Neen hoor. Jij komt toch uit Nederland? Ja, daar heb ik al zeer veel plezier beleefd. Hahahaha.

Dat kan ik me wel voorstellen. De nieuwe Jon Oliva’s Pain is er weer eentje om in te kaderen. Volledig tevreden?

Zéér tevreden. Zeker omdat ik een doos heb gevonden met allemaal tapes waarop onbekende riffs staan van mijn overleden broer Chris. En het is extra leuk omdat we ongeveer vijf grote ideeën van die tapes van mijn broer hebben gebruikt. Dat was trouwens niet simpel, want zodoende moest ik heel wat songs herschrijven en teksten aanpassen. Maar uiteindelijk is het dus toch gelukt.

Was het emotioneel niet moeilijk om die tapes met materiaal van je broer te luisteren?

Zeker weten. Ik had het gevoel alsof hij er terug was. Dat was een goed gevoel trouwens.

Heb je nog bruikbaar materiaal van Chris liggen dat je niet hebt gebruikt voor Manical Renderings?

Zeker weten. Tonnen! En die zal ik later toch op een of andere manier gebruiken.

De nieuwe songs grijpen muzikaal terug op de oudere albums van Savatage. Het symfonische van de latere Savatage albums komt bijna niet aan bod. Kan ik daar uit concluderen dat je de oude Savatage-stijl prefereert?

Zeker weten! Ik zal je zelf iets meer zeggen! Streets was eigenlijk het laatste Savatage album in mijn ogen. Savatage is Jon Oliva, Chris Oliva, Johnny Lee Middleton en Chris Caffery. De latere meer symfonische Savatage albums hebben eigenlijk niets met Savatage te maken. Het zijn absoluut geen slechte platen, maar zijn eigenlijk gewoon soloplaten die ik met tekstschrijver Paul O’Neill in elkaar hebben gebokst. Ook was er geregeld een nieuwe line-up en een album als Dead Winter Dead had eigenlijk beter uitgekomen onder de naam Transiberian Orchestra!

Zozo. Dat is duidelijke taal. Geef mij ook maar Gutter Ballet in plaats van The Wake Of Magellan. Waar gaan de teksten op Manical Renderings eigenlijk over?

Het eerste nummer Through The Eyes Of The King is het enige fantasy nummer. De rest van de teksten zijn allemaal vrij serieus. Ze handelen allemaal over religie en misbruik van godsdienst in de wereld. Ook de oorlogen en alle miserie op onze aardbol hebben me inspiratie opgeleverd.

Niet aan de Prozac geraakt door al die wereldproblemen?

Vrolijk word ik er soms niet van. Maar ik ben nu ook niet depressief hoor.

Goed om te horen. Vind je het moeilijk om teksten te schrijven?

Het is wel erg hard werken om eerlijk te zijn. Je moet ook weten dat ik sinds Streets eigenlijk geen teksten meer heb geschreven. Meestal gebeurde het samen met anderen, maar nu stond ik er compleet alleen voor. En dat was dus zeker puzzelen geblazen.

Het artwork is me toch best apart.

Ja, spooky hé! Hahahahahaha. Ik ben wel een beetje gek, maar met van die griezelige dingen kan ik me nachtenlang bezighouden. Ik dacht trouwens dat ze eerst een schilderij gingen gebruiken, maar plots bleek het een foto te zijn! Perfect! Het is eens wat anders.

Hoe kijk je eigenlijk terug op het eerste Jon Oliva’s Pain album?

Ik vind Tage Mahal nog steeds een heel goed album. Het grote verschil met deze is dat de eerste echt een soloplaat was, terwijl mijn muzikanten voor dit album hebben meegeschreven. En wat een muzikanten heb ik toch. Hemels!

Is die goede band de reden dat je tegenwoordig zoveel optreed?

Ik heb optreden zo gemist! Dat geraak ik niet echt meer beu.. Hoe meer, hoe beter!

Ik kom je inderdaad overal tegen. Van Antwerpen tot Tilburg, van Graspop tot Metalcamp. Dat laatste Sloveense festival is trouwens het mooiste festival dat ik ooit bezocht heb.

Dat was prachtig hé! Ik kan me nog herinneren dat we Hounds inzette toen plots de zon onder ging in de bergen. Ik was zo verdomd blij.

Het concert in Antwerpen was trouwens best apart. Je was al stomdronken en op het podium ging je ook nog eens sloten Jägermeister én een joint nuttigen. Het opmerkelijke was echter dat je nog steeds goed zong.

Hahahahahaha. Tegenwoordig drink ik wel niet meer zoveel. En de enige reden daarvoor is omdat anders mijn stem totaal naar de kloten zal gaan. Ik zou nog graag feesten zoals ik als vijfentwintig jarige deed, maar dat zit er toch niet meer in. Hahaha.

Hoe voel jij je eigenlijk voor, tijdens én na een show?

Ervoor voel ik me altijd doodzenuwachtig. Nog steeds. En dat duurt tot de helft van de eerste song. Daarna voel ik pure opwinding! Erna ben ik kapot en tevreden. Je moet optreden trouwens niet onderschatten, na een show ben je echt totaal uitgeput.

Was je dan nog niet meer zenuwachtig voor die akoestische shows die je dit jaar hebt gedaan?

Dat is hetzelfde. Die shows waren wel zeer leuk omdat ik dan ook liedjes van The Beatles en dat soort gedoe kon zingen. De fans zeuren al tien jaar aan mijn hoofd om eens akoestisch op te treden en dus heb ik dat voor de eerste keer in München gedaan. Dat beviel zo goed dat er nog meer concerten bij kwamen. De reacties op internet waren trouwens super en ook de platenmaatschappij kreeg veel mailtjes van mensen die zo hadden genoten van die concerten. Ook mijn boeker kreeg plots veel aanvragen. En mijn muzikanten kunnen toch alles spelen, van jazz tot keiharde metal, dus dat is ook geen probleem.

Het valt me wel op dat je veel minder volk trekt met Jon Oliva’s Pain dan dat je zou optreden onder de naam Savatage. Steekt dat niet?

Als ik op het podium sta, maakt het me niet zoveel uit hoeveel mensen er nu juist in de zaal staan. Trouwens, als een Savatage fan mijn concerten niet wil bezoeken, dan is dat geen echte Savatage fan. Als je niet van Jon Oliva’s Pain houdt, dan kan je dus ook niet beweren dat je een groot Savatage liefhebber bent. Ik vind festivals trouwens ook zeer leuk, ook al is het geluid vaak absoluut kut. Maar wij hebben een zeer goede geluidsman, dus bij ons valt het nog gelukkig mee.

Wat doe jij eigenlijk om je te amuseren op een festival?

Ik ontmoet dan vaak mensen die ik al een tijdje niet meer heb gezien. Zo kom je nog eens goede vrienden als Dave Mustaine van Megadeth, Chuck van Testament, Kurdt van Metal Church en al die andere Amerikanen tegen! Hahahaha.

Kijk je dan ook wel eens naar andere concerten?

Zeker weten! Onlangs heb ik zelf Lordi gezien! Hahahahaha. Maar ook moderne bands als Opeth en In Flames weten me te bekoren. Misschien niet wat je had verwacht, maar ik heb een zeer ruime smaak. Ik vind ook jouw landgenoten van Epica trouwens best te pruimen.

Heb je het nieuwe Circle II Circle album al gehoord?

Neen. Ik heb nog geen tijd gehad. Ik heb trouwens niets te maken met dit nieuwe album van Zak Stevens. Het debuut van Circle II Circle heb ik namelijk bijna volledig geschreven en het tweede album voor de helft. Maar voor de nieuwe heb ik dus voor alle duidelijkheid niets geschreven.

Komt er trouwens eens een Jon Oliva’s Pain dvd aan?

Ja, dat zit er wel dik in. We zullen op komende tour maar eens een volledig concert opnemen.

Kan je iets vertellen over jezelf dat niemand weet?

Hahahahahahahaha [komt niet bij van het lachen]. Iederéén weet toch alles over Jon Oliva? Hahahaha.

Niets spannend gedaan in de zomer dat de moeite is om te vertellen?

[lacht nog luid een minuut verder] Nouja, om je een plezier te doen zal ik het spannendste vertellen wat ik deze zomer heb meegemaakt. Ik heb zowaar meer dan dertig uur vastgezeten op een Spaans vliegveld. Wat heb ik toch een boeiend leven! Hahaha.

Je bent tegenwoordig zo druk bezig dat ik me afvraag of je die drukte nodig hebt om blij te kunnen zijn.

Mmmm [denkt na]. Ja, toch wel. Ik ben namelijk een persoon die zeer snel verveeld is en ik moet voortdurend bezig kunnen zijn anders word ik totaal gek.

Wat zijn de plannen dus nog voor dit jaar?

Veel optreden en verder werken aan het materiaal voor een derde Jon Oliva’s Pain album. Ik heb inmiddels toch alweer wat nieuwe songs klaar. Wat daarna komt, zullen we nog wel zien.