Aan Extremities de lastige taak het festival te openen. De band uit Eindhoven en winnaar van de DMF Band Battle had daardoor wel het voordeel dat de sound tot in de puntjes verzorgd was. Dat was helaas daarna niet atijd het geval. Bij een aantal bands, vooral buiten, was het opmerkelijk goed, maar er waren optredens bij waar het minder goed in orde was. Met nog weinig publiek trapte Extremities af met het titelnummer Rakshasa. Er was weinig te merken van zenuwen, waar enkele bandleden naar eigen zeggen nog wel last van hadden op Dynamo Metal Fest. Vooral Thousand Faces is een lekker opzwepend nummer en frontman Thimo genoot zichtbaar, helemaal wanneer hij met een maniakaal lachje en een bijpassende blik een flink beukende passage kon aankondigen. Extremities had een half uur gekregen en met Neurosis werd het korte, maar uitstekende optreden succesvol afgesloten.
Helaas moest Thimo tijdens het optreden ook melden dat Femke Fatale, die de bands gedurende de dag zou aankondigen, een ongeluk heeft gehad op weg naar Tattoofest. Het bleek ernstiger dan in eerste instantie gedacht, waardoor ze helemaal moest afzeggen. Ze is van achter aangereden en heeft daar een whiplash aan overgehouden. Beterschap, Femke!
Grote verrassing op het festival, om voor mijzelf te spreken, is The Shiva Hypothesis uit Enschede. Heel eerlijk, ik had de naam nog niet eerder gehoord. Ze vallen in voor Endymria en openen met The Perilous Journey Of The Soul. De mix van old school blackened death wordt zelfverzekerd en strak gespeeld en vanaf het eerste nummer ben ik verkocht. Het passende blackmetalsfeertje komt natuurlijk niet uit de verf op het grotere buitenpodium. Het rauwe Caduceus is het eerste nummer van de ep Promo 2015 dat voorbijkomt, maar het hoogtepunt is Praedormitium, dat eveneens op op de ep staat. Hierin weet frontman MvS op fantastische wijze het geluid van een didgeridoo na te bootsen. The Unyielding Flesh is het vijfde en laatste nummer. De dertig minuten die de band heeft gekregen, zijn goed benut en ik ben blij dat ik deze heren heb leren kennen.
Het weer werkte mee en met de opzwepende heavy stoner van Yama blijkt het moeilijk om stil te blijven staan, zeker tijdens de opener Ananta van het gelijknamige debuutalbum. De zang van Alex Schenkels staat iets te zacht, maar in het zonnetje, zittend op het gras, wordt de soms wat psychedelische inslag van de heren extra versterkt en stoort het me niet. Met zijn ronde zonnebrilletje heeft Alex wel iets van een hippie. Van het album maken alleen de eerste drie nummers deel uit van de set. Enkele nummers, Kali bijvoorbeeld, kende ik nog niet. De band uit Tilburg heeft sinds begin dit jaar een nieuwe drummer, sessiemuzikant Greg Candel (The Grand Astoria, Mary Fields), die vorig jaar afstudeerde aan de Herman Brood Academie. Met het fraaie Hollow sluit Yama een prima show af.
Binnen heeft Seven Waters problemen met het afstellen van het geluid. De speeltijd van Yama blijkt onvoldoende om alles op orde te krijgen. Meermaals begint de band uit Hengelo het openingsnummer Hunters Prey, maar breekt het af omdat de toetsen te hard staan en de gitaar van Michiel Leijzer nauwelijks te horen is. Helaas is het publiek niet geduldig, want tegen de tijd dat de band echt begint aan de show is een groot deel al buiten aan het genieten in de zon. Het geluid blijft ondermaats en vooral in de hoogte kwam Karen Leijzer vocaal tekort om boven de toetsen uit te komen. Dat stoorde vooral in het tweede nummer Weight Of Loss en opnieuw houden mensen het voor gezien. Optreden lijkt nog geen routine en dat wordt afgestraft door het kritische publiek, dat de voorkeur geeft aan de gezelligheid buiten. Na Enslaved, afkomstig van de ep Pathfinder, gevolgd door het ingetogen Mother Egypt, weten ze toch nog een enkeling naar de deuropening te trekken met de afsluiter Broken Images.
Nog voor de laatste akkoorden van Seven Waters zijn gespeeld, is The Royal al begonnen op het buitenpodium. Opener Spirit Walker en The New Breed knallen als eerste uit de luidsprekers. The Royal betekent actie op het podium en niet voor niets groeit de populariteit van deze band snel. Zelfs wanneer de muziek je minder aanspreekt, is het leuk om naar de energieke show te kijken. Van het debuutalbum Dreamcatchters worden acht nummers gespeeld en ook de single Blind Eye en Empire, afkomstig van de ep Origins, maken deel uit van de set. Het is nog vroeg, maar er zijn al wat meer mensen op het festivalterrein. De menigte blijft nog wel op enige afstand van het podium, maar frontman Sem Pisarahu weet al een aantal bezoekers in beweging te krijgen.
Binnen staat Ill Trusted uit Goirle klaar om het publiek te verwelkomen met een flinke dosis enthousiasme. Frontman GyZe Hermans weet op het kleine podium vocaal een uitstekende prestatie te leveren, maar nu zijn er gitaarprobleempjes. Draadloos spelen gaat niet altijd vlekkeloos. Het probleem was snel verholpen en de band blijft er volledig relaxed onder. De groovende mix van trash en melodeath en het beukende ritme van drummer Rens de Vries en bassist Tom Snels, die zo nu en dan zorgt voor extra grunts, ligt lekker in het gehoor. Gitarist Nick van de Biggelaar mag dan klein van stuk zijn en minder bewegelijk dan collega Tim Tap, de strakke riffs en lekkere solos zijn er niet minder om. In de set zit ook het nieuwe nummer Stainless en de dertig minuten vliegen voorbij. Wat een heerlijke herrie maken die jongens!
Op het buitenpodium is het de beurt aan de eerste buitenlandse band. Diablo Blvd is bezig met een nieuw album en Tattoofest is pas het tweede optreden dit jaar. Ook het tweede in Nederland merkt zanger en stand-up comedian Alex Agnew op. De band opent met Beyond The Veil, maar de vocalen van Alex komen wat minder goed uit de verf. Tijdens de rest van de show valt het me niet meer op en wanneer de band het nieuwe nummer Demonize speelt, ben ik enthousiaster. De show is opvallend kort en Rise Like Lions is het vijfde en het laatste nummer. Helaas blijkt de organisatie omwille van het tijdschema besloten te hebben om de show in te korten en Diablo Blvd moest twee nummers schrappen. Ondanks dat hebben de mannen een leuke dag gehad op Tattoofest.
Met veel enthousiasme speelt Mutt Dog County de sterren van de hemel. De ouderwetse hardrock doet het goed bij het aanwezige publiek. Deze heren werken hard, wisten al enkele bandcompetities te winnen en waren twee jaar terug in de studio bij 3FM om de ep Jetlag Hotel onder de aandacht te brengen. Weliswaar in de nacht, maar toch. Veel bezoekers hebben het echter buiten gezellig en zelfs wanneer een kort, miezerig buitje overtrekt, komen ze niet naar binnen. Gitarist Lenny Klein voldoet aan alle kenmerken van een echte hardrocker, maar vooral gitarist Nino de Perlita trekt flink de aandacht en het podium blijkt te klein voor zijn karatetrappen. Hij raakt zanger Steve Blaine bijna en verliest zijn hoed, die hij tot dan toe iedere keer keurig weer op zijn hoofd zette. Na Aint No Stopping Me, waarvoor recent een videoclip is verschenen, pakt Steve zijn akoestische gitaar voor het radiovriendelijke Homegrown. Het was erg leuk om ze eens te zien.
Drummer Katy Elwell van LizZard is een opvallende verschijning en al vroeg aanwezig op het festivalterrein. Ze heeft plaatsgenomen op het podium en heeft er duidelijk zin in wanneer tijdens het soundchecken een stukje The Roots Within gespeeld wordt. Zanger/gitarist Mathieu Ricou trekt de hele trukendoos open voor zijn gitaarspel en vooral de passages waarin hij goed gebruik maakt van een loop pedal, zijn fraai. Samen met bassist William Knox vormen ze al tien jaar een hecht trio en LizZard heeft polyritmiek tot kunst verheven. Dit is het optreden waar ik op voorhand het meest benieuwd naar was. De eerste vijf nummers, beginnend met Aion en eindigend met Vigilent, zijn afkomstig van het album Majestic (2014). Hoogtepunt is The Roots Within, met een hoofdrol voor Katy. Vanaf The Orbiter volgen nog een drietal nummers van het debuutalbum Out Of Reach (2012). Tussen de nummers spreekt zanger/gitarist Mathieu Ricou zijn verbazing uit. Hij is in Nederland, maar ziet niemand blowen. Daar heeft hij helemaal gelijk in, want op Tattoofest is het gebruik van drugs niet toegestaan en blowen wordt dus ook niet getolereerd.
Binnen zit Corinne van den Brand van Razend blootvoets op het podium wat te kletsen met het publiek. Vanwege opnames voor televisie loopt LizZard een beetje uit. De andere bandleden zijn wat aan het inspelen en wachten geduldig tot ze kunnen beginnen. Wanneer een seintje wordt gegeven, gaan ze helemaal los met heerlijke thrash. Ze weten redelijk wat publiek binnen te halen en te overtuigen met de ontspannen en ervaren uitstraling. De vocalen van Corinne zijn net zo gevarieerd als op de plaat. Van de vrouwelijke versie van Kai Hansen in I Know tot grunts in Boktor Of Horror en gevoelig tijdens Girl In The Mirror. Zittend op haar knien maakt ze het nummer af en ontvangt een luid applaus. Het uitstekende optreden heeft Razend in elk geval meteen een volgende show opgeleverd. Met onder andere Ill Trusted zal de band uit Tilburg op 24 september te zien zijn op Docfest.
Onegodless kent de route naar Nijverdal. The artist formerly known as Mourn was vorig jaar te zien tijdens de Tattoofest Preparty en in maart waren ze nog op de maandelijkse muziekavond van de Cult Art Club. Om verwarring met de Spaanse Mourn te voorkomen, zijn de heren zo sportief geweest om enkele weken terug de naam te veranderen. Geen onverstandige keuze, want de populariteit groeit. Het enthousiasme van deze heren wordt ook goed beloond, want ze staan op het grote podium buiten. De band uit Breda laat zich niet in een hokje plaatsen. Heavystonerbluesgrooverocksludgemetal, zoals ze het zelf noemen, dekt aardig de lading. Frontman Pieter Verpaalen (ex-Textures) zet een goede prestatie neer, maar ik sta vooral te kijken naar bassist Robin Zielhorst. Het laat me maar niet los wanneer ik hem eerder gezien heb, maar opeens weet ik het weer. Robin viel in voor Rob van der Loo bij de releaseparty van MaYaN voor Antagonise. Beide nummers aan het begin en de afsluiter Diver zijn afkomstig van de ep The Beaten Path (2014) en het is altijd leuk ook wat andere nummers te horen. Wat mij betreft staan ze volgend jaar weer op Tattoofest.
Skullsuit heeft moeite het publiek binnen te krijgen en te houden. Deels zal het te maken hebben met de gezellige sfeer buiten, maar op dat moment verschijnen ook bandleden van de grotere publiekstrekkers op het terrein. Daarnaast bleek ik niet de enige met een hongerig gevoel, maar dat was naast de ingang van de hal en zodoende kon je ook buiten veel meekrijgen. Naast snacks en tostis was ook aan veganisten gedacht. Zelfs Chocomel en Fristi waren te bestellen en alles voor een redelijke prijs. Skullsuit is de band waarin Roel Kller speelt, de nieuwe bassist van MaYaN. Momenteel werken ze aan een opvolger voor het debuutalbum Momentum (2015). Ze laten alvast drie nieuwe nummers horen aan slechts een handjevol mensen. Roel kan nog genieten van de show met MaYaN, maar de andere heren zullen toch enigszins teleurgesteld naar Limburg zijn gereden.
Wie de Amsterdamse band For I Am King niet kent, had waarschijnlijk nooit gedacht dat de lief uitziende Alma, gehuld in een gele sweater met opschrift Peanut Butter, n van de betere grunters in Nederland is. Een goede show geeft ze ook, hoewel ze zelf ook toegeeft niet te kunnen dansen. Met Alma als frontvrouw vallen de andere bandleden wat minder op, maar de technische, melodieuze metal ligt lekker in het gehoor. Bij aanvang van de afsluiter We All Have Deamons was het erg vermakelijk te zien hoe Alma haar lange haren als snor op de microfoon legt en hoe ze tegen het einde van de show van het podium springt om te gaan headbangen met wat mensen voor het podium. De band timmert flink aan de weg en heeft in drie jaar tijd al veel bereikt. Recent bracht de band het debuutalbum Deamons uit. Achteraf bezien was For I Am King zonder twijfel het beste optreden van de dag.
Binnen staat Purest Of Pain op het podium, de band van Merel Bechtold. Ze is de afgelopen twee jaar uitgegroeid tot bekende Nederlander onder metalliefhebbers en trekt behoorlijk veel bekijks. Helaas kampt ze met gitaarprobleempjes en het duurt vrij lang voor ze het weet op te lossen. Later in het openingsnummer Trial & Error valt de microfoon van Jesper de Kruyff uit en pas wanneer de geluidstechnicus naar het podium loopt, heeft hij het in de gaten. Zelfs tijdens het derde nummer Vessels zijn er nog technische problemen en Merel is zichtbaar afgeleid. De winnaar van de Wacken Metal Battle 2014 wordt door het publiek niet afgestraft vanwege het rommelige begin, want vrijwel iedereen die binnen is, blijft tot het einde kijken. De blauwe gitaar wordt geruild voor een rode en Merel laat zien wat ze in huis heeft. Niet voor niets maakt ze ook deel uit van MaYaN en Delain. De band is bezig met een full-length en een flink aantal nummers kende ik nog niet, maar of het allemaal nieuw werk was, durf ik ook niet te beweren.
Buiten blijkt Summer Breeze niet in de koude kleren te zijn gaan zitten bij publiekstrekker Bliksem. Peggy Meeussen heeft vocaal duidelijk te lijden gehad. Het is de eerste band die vrijwel iedereen die aanwezig is voor het podium weet te krijgen, maar twee shows zonder rustdag blijken een aanslag op de stem van Peggy. Toch weet ze zich zelfs in het furieuze Kywas staande te houden en ook Morphine Dreams klinkt prima. Vocaal was het optreden geen topprestatie, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt met een leuke, energieke show. Vooral gitarist Jeroen de Vries speelt daarin een hoofdrol. Hij weet het publiek flink op te hitsen met zijn mimiek en grappige acties. Zo speelt hij aan het einde van Twist The Knife eerst met de microfoon van Peggy en probeert hij vervolgens hoe het klinkt met een staander van het podiumframe. De gitaren worden omgewisseld en met The Life On Which I Feed de wervelende show, die met veel applaus wordt beloond, ten einde
Binnen geeft Divine Sins uit Amsterdam cadeautjes weg in een ultieme poging het publiek dichter bij het podium te krijgen. Eerst gooit frontman Jesse James Bierens een shirt in het publiek en daarna geeft hij een cd aan degene die dichtbij durft te komen. Het blijkt niet echt te werken. Het publiek blijft op afstand, maar dat is binnen ook niet zo vreemd. Het podium is niet zo groot en ook niet zo hoog, dus wanneer je de hele band wilt zien, moet je haast wel op enige afstand gaan staan. De moderne metal met lekkere technische riffs valt wel goed in de smaak. Een aantal nummers van het debuutalbum Akuma worden gespeeld, maar opvallend genoeg maken Kaiju en The Jaeger geen deel uit van de set. De eerste twee nummers zijn afkomstig van de ep Nature Of Man (2012) en As The Sun Sets is een single uit 2010.
Organisator Gert-Jan Aaltink schrikt toch even wanneer hij hoort dat headliner MaYaN in de volledige bezetting naar Tattoofest komt. Tien man op het podium, waarvan vijf vocalisten. Snel zijn een extra verhoging geregeld en meer draadloze microfoons. Dit jaar stond de band al met George Oosthoek (ex-Orphanage) op de planken. George is de back-up voor als Mark Jansen niet kan vanwege Epica, maar George doet ook mee als Mark wel kan en dan wisselen de heren elkaar af, of grunten gewoon lekker samen.
De stijl van George is heel anders dan die van Mark, maar dat went snel door zijn enthousiasme en hij is een welkome aanvulling. Leuk is het altijd om de click te zien tussen Mark en zanger Henning Basse. Wat een uitstraling heeft die man en wat een geweldige zanger is het. Sinds de release van Antagonise is Merel erbij wanneer wordt opgetreden en datzelfde geldt voor Marcela Bovio, al zingt zij ook stukken in de studio. Links van het podium heb ik haar helaas nauwelijks kunnen horen, vermoedelijk een geluidsmanco, want de vocalen van Laura Macri waren prima. Tijdens opener Devil In Disguise heeft Roel Kller problemen met zijn basgitaar en snel probeert een technicus het probleem te herstellen. Het wordt echter alleen maar erger, totdat alleen George en drummer Arin van Weesenbeek nog te horen zijn. Samen proberen zij de tijd op te vullen door als duo verder te gaan, maar het duurt langer dan verwacht. Uiteindelijk stoppen ook zij en besluit het publiek de situatie te redden door in koor het lang zal hij leven in te zetten voor de jarige Frank Schiphorst. Daarna loopt alles op rolletjes. Naast Tanya en mij beginnen een paar mensen een pit en het gaat er wel heel ruig aan toe. Mark vindt het schitterend, maar Duitsers hebben er een hekel aan en Henning roept op de andere mensen, die rondom het groepje staan, met rust te laten. Ze luisteren en iedereen kan volop genieten van de afsluiter Bite The Bullet. Alle vocalisten doen in de slotfase mee en bij ieder optreden dat ik gezien heb, krijg ik weer kippenvel op dat moment.
Goed nieuws voor de fans van MaYaN is dat de band momenteel werkt aan het derde album, waaraan ook George meeschrijft. Natuurlijk hebben ze te lijden onder de populariteit van Epica en wie Arin zou kunnen vervangen tijdens een tournee zou ik niet weten, maar daar komen we mogelijk snel achter. MaYaN heeft namelijk recent een deal met Loud Noise gesloten, die ze vaker op de Europese podia wil neerzetten. Fantastisch nieuws voor de fans, want die moeten nu veel te lang wachten op een volgende show.
Nadat headliner MaYaN buiten heeft afgesloten, mag Caedere nog even binnen een feestje bouwen. Het podium is wat klein voor de zombiemoves van frontman Michiel Lankhorst en veelal hoorde ik gitarist/grunter Niels Ottink alleen zwaar blaffen (wow wow wow), maar het was absoluut genieten. De lekkere pot rauwe, ouderwetse death na een overvloed aan modernere metal gedurende de dag beviel mij uitstekend. Mijn aandacht werd ook getrokken door gitarist Thomas Luijken, die ook speelt bij The Heritance, vanwege zijn gitaar. Na twee nummers van het meest recente album The Lost Conveyance (2014) volgen ook nummers van de beide voorgaande platen (Mass Emission en Clones Of Industry) en wordt afgesloten met een cover van Hypocisy, Pleasure Of Molestation. Voor wie nog aanwezig is, komt hiermee een einde aan een bijzonder geslaagde negende editie van Tattoofest. Rest mij nog een groot compliment aan de organisatie te geven, voor het hoge niveau van de achttien bands die op het programma stonden. Chapeau!
Met dank aan Robin Podde voor de foto's.
