muziek niet aan iedereen besteed, je moet toch toegeven dat het vandaag uitzonderlijk knap in elkaar zit. Vocaal overtuigend en muzikaal verbluffend strak. Een metronoom zou er jaloers op zijn. Het gaat de heren ogenschijnlijk gemakkelijk af. Er is zelfs veel tijd voor onderlinge dolletjes. Vooral Remko Tielemans en Joe Tal voeren een leuke show op, maar ook bij de anderen straalt het speelplezier ervanaf. Stef Broks toont bijvoorbeeld constant een big smile. Hiermee voegen de heren veel toe aan de reeds vermakelijke show met een geweldige setlist (Drive, Regenesis, New Horizons, Awake, Shaping A Single Grain Of Sand, Illuminate The Trail, Singularity en Laments Of An Icarus. De eerste moshpit en wall of death van de dag zijn een feit. Erg sterk en vermakelijk optreden van Textures. (Jeffrey)

Zie maar eens een vervanger van formaat te regelen als Life Of Agony kort van tevoren laat weten niet te kunnen optreden. De organisatie slaagt er wonderwel in met Obituary. De aankondiging valt al vooraf bij veel festivalgangers in goede aarde. Er zijn zelfs twijfelaars die hierdoor toch in Eindhoven aanwezig zijn. Terecht, want in de praktijk stellen de Amerikanen nooit teleur. Hoe vaak je de legendarische deathmetalformatie ook aan het werk ziet, de vermorzelende sound maakt iedere keer weer dat je de pit in wilt duiken of staat te headbangen. Er is zelfs iemand in een rolstoel aan het crowdsurfen. Qua show is er verder helaas niet veel te beleven, al is het wel aardig om te zien hoe gitarist Trevor Peres bier drinken en tegelijkertijd riffs spelen tot een kunst verheft. De onder een bos haar verscholen frontman John Tardy memoreert voorafgaand aan ‘Til Death: “Twenty five years ago we played this song on this ground right here.” Bloodsoaked wordt opgedragen aan Ad 'Fozzy' van Oudheusden. Deze songs zijn slechts enkele op de prima setlist met een paar nieuwe tracks, maar verder veel oude krakers, met als uitsmijter uiteraard Slowly We Rot. Het geluid staat prima afgesteld: vet, lomp en hard, zoals het bedoeld is. Obituary is een van de hoogtepunten van Dynamo Metal Fest 2016. (Jeffrey)

De thrashers van Sacred Reich zijn dankbaar om wederom op een Dynamo-festival te mogen spelen! Het staat in het programmaboekje en zanger/bassist Phil Rind heeft het gedurende zijn praatjes veelvuldig over de goede herinneringen die de band heeft aan het spelen in de lage landen. Het enthousiasme komt niet van een kant getuige de grote moshpit voor het podium en de vele crowdsurfers die van alle kanten aan komen zetten. Dat de band niet van plan is om nog nieuw materiaal uit te brengen maakt in dat opzicht niet uit, want tracks als The American Way, Death Squad, Who's To Blame? en de altijd imponerende Black Sabbath-cover War Pigs klinken vandaag superstrak en loodzwaar. Ergens schandalig dat deze topact zo vroeg moet spelen, maar het doet toch goed om te zien dat het veld afgeladen is. Een fantastisch optreden van een band die meer blijkt te zijn dan slechts een nostalgieact! (Lennert)

Testosteronus lupus. Powerwolf-toetsenist Falk Maria Schlegel zorgt in zijn eentje al voor meer visuele showelementen dan alle voorgaande en navolgende bands op dit festival bij elkaar. Hoe! Ha! Om over de andere leden van het internationale gezelschap (waaronder Nederlandse drummer Roel van Helden) maar te zwijgen. Hoe! Ha! Zanger/oppervampier Attila Dorn is vandaag goed bij stem en leidt het meezing- en meeklapfestijn in goede banen, ondanks dat de gitaren wat te zacht in de mix staan. Hoe! Ha! Het grootste deel van het publiek doet uitbundig mee met het ietwat korte spektakel. Coleus sanctus. Helaas speelt de groep geen songs meer van de eerste twee albums, maar het recente materiaal hapt lekker weg. Phallus erectus. De absolute hoogtepunten komen van het derde album Bible Of The Beast uit 2009, namelijk Resurrection By Erection en Werewolves Of Armenia. Hallelujah! (Gilbert)

Wie de knurft is die Metal Church aankondigt, weet ik niet, maar zinnen uitspreken als "Ik ken niets van de band, maar kennelijk sloten ze af in 1991" getuigt van een grondig gebrek aan opvoeding. Met de terugkeer van Mike Howe en een erg fijne laatste cd op zak, laat de band gelukkig zien dat hun legendarische status op Dynamo compleet terecht is. Howe blijkt nog beter te zingen dan vroeger en heeft een eveneens fantastische podiumpresentatie. Als een maniakale goblin springt en rent hij in het rond, bespeelt hij bandleider Vanderhoof op hilarische wijze tijdens Date With Poverty over het vrijgeven van zijn salaris en zet hij met een fantastische uitvoering van Watch The Children Pray het overgrote deel van het publiek aan tot meezingen. In het uurtje dat de band heeft ontbreken klassiekers als Metal Church en Ton Of Bricks, maar het spelen van Beyond The Black en mijn persoonlijke favoriet Badlands zetten het veld alsnog in vuur en vlam. Wat mij betreft het absolute hoogtepunt van de dag! (Lennert)

In 2007 kwam At The Gates na jaren van afwezigheid weer bijeen voor een reeks reuniëoptredens. Daarna werd het bijltje erbij neergegooid, met de belofte dat er nooit nieuw materiaal onder hun naam zou verschijnen. Niet lang daarna braken de Zweden deze belofte echter. Ze beleefden simpelweg te veel plezier aan het optreden om ermee te stoppen! De bezoekers van Dynamo 2016 kunnen er blij mee zijn, want At The Gates is zeker een van de beste bands van de dag. Hoewel frontman Tompa Lindberg "We love death metal!" over het veld schreeuwt, is de muziek van At The Gates melodieus en catchy genoeg om ook de minder extreme metalliefhebber aan te spreken. Comebackplaat At War With Reality (2014) en het genrevormende Slaughter Of The Soul (1995) eisen het leeuwendeel van de set op. Er is echter ook plaats voor het geniale The Swarm van het ondergewaardeerde Terminal Spirit Disease (1994). Eindigen met het ingetogen The Night Eternal voelt een beetje als een anticlimax, zeker als het publiek daarvoor platgewalst is door Blinded By Fear. Als geheel scoort At The Gates echter een dikke voldoende en weet menigeen tot headbangen en moshen te verleiden. (Wessel)

De laatste keer dat Anthrax een Dynamo-festival afsloot, bleek het ook gelijk de allerlaatste band die ooit op dat festival zou optreden. In 2005 waren de New Yorkse thrashers al headliners op Dynamo Open Air, wat de laatste editie zou zijn. Vandaag mogen Joey Belladonna en zijn mannen het tweede Dynamo Metal Fest afsluiten, maar bij dit festival is nog lang geen sprake van stoppen. Ook Anthrax lijkt dit te snappen, want de band probeert er een goed feest van te maken. Okee, opener You Gotta Believe gaat nog wat stroef omdat de band het nog niet al te vaak live gespeeld heeft (er liggen zelfs nog grote papieren met de songteksten op het podium, voor het geval Belladonna ze vergeet), maar vooral vanaf klassieker Caught In A Mosh is het een gekkenhuis. Ondanks dat de set voor bijna de helft uit materiaal bestaat van de laatste twee platen (waarvan Fight 'Em Til You Can't voor het grootste feestje zorgt), zijn het toch de oude nummers die de grootste moshpit veroorzaken, en dan met name de covers Antisocial en Got The Time. Maar ook het eerbetoon aan Ronnie James Dio in de vorm van In The End mag er zijn.

Anthrax speelt echter wel een beetje op de automatische piloot. Scott Ian ramt zoals altijd op zijn gitaar alsof zijn leven ervan afhangt, terwijl 'nieuwkomer' Jonathan Donais vrij statisch en kalm oogt. Achter de drumkit zit wederom Jon Dette, want Charlie Benante kan slechts een handjevol shows achter elkaar spelen vanwege carpaletunnelsyndroom. Dette is gelukkig een capabele vervanger. Diva Joey Belladonna weet echter toch steeds de aandacht naar zich toe te trekken en het publiek op te zwepen. Daar hoeft hij overigens weinig moeite voor te doen. Als na Antisocial de lichten uitgaan laat het publiek duidelijk horen dat de band terug moet komen. Daar geeft Anthrax dan ook zonder morren gehoor aan en krijgen we nog het nieuwe nummer Breathing Lightning, om vervolgens af te sluiten met een van de gaafste Anthrax-songs ooit, Indians. (Tonnie)

En toen zat het er alweer op. Het zou zomaar kunnen dat Dynamo Metal Fest het leukste metalfeestje van de Benelux is. Het is een verademing om, naast een massafestival als Graspop, iets met een opzet als deze te ervaren, waar je voor de deur gratis kan parkeren en je niet hoeft te stressen wegens overlappende speeltijden en het puur om de muziek en het plezier van de aanwezigen draait. Net als vorig jaar was het aangenaam weer (max. 27 graden, droog en zelfs zonnig). In principe kun je de hele dag op dezelfde plek staan of zitten en alle optredens meekrijgen, met tussendoor ook ruim de tijd om bekenden te spreken of iets te eten. Het eten was overigens lekker en het aanbod was niet beperkt tot de standaard snackbarhappen. Aan de problemen die er vorig jaar waren met ellenlange rijen bij de muntenbalies en de toiletten was dit jaar wat gedaan, waardoor er nergens lang gewacht hoefde te worden. Wel was het jammer dat voor toiletgebruik een muntje, oftewel € 2,50, betaald moest worden. Het zou mooi zijn als dit een volgende keer in de prijs van het ticket inbegrepen zit. Rest ons enkel de geweldige sfeer te roemen en alle vrijwilligers te bedanken, die van Dynamo 2016 een dag voor in de boeken maakten voor zo'n 7500 festivalgangers. De vroegevogeltickets voor de volgende editie zijn reeds verkrijgbaar, met de in Eindhoven graag geziene gasten van Testament als eerst aangekondigde band. We zien je dan!

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.