Ja, prima! Het is een mooie dag hier in Stockholm. Erg warm voor het seizoen. Het is een mooie zomer geweest.

Eh, ja, goed. En hoe is het met de band?

Nu zijn we bezig met promotiewerkzaamheden voor ons nieuwe album Secret Society, dat 27 oktober uitgebracht gaat worden. Joey [Tempest, zanger] en John Norum [gitarist] trekken nu door Europa om interviews te doen. Mic [Michaeli, keyboard], John Levén [bass] en ik doen hier in Stockholm de telefonische interviews. Daarnaast zijn we bezig met het organiseren van de live shows. De tour begint 26 oktober al, dus we zijn nu druk bezig met het kiezen van de setlist et cetera.

Al keuzes kunnen maken, wat de setlist betreft?

Nee, nog niet. We moeten nog beginnen met oefenen. Dan hebben we ongeveer vier weken de tijd om de songs te kiezen en te beslissen of we aan gitaar- en drumsolo's gaan doen. Dat soort dingen. Een leuk proces altijd, want je weet van tevoren nooit welke nummers gespeeld gaan worden.

Welke nummers zou je zelf willen spelen dan?

Er zijn natuurlijk nummers die we altijd zullen spelen, omdat de fans ons anders iets aandoen, haha. [Toch niet toevallig The Final Countdown? BR] Maar naast de nummers die van ons verwacht worden zou ik graag materiaal spelen van de eerste twee albums. Daarnaast een nummer of drie, vier van ons nieuwe album, zodat we een mooie mix krijgen van oud en nieuw. En een drumsolo, misschien. Tijdens de vorige tour speelde ik geen drumsolo omdat ik die meestal al extreem saai vind om naar te kijken. Terwijl ik nog wel een drummer ben.

Maar tijdens de vorige tour deed je toch wel zoiets?

Geen uitgebreide drumsolo. Wel een kleine feature met lichteffecten, die goed in de show opging. Ik heb voor de volgende tour wel meer ideeën, we zullen zien wat daarmee gebeurt.

Kun je misschien iets vertellen over het opnameproces van Secret Society?

Ongeveer een jaar geleden begonnen we aan de nummers te werken. Joey had veel ideeën, John Norum had een aantal ideeën, Mic Michaeli kwam zelfs met een heleboel ideeën. Toen die een beetje uitgewerkt waren kwamen we in november of december vorig jaar bij elkaar om demo's op te nemen. Die hebben we uitgewerkt en in maart van dit jaar opnieuw opgenomen als demo. De nummers die we uiteindelijk het sterkst vonden hebben we in juni meegenomen naar de studio, voor de preproductie. Het grootste gedeelte van juli hebben we besteed aan de daadwerkelijke opnamen, in de nieuwe Polar Studios. Ben je daar bekend mee? Abba heeft er veel opgenomen, Led Zeppelin nam er In Through The Out Door op en Genesis heeft er ook een aantal albums opgenomen. Wat dat betreft is het een legendarische studio.

De grote namen houden daar niet op…

Onze engineer was Lennart Östlund, die ook voor Led Zeppelin en Genesis gewerkt heeft. Een érg ervaren kerel. Het album hebben we uiteindelijk zelf geproduceerd. Dat hebben we nooit eerder gedaan [niet helemaal waar, het debuutalbum werd ook door de band zelf geproduceerd, maar toen was Ian nog niet van de partij. BR] We moesten het zelf een keer proberen. We zijn allemaal bij zoveel opnamesessies betrokken geweest… Joey heeft meerdere albums geproduceerd, John Norum produceerde zijn eigen solo-albums, Mic Michaeli heeft productiewerk gedaan… Eigenlijk hadden we allemaal veel studio-ervaring. Onze eerste gezamenlijke productieklus viel goed. Natuurlijk waren we eerst sceptisch, omdat er zoveel verschillende dingen zijn waar je rekening mee moet houden in de studio. Het pakte ontzettend goed uit, omdat we goed met elkaar kunnen communiceren. We kunnen praten als er problemen zijn, die problemen oplossen en daarna doorgaan met opnemen.

Tijd voor nog een grote naam, de band laat niets aan het toeval over.

Ons album is gemixt door Stefan Glaumann, die ook de laatste twee albums van Rammstein heeft gemixt. Hij heeft Secret Society echt tot een hedendaags album gemaakt, maar toch onmiskenbaar Europe.

Ik durf te stellen dat Secret Society méér Europe is dan ieder album dat we hiervoor uitgebracht hebben. Dat komt omdat we zelf geproduceerd hebben, en volledig verantwoordelijk waren voor iedere beslissing. Secret Society is hoe wij zijn, hoe wij denken, anno 2006.

En de cover werd ontworpen door Storm Thorgerson. Ook niet de minste.

Oja! Storm Thorgerson is de man die bijna alle Pink Floyd-hoezen heeft gedaan, een paar Led Zeppelin hoezen, en letterlijk honderden andere hoezen. Dat hij het artwork voor Secret Society wilde ontwerpen was erg spannend. Vrijwel de meeste hoezen ‘van vroeger' die ik zou bestempelen als meesterwerken zijn ontworpen door Thorgerson. Het is echt een eer dat hij voor ons wilde werken, we hadden niet verwacht dat het echt zou gebeuren. Ik heb al wat proefontwerpen van het artwork gezien voor Secret Society, en ik moet zeggen dat het een typische Storm Thorgerson-cover wordt. Een beetje als Pink Floyd's Wish You Were Here en Genesis' The Lamb Lies Down On Broadway. Het is een vreemde afbeelding geworden, maar past wel erg goed bij de albumtitel.

Je hebt ze niet zelf geschreven, maar kun je wel iets vertellen over de teksten op Secret Society?

Ja, Joey heeft nog nooit zoveel aandacht aan zijn teksten besteed als op Secret Society. Ik vind dat hij echt gegroeid is, de afgelopen jaren. Er is bijvoorbeeld een nummer over het feit dat je je op een dag realiseert dat je ouders er niet je hele leven zullen zijn. In zekere zin zul je nooit genoeg tijd hebben om je dankbaarheid te uiten aan je ouders. De eerste single van het album, Always The Pretenders, gaat over 11 september, over een telefoongesprek dat Joey die dag voerde. Het zijn doordachte teksten. Ik heb ze zelf nog niet allemaal kunnen doorgronden, maar ik weet dat Joey er erg tevreden mee is.

Is er materiaal over van de Secret Society opnamen?

De laatste keer dat we demo's opnamen besloten we welke nummers we op het album wilden hebben, omdat we ons aan een krap schema moesten houden. We hadden eigenlijk nog een twaalfde nummer, maar die viel tijdens de preproductie af. Er zijn nog wel wat demo's, maar niets wat helemaal voltooid is. Wel willen we de komende tour veel livemateriaal opnemen, dat we op onze website kunnen zetten. En ná de tour hopelijk een live-album. Maar wie weet. Soms huren we tijdens een day off tour een studio in de stad waar we dan zitten, en nemen we voor de lol wat dingen op. Misschien dat we daar ooit nog iets mee gaan doen.

Terugkijkend op het album Start From The Dark en de daaropvolgende tour, hoe hebben jullie dat ervaren? Wat waren jullie verwachtingen?

We wisten eigenlijk niet wat we van de tour moesten verwachten. We hebben Start From The Dark zo snel mogelijk uitgebracht om daarna opnieuw kennis te maken met het publiek. We hadden geen idee of de fans die we in de jaren '80 hadden er nog steeds zouden zijn. Het was een verrassing dat veel van die fans er weer waren en er daarnaast ook een nieuwere generatie fans op afkwam. Toen voelden we dat er een toekomst is voor de band.

Is dat jouw telefoon die ik hoor?

Weet ik niet, ik hoorde een piepje, maar ik weet niet wat…

Op dat moment werd de verbinding verbroken. Dat was m'n interviewtijd, kennelijk. Omdat ik nog niet door m'n vragen heen was, belde ik opnieuw. Na een kort gesprek met een medewerker van het managementbureau konden we het interview voortzetten.

Ooit rare dingen meegemaakt op het podium?

Ja, aan het einde van de Start From The Dark tour, in Stockholm. De zaal was helemaal vol, zo'n 6000 mensen. De sfeer was ontzettend goed en het was een erg geslaagd optreden, tot Joey struikelde over een kabel die over het podium liep. Ineens viel alle stroom op 't podium uit, geen versterker werkte meer. Het enige wat je nog kon horen waren de drums, akoestisch. Ik wilde eigenlijk stoppen met spelen om te kijken wat er aan de hand was, maar besloot toch door te blijven spelen. Joey rende intussen het hele podium op en neer om het publiek aan het meezingen te krijgen, terwijl de hele crew het probleem probeerde op te lossen. Dat duurde toch nog zo'n drie of vier minuten. Later hoorde ik dat veel mensen niet eens gemerkt hadden dat het mis ging. Alsof het een onderdeel van de show was.

Dat had een leuke extra geweest voor op de dvd van die tour.

We hebben die avond wel gefilmd voor de videoclip van het nummer Hero, maar niet de hele show. Achteraf is dat jammer, want het was echt een van de beste shows die we gespeeld hebben. Hopelijk kunnen we de komende tour méér filmen.

Wat is er anders binnen de band, twintig jaar na The Final Countdown?

We zijn volwassener geworden, en toleranter. Toen we een jaar of twintig, tweeëntwintig waren ergerden we ons veel sneller aan elkaar. Iedereen heeft een goede kant en een slechte kant. Tegenwoordig maken we ons minder druk over die slechte kant van elkaar. Als iemand binnen de band een slechte dag heeft laten we diegene gewoon even. Daarnaast zijn we minder egocentrisch. We kunnen beter naar elkaar luisteren en houden ook rekening met elkaar. Dat was in de jaren tachtig wel anders. Toen praatten we problemen niet uit, maar lieten we ze zitten.

Dan ben ik nu toch wel benieuwd waarom jullie gestopt zijn in het begin van de jaren negentig. Voor zover ik weet is daar nooit echt duidelijkheid over geweest.

Dat was deels omdat we veel problemen met ons management van toentertijd. Daarnaast hadden we nog veel meer problemen met de platenmaatschappij. Toen we het Prisoners In Paradise album aan het opnemen waren hebben we totaal geen steun gehad van de platenmaatschappij. Ze wilden ons echt in een bepaalde richting duwen, we werden als stront behandeld. We hadden een hele reeks nummers gekozen voor het album en voorgelegd aan de platenmaatschappij, waarna we het eens werden over de nummers die opgenomen zouden worden. Na de opnames kwam er echter iemand van Sony langs in de studio, om te melden dat sommige songs toch niet zo goed waren en we er maar een paar nieuwe voor moesten schrijven. Anders zouden ze het album gewoon niet uitbrengen. Dat was psychisch echt slopend. En toen deed de grunge ook nog eens z'n intrede. Dat heeft de muziek van de jaren tachtig echt de kop gekost. Geen platenmaatschappij die nog naar ons omkeek, Nirvana, Pearl Jam en andere grungebands kregen alle aandacht.

Daarnaast hadden we sinds The Final Countdown bijna onafgebroken getourd en albums opgenomen, zonder pauzes te nemen. We namen de tijd niet om te reflecteren op waar we mee bezig waren. Begin jaren negentig namen we een beslissing: we gooien de rem erop en zien wel wat er gebeurt.

En er gebeurde inderdaad iets…

De eerste keer dat we weer samen speelden was in Stockholm, tijdens de wisseling van het millennium. Het was een enorm evenement, bijna een miljoen toeschouwers, waarvoor we Rock The Night en The Final Countdown speelden. Dat was het moment waarop we voelden dat het weer goed zat, dat het weer leuk was om samen te spelen. Toen waren we toch wel benieuwd of we de band weer op konden zetten, of we dit nog steeds konden doen.

En Kee Marcello [John Norum's vervanger nadat die de band verliet in 1986] had geen behoefte om zich ook weer bij de band te voegen? In 2000 deed hij nog wel mee.

Kee was in die tijd heel veel bezig met z'n soloproject, K2, en daarnaast was hij constant druk met muziek schrijven en produceren voor anderen. Hij had het gewoon te druk, terwijl wij meteen op volle kracht verder wilden. Daarom hebben we besloten zonder Kee verder te gaan. Hij is ook eigenlijk meer een studiomuzikant. Al voor hij bij Europe kwam was hij veel meer bezig met produceren en opnemen.