Op dit moment ben ik nog steeds wakker aan het worden. Net ontbijt gehad, interview gedaan, liters koffie achter de kiezen, maar alles is okay.

Begin je de interviewrondes al zat te raken?

Nog niet. We zijn nu net drie dagen bezig, en hebben nog een paar weken voor de boeg. Eerst Europa, daarna door naar Azië. En daar beginnen de verhalen pas echt. In Japan willen ze echt álles weten. Ach, het hoort erbij. Jij vraagt ook vaak dezelfde stomme vragen aan andere artiesten, en ontvangt ook soms dezelfde stomme antwoorden.

Dat is niet de bedoeling, maar we zullen zien. Toch wil ik, net als iedereen, wel weten: Waarom een derde Keeper Of The Seven Keys album?

[Andi neemt nog een hap van z’n sandwich en glimlacht]

Die heb je eerder gehoord he?

Ja, maar het grappige is; journalisten die rond de 35, 40 zijn vragen dat niet. Die vragen al twintig jaar hetzelfde. "Gaan jullie nog eens een Keeper Of The Seven Keys album doen?". Nu kunnen we daar voor de verandering eens ‘ja’ op antwoorden. Het heeft even geduurd, dit is geen besluit dat al tijden stond. Er waren verschillende doelstellingen die eerst behaald moesten worden. Ten eerste moesten we een goed gitaarduo hebben. Voor Sascha [Gerstner, gitarist] hadden we Roland [Grapow, nu gitarist van Masterplan], die niet goed op kon schieten met Michael [Weikath, gitarist en bandleider]. Het lukte ze gewoon niet om met zijn tweeën te gaan zitten gitaarspelen, schrijven, aan twinsolo’s werken, enzovoorts. Voor een goed Keeper-gevoel zijn die twinsolo’s nodig. Niet het hele album door, maar de twinsolo’s die erop staan moeten wel uitstekend zijn. Met gitaristen die elkaar niet mogen is dat onmogelijk. Nu, met Sascha, is het wel mogelijk om er samen voor te gaan zitten en daadwerkelijk iets te doen. Dat is voor het eerst sinds ik in de band zit. De tien jaar hiervoor niet.

Mijn grootste angst was altijd dat het niet zou kloppen als ik een nieuw Keeper-deel zou zingen. Het was immers Michael Kiske die deel één en twee deed. Markus [Grosskopf, bassist] ontnam mijn twijfel: “Kijk, Kiske zegt dat hij een hekel heeft gekregen aan metal. Als wij geen nieuwe Keeper Of The Seven keys doen, doet niemand dat”.

Toch zingt Kiske nu nog steeds voor metalbands. Denk aan Edguy en Tribuzy.

Raar genoeg wel ja. Dat is waarschijnlijk om te overleven. Voor het geld. Los daarvan, ik denk niet dat het goed zou zijn als Kiske toch op het nieuwe album zou zingen. Dat zou van de Keeper-saga één grote leugen maken.

Verder… de tijd was rijp voor een nieuwe Keeper Of The Seven Keys. De ‘keeper’ en zijn fantasiewereld hebben eigenlijk altijd parallel gestaan aan onze eigen wereld. Politiek, maatschappij, blablabla. Wat er nu in deze wereld gebeurt, is de grootste reden dat de ‘keeper’ weer ten strijde is getrokken. Net als eerder, in het einde van de jaren tachtig.

Doel je nu op het gekonkel in Amerika en de gebeurtenissen in Irak?

Dat is wel de meest voor de hand liggende verklaring als je een verhaal achter de tekst van “King For A 1000 Years” en “Occasion Avenue” zoekt. Het is vrij duidelijk wie de held en wie de slechterik is. Als er tenminste een held en een slechterik zijn. Wie is de slechterik? Is het de keeper, is het satan? Dat concept hebben we ook in de cover verwerkt. De duivel op de hoes heeft vrouwelijke kenmerken, om haar wat ‘liever’ te maken. Daarentegen zie je de keeper op de rug. Wie weet hoe de keeper eruit ziet? Misschien is hij de bad guy wel.

Het lijkt er de afgelopen jaren op dat iedereen ons wil vertellen wie de slechten zijn, en wie de goeden. Maar wat als je er na jaren achterkomt dat degene die goed leken, slecht blijken te zijn? Zouden degenen waarvan gezegd werd dat ze slecht zijn, dan goed zijn? En de wereld kijkt het aan en snapt er geen snars meer van. Ik weet niet meer wie ik moet vertrouwen.

Dat gevoel ken ik.

Dat gevoel kent iedereen, dat is het stomme. Daarom begon het verhaal [van Keeper Of The Seven Keys] ook rond één sleutel, die eigenlijk al voor iedereen duidelijk is. Alles, elke leugen, alles wat ons verteld wordt, of dat nu waar is of niet, wordt ons alleen verteld omdat iemand ontzettend hebberig is. Dat is de sleutel waar het om draait, hebzucht.

De “key of greed” uit het verhaal is daarom ook de enige sleutel die nooit echt veilig is geweest. Het is de sleutel tot alles wat misgaat in ons leven. Voor individuele mensen, voor regeringen, voor de wereld. Vooral politiek. In principe zijn er theoretisch uitstekende politieke systemen. Democratie is een geweldig systeem. Zelfs communisme kan mits goed uitgevoerd een uitstekend systeem zijn. Marx had goede ideeën. Maar waarom werkten ze niet?

Hebzucht.

Hebzucht. Het is altijd dezelfde sleutel die leidt tot de andere sleutels, die ervoor zorgt dat dingen goed fout gaan.

Ja, maar dat is de mens nu eenmaal eigen.

Is dat zo? Zou het niet ontzettend treurig zijn als dat echt onderdeel zou zijn van de menselijke natuur?

Ok, daar heb je een punt. Maar het lijkt in ieder geval wel de makkelijkste weg te zijn.

Inderdaad. Maar waarom? Ik denk wel dat het deel is van de menselijke natuur, maar waarom de sterkste? Mensen hebben meer kanten, goede kanten. Waarom is deze kant dan zo belangrijk, en waarom verpest hebzucht het altijd? Het gebeurt altijd. Onze democratie is fucked up door de hebzucht, de corruptie, de deals die achter ruggen om en onder tafel gemaakt worden. Hoe komt dat? Door onze opvoeding. Ons wordt geleerd dat we hard moeten leren, hard moeten werken, rijk moeten worden. En dan ben je rijk, wat dan? Wat eigenlijk gezegd zou moeten worden is dit: ‘hey, werk om te leven, maar als je goed leeft, stop dan met werken’. Leef niet om te werken. Neem Duitsland als voorbeeld. Vier miljoen werklozen. Als mensen daar zouden werken om te leven in plaats van leven om te werken, dan zou er genoeg werk voor anderen zijn. Voor mij zijn ze allemaal stompzinnig. Het zou zo makkelijk kunnen gaan.

Maar dat gebeurt niet. Het moet zo moeilijk mogelijk. Net als belasting. Waarom zo ingewikkeld? Waarom niet gewoon 30% belasting voor iedereen? Dat is het makkelijkst.

Dat gaat nooit werken. No way dat daar ook maar iemand mee instemt.

Klopt. En weet je waarom? Omdat het makkelijk is om te frauderen als het zo ingewikkeld is. Niemand die het merkt in zo’n web van regels. Het klinkt misschien vergezocht, maar het is het gevoel dat deze zooi bij mij opwekt. Als dat zo is zou dat betekenen dat de mensen die dit soort regels opstellen gewoon intelligent zijn op een negatieve manier. Als dat echter niet waar is, als ze er niet zo’n onzin van maken om te corrumperen, dan is de mensheid zelfs meer dan stompzinnig. Dan zijn het gewoon idioten. Dat zou nog veel enger zijn.

Exact. Terug naar het nieuwe album; waarom verschijnt dat op twee cd’s?

Een technisch verhaal, bitreductie. Ten eerste kan de cd-fabrikant dan garanderen dat elke cd-speler het album kan lezen. Om alles op één cd te krijgen zouden de opnamen van 16 bits moeten worden gereduceerd tot een 14 bits kwaliteit. Dat is ons gewoon te weinig, je hoort het verschil. We willen de kwaliteit niet verkleinen omdat we toevallig veel muziek hebben. Dan zouden we onszelf straffen omdat we meer aan het album gewerkt hebben. We hebben de platenmaatschappij dan ook gevraagd om er een 2 cd-set van te maken voor de prijs van één cd, als dat mogelijk was. De enige andere mogelijkheid was om een of twee songs weg te strepen, waar we ook niet mee instemden omdat voor ons het album dan niet meer zou kloppen, het gevoel zou anders zijn.

Ik heb niet de kans gekregen om het nummer te luisteren, maar op “Light The Universe” zingt Candice Night van Blackmore’s Night mee. Waarom heb je het nummer niet helemaal zelf ingezongen?

Er bestaat wel een versie waarop alleen ik zing, maar op het album zal inderdaad ook Candice te horen zijn. Op de demoversie van “Light…” heeft een vriendin uit Oostenrijk die zanglijnen voor haar rekening genomen. Het resultaat klonk zo goed, een duet tussen mij en een zangeres, dat we dat ook zo op het album wilden. We zochten wel iemand die luisteraars al kennen. Markus kwam daarom met het idee om Candice te vragen. Iemand anders zei toen: “Blackmore’s Night, zit ook bij SPV, dat moet lukken”, en zodoende. Candice wilde het nummer in ieder geval horen. Ze was er zo enthousiast over dat de deal snel gesloten was, en zij in New York het nummer inzong.

[Ik vertel Andi dat ik door tijdgebrek niet de hele luistersessie kon uitzitten omdat de band al achterliep op schema. Als hij vraagt welke nummers ik wél gehoord heb komen we uit bij “Occasion Avenue”, volgens Andi ook een nummer uit de Keeper Of The Seven Keys saga]

“Occasion Avenue” is een opmerkelijk nummer. Het heeft zeker Helloween-elementen, maar klinkt toch erg modern.

Je zou kunnen zeggen dat cd 2 echt de progressieve cd is. Cd 1 is meer voor de diehard Helloween fans, de mensen die de band al vanaf het begin volgen. Jongens zoals jij zullen waarschijnlijk opgegroeid zijn met meer progressief spul, nu-metal enzo.

Niet echt eigenlijk, maar ga door.

Niet? Waarmee dan wel?

Helloween, onder andere.

Hoe oud ben je dan?

Zeventien.

Wow, dan was je er vroeg bij. Het is grappig, ik vertelde net in een interview dat we met Helloween in de goede én slechte situatie zitten dat we twee generaties tevreden moeten stellen. Normaal gesproken begint jouw generatie met de meer progressieve kant, moderne riffs, enzovoorts. Het is ontzettend moeilijk om een balans te vinden tussen typische Helloween elementen en die progressieve kant. Dat lukt niet, meestal niet. De ‘oude generatie’ heeft liever een klassieke Helloween-song, óf een meer modern nummer. Als je die die twee verschillende kanten dan combineert, zul je altijd reacties krijgen dat het nummer ‘wel leuk’ is. Je verliest altijd.

Jammer, want ik vind “The Dark Ride” een goed voorbeeld van een geval waar een mix van die twee stijlen geslaagd is.

Dat is waar, voor de mensen die zich openstellen voor beide stijlen. Je zult zelf ook wel weten dat je één van de weinigen bent die dat kan. De meeste mensen luisteren naar het één of het ander. Dat is mijn ervaring uit gesprekken met fans en mensen die into metal zijn. Die vinden het ene nummer gaaf omdat het zo typisch Helloween is en het andere nummer omdat het juist zo progressief is. Neem “Back Against The Wall”. Niemand had daar problemen mee, omdat het puur progressief was. En andere nummers waar de elementen van “Back Against The Wall” gecombineerd waren met de oude Helloween stijl vinden die mensen helemaal niets. Noemen ze ‘vlees noch vis’.

Zoals Sun 4 The World?

Exact. Ik snap het niet. Waarom zou het vlees moeten zijn, waarom vis? Dan vraag ik waarom ze dan naar bands als System Of A Down luisteren, en dan krijg je reacties als ‘ik haat die band. Ok, dan is voor mij de discussie afgelopen. Toegegeven, SOAD is stressig, ze hebben veel geflipte nummers, maar boven alles is het een geweldige band. Ze doen iets origineels, iets nieuws. Alleen daarom al, graag, ga zo door.

In de intro van “Occasion Avenue” hoor je fragmenten van allerlei oude Helloween nummers (Halloween, Keeper Of The Seven Keys, Eagle Fly Free), en de stem van iemand die zich daar duidelijk aan stoort (“oh no, not again”). Is dat een teken dat jullie het oude geluid ook zat zijn?

Je zou het inderdaad kunnen zien als een grappige outro van cd 1, maar de echte betekenis van die intro heeft te maken met het nummer “Occasion Avenue” zelf. Het nummer gaat over reïncarnatie. De ‘occasion avenue’ is de weg van het leven. Je loopt over die weg, je voelt aan welke kant je op moet. Maar, zoals mensen zijn, zie je ook regelmatig duiveltjes die je een andere kant op willen sturen. En soms gebeurt het ook dat je daarnaar luistert en een afslag neemt. Sommige mensen vinden dan de goede weg niet meer terug. Dan verlies je. En ik denk dat iedereen op een gegeven moment verliest. We zijn hier niet één keer, maar misschien wel honderden keren op aarde. Ik geloof dat, dat we hier vaker zijn om te kunnen leren. Je volgt je weg, op een afslag kom je vast te zitten, en in je volgende leven begin je weer helemaal aan het begin van de weg. Occasion Avenue, alweer. En je zult de hele weg weer moeten lopen. En nog eens, en nog eens. Daarom hoor je in de intro ook al die oude nummers langskomen, “oh, nee, niet nog eens”. Het nummer zelf begint ook met de woorden “All your sight, you have seen. Where you are, already been. Then again you go through, Occasion Avenue.”.

Dat geldt voor de band, voor de muziek, voor de keeper, voor de sleutel. De mensheid zou ook eens de geschiedenisboeken open moeten slaan en realiseren dat alles wat gebeurt, al eens eerder is gebeurd. Alle shit die nu plaatsvindt, is eerder gebeurd. En daarvoor ook. De mensheid springt gewoon van de ene stronthoop naar de andere. Dan vraag ik me af, what the fuck, hoe stom kunnen we zijn. Het is ongelofelijk. Het enige wat veranderd zijn de plaatsen, de namen, de data. De rest blijft hetzelfde.

Wil je zeggen dat Bush dezelfde weg volgt als Hitler?

Bush is nog maar het begin. Daarom is hebberigheid maar één van de sleutels. Het zijn al die sleutels samen die de poorten kunnen openen naar het kwaad. We weten wat er kan gebeuren. Het grootste gevaar voor de mensheid tot nu was de tweede wereldoorlog. Die hebben we overleefd. Nu hebben we echter andere, gevaarlijkere wapens. We zouden onze ogen en oren niet moeten sluiten voor wat er kan gebeuren. Het is zo’n cliché. De gebeurtenissen van nu kunnen voltrekken omdat mensen niet meer naar de waarschuwingen willen luisteren. We kennen het verhaal wel: de volgende wereldoorlog zal het einde van de wereld zijn, atoombommen rechts, nucleaire wapens links. We geloven het niet meer, we negeren het. Dat is gevaarlijk. Dat is de volgende sleutel, domheid (ignorance). Het zou een ramp kunnen worden. En we weten het niet eens, omdat die stomme media ons dom maakt. Te dom om te begrijpen wat er gebeurt. Ik zou je met een mes neer kunnen steken en je zou het niet begrijpen, je zou dood zijn voor je begrijpt wat er gebeurd. Begrijp je wat ik bedoel? En het gebeurt met een reden. We worden zo lang bang gemaakt met dreiging dat we er op een gegeven moment niet meer in geloven. Als ik je jarenlang zou bedreigen met hetzelfde, maar niets doe, dan geloof je er ook niet meer in. Maar misschien doe ik dat wel expres, misschien wil ik je wel zover krijgen. Vanaf dat moment luister je namelijk niet meer naar me, hou je me niet meer in de gaten. Dan kan ik met je doen wat ik wil. Complottheorie of realiteit, ik weet het niet. Maar ik ben er bang voor.

Wie is Mrs. God?

Mrs. God is het antwoord op een niet te beantwoorden vraag. Als God op ons neerkijkt en ziet wat er gebeurt, waarom stopt hij het dan niet? En onze basgitarist had er een antwoord op. Hij zei “nou, dan moet God gewoon een vrouw zijn”. Ze is gewoon bezig met haar kapsel, of ze vijlt haar nagels. Ze heeft helemaal geen tijd om op ons te letten. Dat is de verklaring: God is een vrouw, hahaha. Het is gewoon een grappige reactie op “King For A 1000 Years”, “Occasion Avenue” en al die andere serieuze nummers, om niet het hele album een suïcidale feel te geven. Maar wie weet, wie weet is God een man, of een vrouw, of allebei. Maar in die ene seconde dat ze haar aandacht op haar nagels vestigt, heeft ze geen zicht op de wereld, op wat er hier gebeurt. Die ene seconde voor haar zou voor ons honderd jaar kunnen zijn. Maar we zullen er wel achter komen, binnenkort.

In een paar seconden wellicht. In de videoclip van het nummer, de dame die Mrs. God speelt, is dat jouw vrouw? Dat is puur een gok trouwens.

Haha, nee nee. Ze is een mooie vrouw en heeft een leuk karakter, maar ze is jammer genoeg, of gelukkig, dat weet ik niet, niet mijn vrouw. Ze is Amerikaanse, woont in Hamburg, en zingt daar gospeldingen. We wisten dat ze ook acteert, maar eigenlijk is ze een geweldige gospelzangeres. Een fantastische gospelzangeres. Maar niet m’n vrouw, hahaha.

Hebben jullie ooit overwogen drummer Mark Cross terug te vragen, toen Stefan Schwarzmann de band verliet?

Nee. Toen Stefan vertrok was Mark al bezig met die andere band, hoe heten ze, ik kan niet op de naam komen. Dat zou je Weiki moeten vragen. [Dat blijkt At Vance te zijn] In ieder geval, Mark had eigenlijk hetzelfde probleem als Stefan. Alles boven 140 bpm was stressen voor hem. Het is niet leuk om mensen die je erg mag te zien panieken op het podium.

Hartelijk dank voor dit gesprek, en succes nog.

Graag gedaan, en tot ziens!