In maart van dit jaar werd gitarist Frank ‘3 Gun’ Novinec de kans geboden om tot Hatebreed toe te treden. Stewart nam zijn plek in, al had dat ook een tijd terug al het geval kunnen zijn. “Ik zag het al een beetje aankomen eigenlijk. Drie keer eerder had ik al bijna deeluitgemaakt van Terror. De band had al de nodige line-up wisselingen achter de rug, en elke keer als er iemand vertrok hing het er om of ik wel of niet bij de band zou komen. Uiteindelijk was dat telkens niet het geval omdat ik met mijn vorige band Donnybrook op tournee was. Daarnaast zei Scott altijd dat hij Donnybrook een toffe band vond en dat hij dat niet wilde verzieken door mij daar weg te plukken. Toen Frank vertrok stond Donnybrook op een laag pitje. We hadden een lange toer achter de rug en iedereen was toe aan rust. Dit keer kwam de vraag of ik tot Terror toe wilde treden dus op het juiste moment en kon ik onmogelijk weigeren.”
Abrupt
Het vertrek van Novinec kwam min of meer uit de lucht vallen. De heren van Hatebreed besloten om een tweede gitarist aan te nemen, en als de grootste hardcoreband ter wereld vraagt of het je wat lijkt om bij hun te komen spelen kan je dat moeilijk weigeren. Hoewel Terror zijn voormalige gitarist deze promotie van harte gunt en de liefde niet bekoeld is was de manier waarop hij de band verliet nogal abrupt. “Niet iedereen was daar even blij mee omdat het heel onverwachts kwam. Als er niemand had geweest die gelijk in kon springen hadden ze een groot probleem. Voor mij persoonlijk was het natuurlijk fantastisch. Frank verliet de band en ik kende al een hoop nummers en kon zo aan de slag. Gelukkig is de verstandhouding tussen Frank en Terror onveranderd.”
Dat hij overstapte naar Hatebreed en dat daardoor de verhouding tussen Novinec en zijn oude maten een deuk zou hebben opgelopen doet Stewart dan ook af als onzin. “Dat hij koos voor Hatebreed was geen probleem, alleen de abruptheid waarmee hij vertrok viel niet geheel in goede aarde. Het maakt niet uit in welke band hij zou gaan spelen. Het had alleen fijn geweest als hij had gezegd dat hij iets anders ging doen en vervolgens de band zou helpen met hetgeen wat moest gebeuren en daarna pas verder zou gaan met zijn eigen plannen. Nu was het allemaal zo vlug. Ik zou trouwens graag een keer met Hatebreed op tournee gaan. Dat zou fantastisch zijn, want het blijft een wereldband en we zijn bovendien goed met elkaar bevriend.”
Dat het ook anders kan bewees oud Terror-bassist Carl Schwartz. “Toen Carl opstapte en zei dat hij bij First Blood aan de slag zou gaan voegde hij er gelijk aan toe dat hij zolang Terror hem nodig had hij tot hun beschikking zou staan. Met Jonathan Buske hebben we een goede vervanger in huis gehaald. Hij heeft veel ervaring en speelde al in bands als Another Victim en The Promise. Scott en Jonathan kennen elkaar al iets van vijftien jaar. Met deze line-up willen voorlopig wel even door.”
Always The Hard Way
Het vorige Terror-album - One With The Underdogs - was door de band zelf geproduceerd. Ditmaal kreeg de band assistentie van de gerenommeerde producer Zeuss, die eerder samenwerkte met ondermeer Madball en Hatebreed. “Zeuss heeft het album opgenomen. Als je bij hem in de studio zit komt hij natuurlijk wel met veel adviezen. ‘Misschien moeten jullie dit of dat doen’. Hij gaf duidelijk zijn mening over wat wel en niet goed zou klinken. Vandaar dat hij credit krijgt als producer van het album, maar het was niet zo dat Terror iemand van buitenaf nodig had om Always The Hard Way te produceren. Hij was er om het album op te nemen en gaf ons daarbij adviezen. Zo kan zijn input het best worden omschreven.”
De teksten op Always The Hard Way zijn als vanouds erg persoonlijk. Om uit te leggen wat de teksten betekenen besloot Vogel liner notes bij de songteksten toe te voegen. Als het aan Stewart lag zou iedere band die iets te melden heeft dat moeten doen. “Als iemand een album koopt is het belangrijk dat die persoon weet waar de nummers over gaan en wellicht kan hij of zij er wat van leren of hoop uit putten. Om de luisteraar te laten begrijpen wat er met de teksten bedoelt wordt bestaat er geen betere manier dan een klein stukje te schrijven waarom je het nummer hebt geschreven en waar het over gaat. Iedere band zou dat eigenlijk moeten doen. Soms lees ik songteksten en ben ik erg nieuwsgierig wat ze met bepaalde zinnen of teksten bedoelen. Wat iemand inspireert om iets te schrijven. Always The Hard Way is een heel persoonlijk album. Ik kan met zekerheid zeggen dat de teksten die Scott schrijft erg belangrijk voor hem zijn en hij vindt het ook belangrijk om zijn ervaringen met anderen te delen.”
Plezier
Op Always The Hard Way zijn net als op One With The Underdogs weer een aantal gastzangers te horen. Deden op het vorige album onder anderen Jamey Jasta en Freddy Cricien een duit in het zakje, ditmaal horen we Death Threat-zanger Aaron Knuckles terug in het nummer You Can’t Break Me en Eddie Sutton van Leeway in So Close To Defeat. Stewart legt de samenwerkingen uit: “Death Threat is zondermeer één van onze favoriete bands en Aarons stem past prima in onze muziek. Leeway is ook één van mijn favoriete bands. Eddie is niet alleen een geweldige zanger, maar een ware legende. Tegenwoordig hoor je op veel hardcore-albums gastzangers terug. Het is gewoon leuk om met vrienden een nummer op te nemen en nog veel leuker als diegene meezingt als je het materiaal een keer live speelt en die andere band daar ook aanwezig is. Plezier hebben, daar gaat het om. Niemand doet het om krediet op te bouwen of wat dan ook. Het gaat puur om de lol. Neem een festival als dat van vandaag. Tijdens festivals als de Persistence Tour krijgt iedere band een eigen kleedkamer toegewezen, maar daar trekt niemand zich wat van aan. Iedereen gaat goed met elkaar om. Het is net één grote familie en daardoor is een samenwerking zo leuk om te doen.”
Hiphop
Naast de nummers met Aaron Knuckles en Eddie Sutton staat op Always The Hard Way ook een vreemde eend in de bijt, namelijk het hiphop-nummer Dibbs And Murs Check In. Hiphop op een hardcore-plaat? Stewart is het met me eens dat deze combinatie bij de eerste gedachte misschien wat vreemd is, maar dat deze muziekgenres dichterbij elkaar liggen dan menigeen denkt. “Natuurlijk is het nummer compleet anders dan de andere nummers. Daar was het de band ook om te doen. Iedereen in Terror houdt erg van hiphop. Mr. Dibbs heeft het nummer geproduceerd en de beat geschreven. Je zou het niet van hem verwachten, maar hij is helemaal weg van hardcore. Ik geloof dat zelfs dat zijn broer in een band uit Ohio zit, genaamd Suffocate Faster. Wij kenden hem, hij kende ons. Murs heeft de teksten geschreven en ingezongen. Hij komt uit Los Angeles en we kenden hem al langer. Hij kwam een keer naar me toe tijdens een Madball-show. Het is best vreemd, want veel van die hiphopgasten hebben iets met hardcore. Het toffe van dit nummer is dat het een soort break aan het einde van de plaat is. Niet iedereen zal er weg van zijn. Ik vind het persoonlijk erg gaaf. Je luistert naar een hardcore-plaat en van het ene op het andere moment hoor je een hiphopbeat met zeer goede teksten. Murs schrijft altijd hele goede teksten en Dibbs heeft er gewoon een uitstekende beat bij gemaakt. Het mooiste is dat het nummer gaat over Los Angeles, de stad waar wij ook vandaan komen.
Vogelisms
De man die ik eigenlijk vandaag zou ondervragen staat bekend om zijn bizarre uitspraken tijdens Terror-optredens, met als doel het publiek op te stoken. “Grab your dicks, feel your pussies, let's move this shit!" en "Level seven stage dive activate!” zijn slechts twee voorbeelden van Vogels opmerkelijke uitlatingen, de zogehete ‘Vogelisms’. Stewart legt uit: “Volgens mij heeft hij het nooit met opzet gedaan. We vinden het geweldig als mensen naar onze optredens komen. Voor ons is dit geen baan, want we vinden het gewoon fantastisch om op te treden. Er is altijd een bepaalde energie tussen het publiek en de band. Als Scott zo opgefokt is tijdens een show zegt hij wat er in hem opkomt. Naderhand heeft hij er nooit spijt van, maar heeft hij wel zoiets van ‘dat was lomp om te zeggen’. Hij zegt wat hij voelt. Je moet er de lol van inzien. De meeste uitspraken gaan over stagediven. Het is geen geheim dat hij stagedivers fantastisch vindt. Zelf kan hij dat niet meer, daar is ie waarschijnlijk te oud voor, haha. Hij moedigt altijd iedereen aan om het vooral wel te doen, ook al wordt er gezegd dat dat niet mag.”
Dat er zelfs een website in het leven is geroepen (www.vogelisms.com) met veel van zijn uitspraken vindt Vogel volgens de gemillimeterde gitarist onbegrijpelijk. “Hij vindt dat gênant. Hij heeft totaal geen sterallures en vindt het vreemd dat iemand een website aan hem heeft gewijd. Voor hem is dat ongelofelijk, maar wij checken die site regelmatig. Het is fantastisch om daar grappen over te maken. Ik raad jouw lezers dan ook van harte aan om die site eens te bezoeken. Het is erg grappig.”
.jpeg){kind=small}
