Nou, eigenlijk kun je niemand van ons als Marduk-fan bestempelen. Toen we onze toenmalige naam Consense zat waren, gingen we op zoek naar een nieuwe. Rond die tijd kwam het album Heaven Shall Burn.. .Where We Are Gathered uit, en een paar jongens van de band luisterden naar dat album. Zo is dat idee een beetje gekomen. We zijn geen echte fans dus, het was meer een samenloop van omstandigheden.

Dit is het eerste interview met Heaven Shall Burn voor Metalfan. Kun je de band een beetje voorstellen aan de ongetwijfeld nieuwsgierige lezers?

Onze band heeft haar thuisbasis in Saalfeld, in Oost Duitsland, en we zijn Maik(lyrics, gitaar), Marcus (vocals), Eric (bass), Alex (gitaar) en Matthias (drums), dat ben ik dus. Maik en ik zijn in 1995 begonnen met het maken van muziek en sinds 1997 hebben wij een vrijwel stabiele line-up, (afgezien van wat wisselingen van tweede gitarist) en sinds 1998 heten wij Heaven Shall Burn.

Tussen Antigone en Deaf To Our Prayers hebben twee jaar gezeten. Wat hebben jullie in die 2 jaar allemaal uitgespookt, behalve optreden en nieuwe nummers schrijven. Zo heb ik bijvoorbeeld lucht gekregen van alweer een split met Caliban en een deelname aan de Tsunami Benefiet cd...

Touren hebben we niet echt veel kunnen doen. We zijn geen fulltime band dus we hebben 2 tours van 3 weken kunnen doen, een hoop optredens die we dan in het weekend planden en we hebben ook een paar korte trips naar Zuid-Amerika en Japan gehad.
Die Tsunami Benefiet cd was eigenlijk niet echt gepland voor ons. Toen we bezig waren met Antigone hadden we ook een paar extra nummers opgenomen voor landen zoals Korea, omdat ze daar vaak om bonustracks vragen.Dus een aantal nummers zijn enkel daar uitgebracht, maar de mensen hier wilden ze ook hebben en bleven ons er om vragen. Toen men ons vroeg om een bijdrage te leveren aan die Benefiet cd leek het ons een goed moment om zo'n nummer beschikbaar te stellen. Dus dat nummer was eigenlijk een overblijver van de Antigone-sessie.
De split met Caliban was iets wat we al een hele tijd in gedachten hadden. En nu wilden wij toch nog een EP uitbrengen via Lifeforce Records, onze voormalige label, en ook Caliban was van plan om wat op te nemen voor een laatste EP via Lifeforce. Dus wij dachten dat het wel een leuk idee zou zijn om weer een split- cd uit te brengen...vijf jaar na de vorige. Er zijn een hoop dingen veranderd sinds 2005 en het leek ons erg interessant om een cd uit te brengen waarop te horen is hoe beide bands zich in de tussentijd hebben ontwikkeld.

Het vorige album Antigone was een groot succes en is door de critici erg goed ontvangen. Was er tijdens de "making of" van Deaf To Our Prayers sprake van enige druk die de prestaties beïnvloedde? Want behalve fans hebben jullie nu ook een nieuw label die verwachtingen heeft...

Natuurlijk zet je jezelf altijd een beetje onder druk omdat je wilt presteren en tevreden wilt zijn met het resultaat. Maar als je een plaat wil maken die per se goed moet verkopen en iedereen, alle "fans" tevreden moet stellen, dan faal je bij voorbaat al jammerlijk. Wij denken nooit aan deze dingen als wij nieuwe nummers schrijven. Wij moeten er content mee zijn, in de eerste plaats, en niet iemand anders...
Begrijp mij niet verkeerd, natuurlijk zijn wij blij als anderen onze muziek geweldig vinden en de platenbazen blij zijn met de verkoopcijfers, maar dat is niet onze motivatie. Dat zou wel erg fout zijn.
Ik zie zoveel bands die muziek om verkeerde redenen maken. Bands zouden in de eerste instantie weg moeten lopen met hun eigen nummers, en zich geen zorgen moeten maken om alle andere dingen. Als andere dingen zich aandienen, fijn, mooi, maar het is niet iets wat je bij voorbaat moet verwachten. Je kan hopen dat dingen gebeuren, ja, maar je moet ze niet verwachten.

Heaven Shall Burn heeft haar onderdak tegenwoordig bij Century media. Niet de minste of kleinste label. Waren jullie niet bang kritiek te krijgen vanuit "de scene" die eigenlijk het liefst zo underground mogelijk blijft? Of interesseert dat jullie niet veel?

Nou, bang waren we niet, maar we wilden wel graag dat mensen die ons een warm hart toedragen ons besluit zouden begrijpen.
Maar eigenlijk heb ik nog niet opgemerkt dat mensen kritiek hebben op onze overstap.

Hoe zijn jullie eigenlijk tot elkaar gekomen

Niet echt spectaculair, eigenlijk. Wij kenden wat mensen van Century Media en op een dag kwamen ze met een aanbieding.

Een leuke deal, neem ik aan...

Ja, maar in de eerste plaats zou ik wel willen vermelden dat Lifeforce Records altijd erg goed werk voor ons heeft geleverd, dus daar heeft het niet aan gelegen. Er was eigenlijk geen reden voor vertrek wegens ontevredenheid ofzo, we wilden enkel iets nieuws proberen. Het is een feit dat Century Media op ander niveau promotie kan leveren dan een label als Lifeforce Records. Dus er zijn gewoonweg meer kansen voor een band die zich onder zo'n label schaart. Plus dat je als band automatisch meer aandacht krijgt, als je bij zo'n label zit. Dat zijn de voordelen, maar verder is er niks verrassend gebeurd na de labelswitch, in ieder geval niets dat mensen niet al weten.

Maar Lifeforce records is niet helemaal uit het vizier, daar dit label nog steeds de vinyluitgave voor Heaven Shall Burn verzorgt. Geen onenigheid met Century Media daarover?

Nee, nee, alles is wat dat betreft helemaal in orde. En er zijn contracten die het zeker maken dat de labels elkaar niet voor de voeten gaan lopen, hehe.
We zijn nog altijd goede vrienden met de mensen van Lifeforce en toen wij een nieuw contract tekenden wilden we ze wel heel graag bij bepaalde dingen blijven betrekken.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor onze Zuid-Amerikaanse label Liberation Records. Ook zij blijven onze platen uitbrengen en tegenwoordig releasen ze zelfs meer Century Media bands in Brazilië.
We willen onze oude partners en vrienden niet verlaten zonder ze iets terug te geven voor alles wat ze voor ons gedaan hebben. Zo zitten wij als mensen niet in elkaar.

Inzake de vinyl-uitgaven. Was dat een weloverwogen keus/wens van de band, of een initiatief van het label?

We zijn gek op vinyl dus wij vroegen altijd om een LP-versie van een album. Maar het eindbesluit ligt natuurlijk nog altijd bij het label. Vinyl verkoopt niet wat je zegt fantastisch en het is duur in de maak en de bak. Dus als een limited edition van 1000 stuks oplage uitverkoopt, boek je alweer flink succes.
Maar we zijn blij dat ons label net zo gek is op vinyl als wij, en dat ze zulke releases blijven doen, waar de mogelijkheid zich aandient.

Stijgt de spanning naarmate de releasedatum van een nieuwe cd dichterbij komt?

Yep, altijd. Het is gaaf om daar een kick van te krijgen, hoewel je natuurlijk tegenwoordig wel weet dat veel mensen de cd al opgepikt hebben middels internet. Dankzij dit medium lijkt het echt of iedereen het album al maanden voor de releasedatum reeds gehoord heeft.

Nu heb je net al aangegeven dat een band niks van een nieuwe release moet verwachten, maar als je heel eerlijk bent, verwacht je niet stiekem toch wel een klein beetje iets...?

Ik heb enkel hoop. Ik hoop dat de mensen het een leuk album zullen vinden. En wij zijn tevreden en we hebben weer nieuwe nummers om live te spelen. En dat is het mooiste van alles, daar gaat het ons om.

Was het nog gezellig in de studio?

Ja, en wederom niet echt spectaculair. Zoals gewoonlijk streken wij weer neer in de Rape Of Harmonies Studio in Triptis. Tot dusver hebben wij alles daar opgenomen en we kunnen het ons niet voorstellen dat we elders aan het werk gaan. De mix en mastering is in Denemarken volbracht waar we deze keer samenwerkten met Jacob Hansen in zijn studio en wij zijn ontzettend tevreden met het eindresultaat.
Ja, eigenlijk was het hele proces niet anders dan anders. En er zijn altijd wel dingen die je gaandeweg tegenkomt die je ophouden en uiteindelijk ben je opgelucht als je de klus geklaard hebt. Maar dat is dus allemaal oud nieuws.

De teksten voor Antigone waren door Maik in het leven geroepen. Hoe zit het nu met Deaf To Our Prayers? Is Maik weer aan de slag gegaan voor dit album?

Ja, het is geen makkelijke taak om teksten bij muziek te schrijven en wij zijn erg blij dat Maik zich daar me bezig houdt. Soms komen wij wel met een suggestie die hij dan uitwerkt, maar meestal zijn de teksten echt compleet van zijn hand. Zijn ideeën voor de teksten, albumtitels en dat soort zaken leveren het meeste op.
Op een goede dag is hij met de teksten begonnen en wij vonden zijn manier van uitdrukken alswel de gedachtegang er achter helemaal goed.Dus vanaf die tijd is alles hetzelfde gebleven.

Hoewel je stiekem we zou verwachten dat Marcus de teksten zou leveren. Jullie teksten zijn doorgaans zo zwaar beladen dat het bijna onmogelijk voor te stellen is dat iemand die ze met zoveel overtuiging brult, ze niet zelf schrijft.

Bij heel veel bands is de zanger veelal niet de tekstschrijver, he. Maar in ons geval letten mensen nadrukkelijk op wat er aan tekst aanwezig is, omdat de reviews ze vertellen dat teksten zo belangrijk voor ons zijn, minstens zo belangrijk als de muziek. Dus wellicht zijn wij een band wiens teksten extra aandacht krijgen op deze manier, gezien onze reputatie, haha.

Op Deaf To Our Prayers lijkt de band niet te sluiten. De sound is rauw, agressief, opgefokt en compromislozer dan voorheen. Heftig hoor.

Ik denk dat de nummers zo boos klinken omdat we door dingen worden omringd die ons niet bevallen.
Maar als je ons ergens tegenkomt zul je gauw merken dat we geen agressieve mensen zijn, of iets in die geest. Maar onze muziek, ja onze muziek is een uitlaatklep voor ons. Het heeft ons ze mogelijkheid om alle woede en frustraties te loodsen.

Oke, laten we het even over de inhoud van de nieuwe cd hebben, daar jullie teksten inderdaad wel teksten zijn die best onder de loep mogen. Deaf To Our Prayers is een donker, zwaarmoedig album geworden met ernstige dingen als indoctrinatie, valse beloftes, onderdrukking en valse profeten in de hoofdrol...

Wij zijn overtuigd dat de geschiedenis zich om de zoveel tijd blijft herhalen zonder dat de mensen leren van hun fouten en vergissingen. Dus de teksten zijn inderdaad hoe dan ook gebaseerd op de wereld van vandaag, maar daarnaast houden wij ook van historische thematieken, biografieën en andere dingen in die geest. Dingen uit het verleden die op een bepaalde manier connecties hebben met de dingen waar we vandaag de dag getuige van zijn. En als je mensen vertelt dat er iets gaat gebeuren, dat er iets gaat veranderen of juist gaat stagneren, zullen ze je uiteraard niet geloven. De onderwerpen waarover wij verhalen drukken mensen met de neus op de feiten, denk ik. We kunnen ze de overeenkomsten laten zien, en ze nog eens naar de zaken te laten kijken, ze de zaken weer laten beleven.
Dat is wat wij in de eerste instantie willen doen. We willen dingen laten zien en mensen laten denken. Zelf laten denken, wij gaan ze niet vertellen wat goed of fout is. Dat mogen ze zelf uitzoeken.

Het woord "God" speelt op Deaf To Our Prayers een prominente rol. Zowel in de teksten als in de artwork, wat dus blijkbaar wil zeggen dat "God" vrij belangrijk is op dit album. Wat betekent "God" voor Heaven Shall Burn?

"God" betekent ook de "religieuze God", maar niet alleen maar dat. Voor mij is "God" iets waar mensen in geloven en ik geloof dat er ook niet religieuze mensen zijn er ergens in geloven. Mensen die geloven in datgene wat ze verteld is...
Er zijn mensen die iemand blind trachten te volgen, iemand waar ze al hun hoop op vestigen. En dat is nou precies waar het hele probleem start. Als je iemand verantwoordelijk stelt voor je problemen, je lijden, je miserie, en er van uit gaat dat iemand deze zaken voor je gaat oplossen, ben je hopeloos verloren.
"God" is dus iemand waar je op die manier tegenop kijkt. En veelal heeft het met religies te maken ja, maar je vergist je, als je denkt dat enkel religieuze mensen hun "lot" in andermans handen leggen...

Hoe religieus zijn jullie zelf eigenlijk?

Ik ben een atheist. We zijn niet religieus.

De afsluiter van Deaf To Our Prayers, The Greatest Gift Of God is wat mij betreft een fantastische hekkensluiter. Het is een krachtige samenvatting van al het voorgaande op het album die de mensen volop in de smoel mept met de gebrachte boodschap. Was dat ook de bedoeling, zo?

Het is gaaf dat jij het zo ziet. Tot dusver hebben mensen dit nummer als "slechts een nummer" op het nieuwe album gezien. Ja, een nummer die wat anders is dan de anderen, maar nog altijd gewoon een nummer, waar mensen mee weg liepen en waarvan andere mensen zeiden dat het wellicht een onnodig nummer op het album is.
Eigenlijk wilden we dit nummer als een soort intro te laten fungeren, maar bij nader inzien besloten wij dat het beter is om het album met een nummer als Counterweight te laten beginnen. We zorgen er namelijk altijd voor dat een tracklist op een album weloverwogen wordt samengesteld, we pleuren niet zomaar nummers achter elkaar. We vinden dan nummers echt in een "juiste" volgrode moeten staan, doe je dat niet, kan je een album werkelijk ruineren. Zelfs een album met alleen maar sterke nummers.
Dit nummer had dus wel de kenmerken van Heaven Shall Burn, maar was toch anders dan de rest. Het is in vergelijking met de andere nummers een zwarte schaap en was dus vanaf het begin af aan al bedoeld als intro of outro. Dus ja, in dit geval kun je het zeker als een samenvatting beschouwen, en niet zomaar een nummer.

Ja, de kenmerkende intro van de voorgaande albums is deze keer dus achterwege gelaten...

We vonden dat het deze keer niet nodig was. Tegenwoordig maken heel veel bands opeens gebruik van kalme en klassieke intro's en outro's, en wij wilden niet weer hetzelfde doen.
Maar ik weet wel zeker dat Olafur Arnalds (het brein achter de klassieke invloeden op de voorgaande albums van HSB, red) op de komende albums wel weer van de partij zal zijn, op een één of andere manier . Ik ben gek op zijn werk dus we zullen er geheid weer gebruik van maken.

Maar wie verzorgt dan de pianostukjes op het nieuwe album, op bijvoorbeeld het nummer Armia?

Dat is Ralf Mueller. Hij is de eigenaar van de Rape Of Harmonies Studio en hij helpt ons altijd een handje als we ergens een piano– of keyboarddeuntje nodig hebben. Dus als je iets dergelijks op onze albums hoort spelen...dan is hij dat!

Nog even terug naar de teksten. In het nummer The Final March beschrijven jullie de opstand tegen de onderdrukking in de Engelse textielindustries. Is dat puur historisch of is het de bedoeling dat bepaalde mensen uit de hedendaagse samenleving in de wereld zich hier aan kunnen spiegelen?

Er zijn zeker overeenkomsten met deze situatie, vandaag de dag. Neem bijvoorbeeld de Aziatische landen, of eigenlijk vrijwel alle landen van het zuidelijke halfrond. Als je kijkt naar landen in Zuid-Amerika zie je precies hetzelfde. Ze produceren daar alsmaar voor de zogenaamde "eerste wereld" en ondertussen moet het daar maar zo goedkoop mogelijk. Alles. Salaris, werkplek...het mag allemaal niet te veel kosten.
In veel Aziatische landen worden mensen uitgebuit en ondertussen mogen ze zichzelf nog altijd gelukkig noemen, want ze hebben op zijn minst een baan.
Hier in Centraal en West -Europa zijn dat soort dingen zo slecht nog niet geregeld, maar toch..tijdens de industrieële revolutie was de gang van zaken jarenlang verschrikkelijk. Maar ook hier kun je zien dat de zaken toch weer de verkeerde kant op gaan want de regering weigert zich voor de sociale verantwoordelijkheden in te zetten. De grote concearns domineren de markt en je moet van de regering of politici geen voorschriften verwachten, aangezien ze zelf tot over de oren in die praktijken zitten.
Ik denk niet dat het veel zin heeft om "op te staan en te vechten", maar ik vind wel dat mensen het niet stil moeten houden, als ze vinden dat er iets de verkeerde kant op gaat. Ze moeten de koppen bij elkaar steken en hun mening en gedachtegangen duidelijk naar buiten brengen. Als mensen maar alles blijven pikken en accepteren worden dingen alleen maar erger.

Denk je dat zoiets vandaag de dag nog mogelijk is? Ik bedoel, hoe spijtig ook, maar in deze dagen zijn wij meestal slaven van het individualisme. We geven niet zo veel om anderen, andermans problemen, en veelal ook niet om dingen die eventueel beter kunnen, zolang het nog redelijk met ons gaat. In plaats van dingen te veranderen, passen wij ons liever aan de situatie..

Ja, ik denk dat wij het inderdaad nog altijd te goed hebben om op te staan en zo'n gok te wagen. We hebben in onze ogen te veel te verliezen.
Daarom zie ik de stakingen die nu aan de gang zijn als een positief iets. Zeker in Duitsland, waar we wat dat betreft niet echt een cultuur hebben. Duitsland is nooit een land geweest die bekend stond om de strijd van de arbeiders.
Als je naar de landen als Italië en Frankrijk kijkt, zie je dat mensen het daar anders aanpakken. Ze spreken de gang van zaken altijd uit, en als er iets gaande is waar ze het niet mee eens zijn, gaan ze massaal staken. Tegenwoordig gebeurt dat ook hier in Duitsland, beetje bij beetje, en dat is op zijn minst al iets. Maar voor een echte revolutie hebben we nog altijd te veel te verliezen.
Bovendien pakken die grote en internationale bedrijven het slim aan, als het om de scheiding van de saamhorigheid gaat. Wat zij doen is veel kleine filiaaltjes openen waarbinnen de gang van zaken wordt bepaald, en er weinig onderlinge communicatie (met name tussen de werknemers) bestaat. Al die filiaaltjes draaien hun dagen vol uitbuiterij, wat de mensen uiteraard flink boos krijgt. Maar omdat er geen saamhorigheid bestaat, kunnen die kleine clubjes mensen afzonderlijk geen bergen verzetten. Terwijl de woede van een grote groep mensen al veel bedreigender overkom. Op deze manier worden mensen flink zwak gemaakt.

Daar is duidelijk over nagedacht. Even wat anders: gitarist Patrick maakt tegenwoordig geen deel meer uit van de band. Waarom niet?

Patrick had besloten om zich flink te concentreren op zijn laatste studiejaar en zijn privéleven meer aandacht te willen schenken. Op het moment van zijn vertrek was hij nog altijd voor 100% 1 van ons, maar hij vond het naar de band toe niet eerlijk dat hij op den duur bijvoorbeeld maar 50% kon geven, of een andere percentage die hij op dat moment voor de band over zou hebben.
Nee, we waren er natuurlijk niet blij mee, maar we konden het uiteraard wel helemaal begrijpen.

En toen heeft HSB Alexander Dietz aangetrokken als de nieuwe snarenplukker. Waar hebben jullie hem opgedoken?

Alex is een oude vriend van ons dus wij dachten meteen aan hem, toen wij een nieuwe gitarist begonnen te zoeken. We wilden geen sessie- of huurmuzikant, maar echt iemand die wij al en geruime tijd kennen.
We kennen Alex van zijn werk in de studio (Rape Of Harmonies) en zijn voorgaande bands (Druckkammer, Honeytoast, Valve). Bovendien heeft hij ons altijd gezegd dat hij onze muziek helemaal te gek vond...dus ja, het was een makkelijke keuze, eigenlijk.

Hoe combineren jullie eigenlijk de dagelijkse gang van zaken met een band als Heaven Shall Burn? Want ik neem aan dat jullie naast de band ook andere bezigheden en verplichtingen hebben?

Ja, we hebben allemaal een baan of een studie. Maar het gaat wel. Soms is het lastig, maar meestal krijgen we dingen wel gecombineerd en georganiseerd, op een één of andere manier. We touren ook niet de hele tijd, zoals andere bands doen. We geven de voorkeur aan optreden in het weekend, of op ene festival, zodat we onze shows redelijk in het schema kunnen prakken. Helaas kunnen wij dus niet even vaak spelen als dat we zouden willen, maar aan de andere kant houden deze belemmeringen ons wel voor 100% gemotiveerd en geven we alles wat we geven kunnen, elke keer als we on stage staan.

Is het bovenstaande ook de reden waarom jullie niet meedoen aan de eerste shows van de "Hell On Erath Tour"?

Ja. Zoals ik al zei, meestal weten we de shows wel zo te plannen dat we ze gewoon kunnen spelen, maar het lukt dus helaas niet altijd. En die data kunnen we gewoon echt niet spelen. We vinden het verschrikkelijk jammer, maar we kunnen er niets aan doen.

Je gaf net aan graag op festivals te spelen omdat ze doorgaans goed te doen zijn qua kostbare tijdroof. Maar als je buiten dat zou moeten kiezen tussen festival of stinkhok...

Dan denk ik dat wij als band beter in zo'n stinkhok passen, haha. Ik denk dat spelen in kleine zalen ook makkelijker is voor ons, dan op een openluchtstage waar de wind je geluid alle kanten op blaast en de kloof tussen band en publiek als 50 meter aanvoelt. In kleine zalen houd je je daar niet mee bezig en heb je meer ruimte om helemaal te gek te gaan en het jezelf en het publiek erg aangenaam te maken. Dat soort shows zijn dus ook intenser.
Maar aan de andere kant is het ook ontzettend gaaf om op een groot podium te staan terwijl alles gewoon goed gaat. Dan is het ook ene hele belevenis. Al die mensen...Je kan een groot publiek bereiken, waarvan sommige mensen ons wellicht niet eerder live hebben gezien.
We zien beide opties dus wel zitten. Maar ik denk wel dat de band in kleine zalen beter op haar recht komt.

Komt er eigenlijk nog een tour, naast de "Hell On Earth Tour"? Buiten Europa, bijvoorbeeld?

Yeah, de tijd rond kerst gaan wij benutten om met onze buddies van Caliban en Neaera door Europa te trekken. We willen ook weer teruggaan naar Japan, IJsland en Zuid-Amerika. En ik denk dat wij in 2007 ons eerste optreden in de US gaan doen, want nu wordt het toch wel eens tijd.
Er zijn ook een hoop landen nog waar wij heel graag zouden willen spelen. Australië, bijvoorbeeld, of Korea, Mexico, Nieuw Zeeland... de lijst is lang. Tot nu toe hadden we een hoop korte tripje snaar verre oorden, dus dat blijven we dan ook maar gewoon doen, zo. We proberen zoveel mogelijk te reizen. Naast het spelen van de muziek waar wij van houden is dit ook wel een mooie motivatie om de band te runnen, haha.

Kunnen we verder nog iets van jullie verwachten, de komende tijd? Nog een split-cd? Een DVD?

Nou, voordat we een echte DVD gaan uitbrengen zullen nog wel wat jaartjes moeten verstrijken, denk ik zo. Er staat verder ook geen split in de planning.
Maar ik weet wel dat we van plan zijn om de komende plaat sneller uit te brengen. Er zijn reeds wat ideetjes op tafel gelegd dus spoedig gaan wij ons er over buigen en aan een nieuw album gaan werken.

Nou, ik geloof dat we weer helemaal bij zijn. Mijn dank voor je relaas en tevens ook een dankwoord richting Dennis , die mij een brug naar Heaven Shall Burn heeft geslagen waar ik nog steeds erg blij mee ben.
En uiteraard wens ik de band veel succes met de tour en al het andere.

Ik dank jou voor het interview en de lezers voor het lezen van het interview tot het eind, haha! Zorg er voor dat je Deaf To Our Prayers niet mist en kom uiteraard ook even naar ons kijken, tijdens de "Hell On Erath Tour". Het zou gaaf zijn jullie in Eindhoven te zien, of misschien zelfs in Essen.
Dus, tot dan!