Goed. Alleen is het hier bloedheet en ik werk me de pleuris.

Wat ben je zoal aan het doen dan?

Vanalles om maar brood op de plank te krijgen. Ik sta om 5 uur 's ochtends op en werk de hele dag. Net als in de begindagen van Biohazard. Dat is denk ik een van de redenen waarom onze nieuwe plaat zo klinkt als hij klinkt. M'n leven is erg veranderd de laatste tijd, en ik heb het gevoel dat ik in dezelfde situatie zit als begin jaren '90. Het enige wat ik had was m'n muziek, dat was mijn manier om me uit te drukken. Ik verdiende er toen niet m'n brood mee, en nu heb ik ook weer een baan overdag. Maar ik doe het om te kunnen doen wat ik wil. Als ik klaar ben vandaag zit ik de rest van de avond met Suicide City in de studio. Muziek betaalt de rekeningen niet, maar ik maak muziek omdat ik er van houd.

Dat is toch wel de beste reden om muziek te maken.

De enige reden om muziek te maken! Als je eenmaal voor het geld gevallen bent wordt het minder echt, vind ik.

Maar is het voor jou dan tegenwoordig nog zo moeilijk om van je muziek te kunnen leven?

Ja, tegenwoordig wel. Toen ik nog vrijgezel was ging dat goed, maar nu heb ik een vrouw, en ben ik vader geworden. Dat heeft m'n leven helemaal veranderd. Ik kan echt niet meer zonder ze, en ik kan ook niet zonder muziek. Muzikant zijn is net zoiets als gokker zijn. Niet alles gaat zoals je zou willen. Veel mensen denken nu vast iets van "wat lul je nou? Hij moet heus wel veel geld hebben, want Biohazard heeft veel platen verkocht". Dat is zo, we hebben ook veel platen verkocht. Maar ik was vrijgezel, en heb al m'n geld verbrast. Ik had geen drugsverslaving, maar ik heb me zeker wel weten te vermaken. Tegenwoordig heb ik nog de goede herinneringen over, niet de financiën. Echt, al m'n goede herinneringen en verhalen die ik je kan vertellen zijn niet in waarde uit te drukken. Ik ben erg trots op wat ik heb meegemaakt. Vroeger hoefde ik niet op te staan om te gaan werken, want het voelde niet als werk. Tegenwoordig werk ik me uit de naad, en dan kom ik thuis bij m'n gezin en is de waardering die ik krijg mooier dan vroeger. En muziek maak ik voor m'n plezier.

Ok, dan nu de vraag die iedereen je wel zal stellen: is dit het laatste Biohazard album?

We zijn als band uit elkaar gegroeid. Evan zit in de porno, en ik steek tegenwoordig al m'n energie in m'n andere band Suicide City. We zijn allemaal veranderd. De tijd van Biohazard is om....
[en toen viel er even een angstvallige stilte]
Wat de toekomst gaat brengen, geen idee. Momenteel zijn we allemaal met iets anders bezig. Suicide City brengt me een gevoel dat ik niet had verwacht. Hetzelfde gevoel als ik met Biohazard heb, maar het voelt weer fris, het voelt als nieuw. Dat had ik bij Biohazard niet meer. Bij Suicide City heb ik weer de drang om wat nieuws te maken, en het live te spelen.

De drang om helemaal opnieuw te beginnen?

Precies.

Is het dan niet ironisch dat je in het nummer Devotion op het nieuwe album de tekst "I'm devoted to you for life" zingt?

Nee. Biohazard betekent veel voor me, en zal dat altijd blijven doen. Niemand in Biohazard heeft zoveel voor de band gedaan als ik. Ik hou veel van Evan en Danny en de gitaristen die we in de loop der jaren gehad hebben, maar ik was altijd degene die de anderen constant aan het opjutten was om nog net iets meer te geven voor de band. Mij maakte het niet uit dat we soms maar net genoeg geld hadden om rond te komen, zolang ik maar het podium op kon met de band. Maar mensen groeien op en veranderen. Ik ben ook geen jochie meer die wat op straat loopt, en in het weekend wat rondhangt met z'n vrienden. Anderen rekenen op me, dus ik kan nu ook niet meer onverantwoord zijn. Voor het eerst in m'n leven weet ik wat er belangrijk is in het leven. En voor mij is dat doen wat je moet doen, om te kunnen doen wat je wilt doen. Daarom heet het album Means to an End. Ik maak een plan, en ga dat realiseren. Dat is succes, in mijn ogen. Als het album goed verkoopt, mooi. Dan is de platenmaatschappij blij. Wij hebben nooit wat aan de albums verdiend. Met het geld dat we binnenkregen van de verkoop hebben we het geld terugbetaald wat we moesten lenen voor de opnames, en voor de tours. Voor mij is het nieuwe album in ieder geval al een succes. Het maken ervan gaf me hetzelfde gevoel als toen we Urban Discipline en State Of The World Address maakten. Dat wilde ik, en dat is me gelukt.

Bij het maken van dit album ging er toch ook nog het een en ander mis? Hoe heeft dat dan bijgedragen aan dat gevoel dat je wilde hebben?

We hadden het album opgenomen. Het klonk goed, we waren er tevreden mee, maar we hadden niet iets van "geweldig!" Toen sloeg de bliksem in bij de studio en waren we alles kwijt. Daar ging ik zelf ook bijna aan kapot, want we hadden 9 of 10 maanden eraan gewerkt, en in 1 klap was alles weg. Toen had ik iets van "zou dit het einde van Biohazard zijn? Dat zou kut zijn". Dat wilde ik dus niet. Dus hebben we de kans gegrepen om van die klote situatie toch iets positiefs te maken, namelijk onze frustraties te ventileren in de muziek. Alles wat ons toch niet beviel aan het album gooiden we het raam uit, en deden we opnieuw. Maar dan beter. Hierdoor voelde het echt als een tweede kans. Het eindresultaat is veel beter dan ik ooit had kunnen dromen.

Als je deze versie dan vergelijkt met de eerste versie, wat is er qua geluid aan veranderd?

Het was minder agressief, minder vet. Als iets echt met liefde gemaakt wordt kun je het horen. Anders lijkt het namelijk of er toch wat mist. En dat miste dus de eerste keer. Toen we opnieuw de studio in gingen vlamde het pas echt goed.

Je had bij dit album dan toch ook wel een heel ander gevoel dan bij Kill Or Be Killed? Het klinkt erg anders.

Tijdens het vorige album, Kill Or be Killed, had ik inderdaad een heel ander gevoel. Het resultaat is wel wat Evan, Danny en ik wilden. We wilden dat de muziek klonk zoals de boodschap van de teksten. Ik vind dat ons dat gelukt is. Het album daarvoor, Uncivilization, was het eerste wat we zelf produceerden. Het was een erg moeilijke tijd voor de band, want we hadden gedoe met het management, het label, enzo. Op dat album zit niet echt een grotere, achterliggende boodschap, want we waren niet gefocust. Op Kill Or Be Killed waren we dat wel. Dat album klinkt meer als ons eerste album, en als een demo. Dat wilden we, want dat past perfect bij de tekst. Voor Means To An End wilden we de rauwheid bewaren, en het geheel niet overproduceren.

Als dit jullie laatste album is, komt er dan een grote afscheidstour?

Er is niets dat ik liever wil. We zijn momenteel aan het kijken wanneer we de tour kunnen doen. Er ligt een plan op tafel, maar hier verandert er elke dag wel wat. Ik zou graag willen zeggen dat we in oktober komen, en dat Suicide City het voorprogramma is. Maar er staat nog niets vast. Ik wil de nieuwe nummers erg graag live spelen, want ze liggen me aan het hart. Op elk album staan wel 2 à 3 nummers die te gek zijn om live te spelen, maar toen we Means To An End opnamen had ik bij 90% van de nummers het gevoel dat ze live heel gaaf zullen zijn. Ik kan dus niet wachten om ze live te spelen! Dat gaat dus zeker nog gebeuren, maar momenteel liggen er nog geen concrete plannen.

Voorzie je dan ook dat jullie nog ergens opnames gaan maken, voor een live cd of dvd? Die live cd van jullie is inmiddels ook al acht jaar oud.

Ik heb wel wat ideeën, en het zou erg cool zijn om ze te realiseren, maar daar zijn nog wat dingetjes mee die de platenmaatschappij eerst recht moet zetten. Als een band een live cd of dvd uitbrengt is het leuk voor de fans natuurlijk, maar de enige reden dat een platenlabel dat wil doen is om geld te verdienen. Labels en managers zitten bands daarom constant te pushen om iets op te nemen, of bijvoorbeeld maar hun website te vernieuwen. Alles om maar zoveel mogelijk te verdienen. Als je de zakelijke kant van Biohazard bekijkt, zul je zien dat het ons niet zoveel kan schelen. Als we touren zitten er andere bands bij ons in de bus, als je naar onze website gaat zul je zien dat hij al lang niet is bijgewerkt. We hebben ook geen dvd's. Natuurlijk hebben we door de jaren heen wel heel veel gefilmd, maar dat is vooral voor ons zelf. Het ging bij ons nooit om het geld. Het bewijs zit 'm in onze daden. Het gaat ons om de muziek. De rest is bijzaak. Natuurlijk is het te gek om een website te hebben, waarop je je fans op de hoogte houdt. Maar het hoofddoel van een website is om de business te promoten. En dat is dus niet ons doel. Ik wil wel een dvd uitbrengen, als deze echt het gevoel uitstraalt wat we live uitstralen. Niet om snel wat geld te verdienen. Daardoor zijn wij misschien zo moeilijk om mee te werken. Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel goede mensen in de muziekindustrie ontmoet, maar helaas ook heel veel mensen die er in zitten voor het geld.

[Billy's baas roept wat naar hem]

Sorry, dit is toch wel het vreemdste interview dat ik ooit gedaan heb. Niet qua gesprek hoor. Maar ik ben namelijk aan het werk, en er zijn mensen die staan te wachten tot ik ze vertel wat ze moeten doen, of dat ik ze vertel hoe ze me kunnen helpen, en m'n baas staat maar te kijken van "sta je nou nog te bellen?"

Wat doe je dan nu precies?

Een normale baan waar ik het niet over ga hebben. Ik wil dat zoveel mogelijk gescheiden houden van m'n muziek. Daardoor blijf ik ook met m'n benen op de grond staan. Ik deel al zoveel van m'n leven met anderen, dus sommige dingen houd ik voor mezelf en m'n gezin. Net als toen m'n dochter geboren werd... Ik kreeg toen heel veel emails van mensen die me feliciteerden. Ik vond het wel heel aardig van iedereen, maar sommige dingen wil ik privé houden. Dat is een van de lessen die ik in de loop der jaren wel geleerd heb.

"The only lessons that you learn are from things that you regret", zong je al op Urban Discipline. is je dan zoveel waar je spijt van hebt?

Ik denk het wel. Net als iedereen. Je moet je fouten onder ogen durven zien. Maar een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Ik dus ook niet. Alles wat ik van Biohazard geleerd heb pas ik nu toe op Suicide City, en daarmee ga ik niet de fouten maken die we bij Biohazard wel gemaakt hebben.

Op het nieuwe album komt ook naar voren dat je niet terug moet kijken. Maar nu je aan het einde van Biohazard staat moet je toch wel eens terugkijken op de mooie dingen die je hebt meegemaakt.

Je hebt gelijk. Ik heb echt heel veel mooie dingen meegemaakt. Maar je moet het zien als pieken en dalen. De grootste hoogtepunten blijven je altijd bij. Bijvoorbeeld als je 1e album uitkomt, of als je voor het eerst op MTV bent. Als je dan naar zo'n piek kijkt, en van die piek in het dal kijkt, zie je dat je in het dal toch ook hele mooie dingen hebt meegemaakt. Ook bij de minder leuke dingen heb ik vaak goede herinneringen, en als ik dan met m'n maten aan de bar zit met een biertje kunnen we daar eindeloos verhalen over vertellen. Dat heeft iedereen wel in het leven. Als je ouder wordt merk je dat het leven gewoon mooi is. Je verzamelt zoveel verhalen, waar je met veel plezier op terugkijkt en over kan vertellen. Misschien moet ik maar eens een boek gaan schrijven hahaha.

Zie je jezelf dat nog wel eens doen?

Wie weet. Momenteel ben ik nog bezig met de verhalen te verzamelen, en elke dag weer wat bij te leren.

Wat is dan het belangrijkste wat je van Biohazard hebt geleerd?

Om m'n fouten niet te herhalen. Ik heb er veel gemaakt, maar ik zal ze geen tweede keer maken. Je bent wie je bent door de fouten die je maakt. Ik zou daarom ook niets willen veranderen aan wat ik gedaan heb.