Interview met Gorefest, december 2005

Hoe is ‘t?

JC: Ja goed, verkouden maar wel okee. Gisteren een show gedaan in Doornroosje (Nijmegen), hartstikke super. Hartstikke druk, en vandaag wordt het hartstikke leeg. Honderdtwintig kaarten verkocht, en ik weet niet wat er nog bijkomt, maar dat maakt niet uit. It is what it is.

De schuld van Sinterklaas misschien.

JC: Ja, maar goed, als je daar rekening mee moet houden is er altijd wel een excuus te verzinnen. En dat doen we dan ook, haha. Maar nee, ik heb geen idee.

Goed, een vraag die jullie al wel honderden keren zullen hebben beantwoord, maar om het compleet te houden zou ik willen weten waarom jullie gestopt zijn, en waarom weer begonnen.

[Frank valt spontaan in slaap]

JC: Nou dan zal ik ‘m maar doen. We zijn gestopt omdat we denk ik geen band meer waren. Muzikaal op waren, volledig gehad hadden met elkaar. Stuurloos, de essentie van de band uit het oog verloren. Het had gewoon geen zin meer om nog door te gaan. Boudewijn en ik waren elkaar zo’n beetje aan het negeren, er was gewoon geen communicatie meer. Dan kun je twee dingen doen; door blijven kutten of de eer aan jezelf houden en stoppen. Ik denk dat het toen, wat voor een wrange beslissing het ook was wel de juiste beslissing was. Dat was in 1998.

Zagen jullie “Chapter 13” toen ook al als ‘doorkutten’?

JC: Nee, absoluut niet. Ik denk dat dat een absolute opleving nog was.

Ed: Ja, dat is een van de laatste oplevingen was die we nog hadden na de Marlboro-tour. We waren eigenlijk al van plan om daarvoor te stoppen, kan ik me herinneren. Toen hebben we die Marlboro-tour aangeboden gekregen, covers spelen, AC/DC, Black Sabbath enzo. En toen hadden we het weer zo naar ons zin (JC: Ja, dat was erg leuk), dat we besloten om nog een plaat te maken. Ineens kwamen de ideeën weer, en doordat we heel andere muziek aan het spelen waren kregen we weer inspiratie, dus toen hebben we met een van onze laatste inspanningen toch nog een hele gave plaat gemaakt. Maar daarna was het echt over.

Heeft dat ook iets te maken met het feit dat die plaat niet aansloeg?

JC: Ongetwijfeld. Laten we eerlijk zijn, als de dingen geweldig zijn, dan ben je al snel bereid om de crap te vergeten en for the greater good door te gaan. Ik denk dat er ook wel voor een deel frustratie inzat. ’t Was gewoon op, schluss, aus. Ik bedoel, voor het geld hadden we makkelijk nog een plaat kunnen maken, het contract was er enzo, maar dat moet je gewoon niet doen. Dan gooi je echt alles te grabbel waar je ooit voor gestaan hebt.

Toen hebben jullie een tijdje allemaal van alles en nog wat gedaan. Ed met Arjen Lucassen, en Frank?

Frank: Ik had een bandje dat The Hollow Men heette. Een gitaarbandje, gewoon leuk.

En Jan-Chris had Cold Pop Culture, volgens hemzelf electronische pop met een ijskoud randje.

JC: Ja, iets totaal anders. Ik had geen zin om een metalband te beginnen. Hoe wrang en rottig we ook uit elkaar gegaan waren, het was nooit gelukt om een gavere band dan Gorefest te krijgen. Ik vond het gewoon ontzettend leuk. Ik ben ook met die muziek opgegroeid voor een deel. Ik ben van 1966, begin jaren tachtig was ik veertien. Dan ga je voor het eerst uit, voor ’t eerst de kroeg in, en daar werd je doodgegooid met die muziek. Cold Pop Culture heeft bij mij het plezier in muziek maken weer teruggebracht. Alleen toen gingen we live optreden, en toen kwam ik er ook wel achter dat het niet helemaal mijn ding was. En, vooruitlopend op de volgende vraag, waren vooral wij met z’n tweetjes [wijst naar Ed] aan het onderhandelen met Transmission, die onze backcatalogue wilde opkopen en opnieuw uitbrengen. En Ed had ook al een keer wat drumpartijen geprogrammeerd voor Cold Pop Culture, dus stiekem kwam Gorefest weer zo’n beetje in ons aller leven. Ik had het echt volledig verbannen, ach ja, verbannen, het was echt iets van vroeger.

Een soort van metaalmoeheid ook?

JC: Nou, niet eens per sé, maar even totaal iets anders. Nieuwe dingen zijn altijd leuk, in elk geval een tijdje. Zoals bijvoorbeeld, als je een nieuwe gitaar koopt, inspireert dat je tot het maken van liedjes.

Goed, Transmission wilde dus alle platen opnieuw uitbrengen. Hebben ze toch niet gedaan.

JC: Nee. Want uiteindelijk, het wrange van Hans [van Vuuren] is, dat hij er uiteindelijk toch min of meer voor gezorgd heeft dat we weer bij elkaar gekomen zijn.

Ed: Hij heeft z’n best gedaan, hahaha.

JC: Ja, want dan zaten we met z’n tweeën bij hem op kantoor ’s avonds en dan vroeg ‘ie “Ja, kun je dan niet wat reünieshows doen”. Dan zei van “Ja ben je besodemieterd, je denkt toch ècht niet dat we ooit samen gaan komen”, hahaha. En een jaar later, nouja, de rest ist geschichte, zoals ze zeggen. Toen we dus eenmaal besloten hadden om weer bij elkaar te komen kregen we al heel snel, echt héél snel de aanbieding van Nuclear Blast om weer bij ze op het label te komen. Dan ga je niet je hele backcatalogue aan iemand anders verkopen. We hebben ‘m gewoon netjes aan Nuclear Blast gelicenseerd. Dat is een goed onderhandelingsgevoel, dat je een heel pakket aan kunt bieden.

Voelt Hans van Vuuren zich niet gigantisch genaaid dan?

JC: Ongetwijfeld, maar we hebben nooit, niks meer van hem gehoord.

Misschien dan binnenkort een pissig interview in de Nieuwe Revu.

[gelach, rumoer]

Ed: Of een column, “Hans zeikt bands af”!

JC: Nouja, dan zou ‘ie dat vast al wel gedaan hebben.

Ed: Nee, ik denk dat hij het jammer vind dat ‘ie die platen niet heeft, maar dat ‘ie het opzich wel gaaf vind. Suzanne [medewerkster Transmission?] was Gorefest-fan vroeger en die vond het echt helemaal te gek. Ze zei “Het is jammer dat jullie niet bij ons zitten maar wel veel succes ermee.” En daarbij, hij heeft onlangs BZN heruitgebracht, de heavy jaren, dus dat zit wel goed.

En toen een nieuw album, “La Muerte”. Hebben jullie bewust een muzikale kruisbestuiving van jullie oude materiaal bij elkaar geschreven?

Ed: Nou, niet bewust, het is wat mij betreft een mix van waar we het best in zijn. Er zit van alles wel wat in en het grijpt wel veel terug naar de echt oudere platen maar het is gewoon wat de Fest het beste doet.

JC: Ik denk ook dat we weer terug naar de essentie gegaan zijn. Ik weet nog dat toen we een setlist aan het samenstellen waren om live te spelen, toen zaten we toch met wel veel oude dingen. Ik denk ook dat we niet eens kunnen zeggen ‘we willen zo’n plaat maken’ want er komt toch uit wat eruit komt. Maar we zaten wel duidelijk in een heavy modus.

En toch hoor je toch best veel elementen uit “Chapter 13” terug, zoals in “Rogue State”.

Ed: Iedereen heeft het over Chapter 13 als een hele rare, afwijkende plaat maar voor mij is het gewoon een hele heavy, goede geïnspireerde Gorefest plaat. Ok, nu achteraf kan ik zeggen dat er misschien iets teveel experimenten opstonden, ik kan me voorstellen dat mensen daarover vielen, maar ik vind het geen richtingloze plaat of een plaat die erg veel afwijkt van het bandgeluid op zich. Ik denk dat als we La Muerte zouden moeten omschrijven dan is het een mix tussen “False” en “Chapter 13”, qua gevoel. “Erase” en “Soul Survivor gingen toch een andere kant op en voor mij gingen we met “Chapter” weer terug naar dat Gorefestgevoel. Die groove, die roar, dat vertrouwde bandgeluid. Het is niet de bedoeling om ineens die plaat weg te schuiven van we hebben die nooit gemaakt. Daar zijn we nog steeds apetrots op.

JC: Een paar jaar geleden hoorde ik dat album na lange tijd ineens weer een keer. Toen kwam het gevoel “Jezus, toch wel een erg goeie plaat”. Ook dat hielp wel een beetje, dat gevoel van “oeh, dat was toch wel erg gaaf”. Ach, we hebben de tijd gewoon nodig gehad. En dat is goed geweest. Daar ben ik nog het meest trots op: dat het [de band] langzaam weer is gegroeid. Het was geen vooropgezet plan, van “ok, laten we kijken of we het nog leuk vinden, laten we Gorefest weer gewoon oprichten”. Dan was het waarschijnlijk niet gelukt, als we dat drie jaar geleden geprobeerd hadden.

Zit er nog een betekenis achter “La Muerte”, de titel van het nieuwe album?

JC: Nee. We hadden een paar titels die niet in een keer klikten, die niet in een keer kaboem deden. Jaap [Wagemaker] van Nuclear Blast werd al langzaam gek, want het was een week voor de plaat uit zou komen en hij wilde maar stukjes in de pers gaan zetten. En ik zit tv te kijken op een avond dat we in de studio zaten, en er was een documentaire over de Spaanse burgeroorlog. Over die bekende dichter die toen in het begin van de oorlog vermoord is. Toen kwam “la muerte” ineens voorbij. In half jaren 80 was er een band uit het Brusselse, die heette La Muerte. Ik vond dat vroeger altijd al een hele gave bandnaam. Dat was ik natuurlijk allang weer vergeten, maar die informatie komt dan ineens weer naar boven en ik dacht “hee, dat zou cool zijn”. Een klein beetje, bang is een groot woord, dat ze het te ‘arty’ zouden vinden [wijst daarbij naar Ed] en te afwijkend. Maar we zaten een keer met Tue Madsen (mixer van “La Muerte”) te eten, en die wilde weten hoe de plaat ging heten. Mijn voorstel vond ‘ie erg gaaf, eigenlijk is het Tue geweest die de rest van de band heeft overgehaald.

Ed: Ja ach, het past nu wel goed bij de hoes.

JC: Het enige nadeel is nu dat Spaanstalige mensen denken “hm, saaie titel”.

Er staat ook een nummer op de plaat dat “La Muerte” heet, maar dat is tekstloos. Was daar wel een tekst voor?

JC: Daar was een tekst voor. We hebben ook verschillende pogingen ondernomen in de studio om dat te doen. Boudewijn had het nummer thuis geschreven en opgenomen als een volledige demo. Een onwijs nummer, vanaf de eerste keer dat ik het hoorde, ondanks dat het bijna tien minuten duurt. Ik dacht ook wel dat ik er tekstideeën voor had, maar Frank die vatte het heel mooi samen: nu het instrumentaal is luistert het allemaal heel makkelijk weg en toen ik erop aan het zingen was werd het ineens een heel lang nummer. Zelfs Boudewijn heeft nog wat geprobeerd omdat het toch een beetje zijn kindje is, maar op een gegeven moment hadden we zoiets van fuck it, dan maar instrumentaal. Einde van de plaat, perfecte afsluiter. En toen hadden we ook ineens een titelsong. Zo valt alles uiteindelijk toch in elkaar.

Alleen lijkt het door de titel van de plaat, en ook het nummer “La Muerte” op het einde, meer op een afscheidsplaat dan een reünie.

JC: Oei, gaat daar m’n telefoon?

[gelach, rumoer]

Ed: Hahaha, tijd voor een lekker bakje koffie.

Lastige vraag?

JC: Ben je besodemieterd! Nee nee, ik dacht echt dat m’n telefoon ging.

Boudewijn: Dat hebben we op elke plaat zo gedaan, ook op “Chapter 13”…

JC: Boudewijn, jij deed geen interviews!

Boudewijn: Dit wil ik toch wel even zeggen want dat is toch wel doelbewust voor mij altijd. Een plaat moet voor mij om te luisteren altijd een soort reis zijn. En als je aan het eind komt kom je ook gewoon aan het eind. Dat hebben we met “Soul Survivor” zo gedaan en op “Chapter 13” ook.

Dus het einde van de plaat, niet het einde van de band.

Ed: exact, zeker niet het einde van de Fest. Jullie zijn nog lang niet voor ons af.

JC: “Nevermind” van Nirvana ken je ook. Dat heeft op het eind van het album ook zo’n heel ander nummer, waar je dan zo lekker bij in slaap kunt vallen.

Frank: Of Iron Maiden, die hebben ook altijd van die ellenlange nummers aan het einde van hun platen.

JC: Maar, je hebt dus nog niet het laatste van ons gehoord, ik denk dat we nog wel een paar platen in ons hebben.

Gorefest is een band die vroeger op elk album wel een beetje anders klonk. Nu op La Muerte hebben jullie van al die albums wat. Hoe gaan die verdere platen er dan uit zien?

JC: Oeh, wat nou. Wat mij betreft, dat zou ik graag zien, blijven we gewoon harde platen maken. Maar, ik denk ook wel voor iedereen te kunnen spreken als ik zeg dat we een afwijkend nummer dat wél erg gaaf is gewoon op de plaat zullen zetten.

Ed: Dat wil ik zeggen, ik denk dat ‘ie eerder harder gaat worden dan zachter. Ik denk wel dat er voor het eerst niet zoveel verschil zal zitten tussen twee Gorefest platen. Die hele reis hebben we gehad, we weten nu wat we het lekkerst vinden om te spelen.

Boudewijn geeft geen interviews?

JC: Nee, dat wil hij liever niet. Hij heeft in het verleden wat gezeik over zich heen gekregen van mensen, wat ‘ie zich aangetrokken heeft, dus ach.

Oja, Boudewijn heeft een hekel aan metal.

Ja, zulk soort dingen, waar mensen geen idee van hebben waar ’t vandaan komt. Dat op een avond z’n Les Paul in drie stukken achter het podium ligt. Door een overijverige security-man die een gassie die relaxt met een arm om Boudewijn heen staat te headbangen, niks aan de hand, in elkaar rost waarbij die gitaar gebroken wordt. Dan doe je wel eens een uitspraak, dat zou ik ook doen. Dus doet ie ’t liever niet, doen wij het wel. En als hij dan inderdaad iets te zeggen heeft dan mag ‘ie dat doen, haha. Kijk, daar heb je ‘m weer, hahaha.

Waarom grunt Jan-Chris niet meer zoals op “Mindloss” en “False”?

JC: Ja, de angry truck driver, of hoe het ook word genoemd. Omdat ik toch teveel waarde hecht aan m’n teksten om ze echt onverstaanbaar in te grommen. We hebben niet eens geprobeerd om mega-laag te grunten. We zijn een dag bezig geweest om een juist stemgeluid te vinden, verschillende microfoons te proberen, en op een gegeven moment riep Ed “Hier wordt ik erg blij van”. En toen hadden we ‘m. Ik klink gewoon niet als Chris Barnes. “Mindloss” was natuurlijk wel extreem laag, en dat was al minder laag als op de demo’s. Wij [Frank en JC] hebben ooit in een stoffig boekwinkeltje, en dit verhaal heb ik heel lang niet verteld, hebben we ooit een boekje gevonden: “10 regels hoe je death metal moet maken”, hahaha. Dat hebben we toen heel goed gelezen en toen zijn we een deathmetalband begonnen. Maar zoals met alles, na een tijdje ga je er je eigen draai aan geven. En gelukkig zijn we op het tweede album (“False”) al tekstueel een heel andere kant op gegaan. We hebben een eigen smoel gekregen. Ik bedoel, briljant hoor, “Look at her body, tangled in gore / touch her vagina, now you want more”, maar na een keer of 60 gaat het toch wel erg vervelen. Om gedreven iets te moeten zingen moet het wel mening hebben en die mening moeten mensen dan wel kunnen horen. En hey, ’t is love it or hate it, als mensen er een hekel aan hebben, so be it. Als mensen er niet naar kunnen luisteren, jammer! Moeten we dan maar eenheidsworst gaan worden? Maar, gaan we nog naar die oude dingen? Ik denk het niet.

Over die teksten; wat is dan jouw mening op “La Muerte”? Politiek geladen?

Ja, best wel. Dat we uiteindelijk allemaal doodgaan. En dan eerder vroeger dan later, omdat we gewoon een heleboel mensen macht hebben gegeven die die macht niet verdienen en er ook niet mee om kunnen gaan. Ik denk dat we daar binnenkort de prijs voor gaan betalen. En dat de mensen in Amerika nog steeds niet weten, en niet willen geloven, dat de mensen waar ze nu tegen aan het vechten zijn opgeleid zijn door hun eigen CIA. Die zijn destijds opgeleid om de Russen uit Afghanistan te verdrijven. Ja, dankjewel, maar ze willen de Amerikanen ook niet in Afghanistan dus die gooien ze er ook uit. Ik denk dat het een soort David en Goliath wordt. Je kunt wel massive firepower hebben, maar als je niet weet waar je op moet schieten… De Amerikanen hebben een tweede Vietnam over zich afgekondigd waar ze ditmaal niet zo makkelijk uit kunnen stappen. Vroeger was het makkelijk. Alle Vietnamezen zaten in Vietnam en [trekt spleetoogjes] zagen er ook uit als Vietnamezen. Dat is nu niet meer zo, dus ik denk dat ze al een hele grote prijs betaald hebben, en het einde is nog lang niet in zicht. En al onze democratisch gekozen schoothondjes rennen braaf mee. Op de fijne uitzondering Gerhard Schröder na, die uiteindelijk wel nee durfde te zeggen. Misschien ook wel deels ingegeven door hun eigen oorlogsverleden, maar uiteindelijk zou dat dus wel een mooi resultaat kunnen zijn van die Tweede Wereldoorlog.

Ik ben zo’n beetje door m’n vragen heen, hebben jullie nog iets te vertellen, een leuke mop of een mededeling?

JC: Download “La Muerte” en geef ‘m een goeie kans. Er waren natuurlijk veel mensen die behoorlijk sceptisch waren. Op internetforums was het een half jaar geleden ook “kut, kut, kut, kut, kut” en dan na een tijdje “kut, kut, kut, nou, nog best leuk live”. Vervolgens kwam de nieuwe plaat eraan: “Ah, da’s vast kut”. En dan hebben ze er hier en daar wat van gehoord: “Klinkt nog best goed”.

Zoiets als de opmerking “huh, stom haar”.

JC: Hm, JC’s hair, dat is echt een geweldige… Dan denk ik echt, mensen, als je je daar al druk over moet maken. Dan heb je echt zo weinig leven, lijkt me. Ik kan me bijna niet voorstellen dat er iets minder onbelangrijk is als mijn haar.

Ed: Mijn haar!

JC: Haha, “Whatever happened to Ed’s hair?”. Oh, dat was zo lachen, er was een Duits meisje naar Goes gekomen voor ons eerste optreden weer, en via via hadden we een mailtje van haar gekregen. Echt van “super, geweldig, but JC, what happened to your beautiful hair?” “Yeah, I cut it off in 1999, because I got sick of it”. Ach, als ik mensen daarmee kan irriteren, dan mag ik het graag doen. En dan heb jij ook stom haar. Hebben we allebei stom haar. Laurens?

Stem van achteren: Die is er niet.

JC: Oh, Pieter, jij hebt ook stom haar. Ach, we hebben Frank nog, die houdt het metalhaargehalte hoog in de band. Ik bedoel, lang haar, bierbuik, how much metal can you be? Ik denk dat we het hier dan maar bij moeten laten.

Inderdaad een aardig voorstel. Ongeveer een uurtje later zal Gorefest nog het podium betreden voor wat ze zelf "An evening with Gorefest" noemen. Geen gelul, geen voorprogramma. Bijna twee uur lang klassiekers, maar ook vijf nummers van "La Muerte". De meest opvallende punten? Behalve het spel van de band zijn ook het geluid en vooral het licht formidabel. Daarnaast maakt drummer Ed een zeldzame maar duidelijke fout, die hij echter snel goed maakt door nóg gedrevener te spelen.

Setlist:
False
For The Masses
When The Dead Walk The Earth
Low
Mental Misery
Nothingness
State Of Mind
You Could Make Me Kill
Malicious Intent
Demon Seed
Erase
Chapter 13
Get A Life
Man To Fall
Seeds Of Hate
Till Fingers Bleed
Reality Is When You Die