Rob [Caggiano, gitarist van Anthrax en verantwoordelijk voor de mix op Damnation and a Day] had enkele nieuwe ideeën voor dit album, waar we in eerste instantie erg positief tegenover stonden. In feite leek het echter een nachtmerrie te gaan worden. Het zal ons waarschijnlijk enige maanden kosten om erachter te komen of het een goed plan was of niet. Hij wilde het album namelijk live opnemen. Nou, volgens mij doen bands dat al niet meer sinds de jaren '70 en als ze het al doen, heeft dat puur met een gebrek aan budget te maken. We wilden weer wat gevoel in het opnameproces terugbrengen in dit tijdperk van digitale opnames. Adrian en ik waren dus ongeveer vier weken lang de hele dag aan het oefenen. Erg goed voor mijn humeur was dat overigens niet: zo speelde ik bijvoorbeeld tien uur lang, waarna Rob zei dat hij niets ervan had opgenomen had, omdat het allemaal waardeloos was, haha. We zullen waarschijnlijk moeten afwachten hoe het album ontvangen wordt: als het album succesvol wordt, was het wellicht een goed idee en als het album flopt, was het duidelijk een slecht idee en slaan we Rob in elkaar [lacht].

Om het album live te spelen, was uiteraard voor Damnation and a Day geen optie.

Daar heb je gelijk in, maar als je het hebt over de nadruk op gitaren, was dat eigenlijk een idee dat we wilden gebruiken bij Damnation and a Day. Maar na het vertrek van Gyan en de toezegging van het orkest door Sony verschoof die nadruk in feite. Bij het nieuwe album zie je dan wel weer dat de nadruk vooral ligt op de riffs en gitaarpartijen. Dat wilden we dus eigenlijk al een album eerder hebben gedaan, maar toen is het er niet van gekomen. We hebben nu twee gitaristen en het orkest speelt een veel minder belangrijke rol.

Het nummer Swansong for a Raven, het vervolg op Her Ghost in the Fog, klinkt muzikaal gezien het meest als Midian naar mijn mening. Was dat een bewuste keuze of heeft het bij dat nummer gewoon zo uitgepakt?

Nou, bij dat nummer was dat inderdaad een bewuste keuze. Dani zei al meteen dat dit nummer Her Ghost in the Fog Part II moest worden, met wederom Doug Bradley als verteller. Kijk, Cradle of Filth is een band die zich heel erg bewust is van haar verleden. We proberen ons verleden ook niet te ontkennen, zoals je tegenwoordig bij Metallica ziet. We respecteren onze geschiedenis en proberen steeds om hetzelfde te doen, maar dan nieuw. We luisteren ook nog allemaal naar het oude werk.

Het is dus in feite gewoon van belang dat jullie muziek zich blijft ontwikkelen?

Ja, uiteraard. Wat daar nu wel bij helpt, is dat Cradle of Filth tussen Damnation and a Day en het nieuwe album voor het eerst een vaste line-up heeft. Alleen James (Mckillboy, tweede gitarist) is erbij gekomen. Dat maakte het makkelijker voor ons om elkaar te begrijpen en aan te voelen. We hebben vaker communicatieproblemen gehad, maar nu is het makkelijker om daarmee om te gaan. We zijn ook geen vrienden van elkaar, maar meer een soort broeders (niet op de rapper-manier natuurlijk, haha). We maken samen goede en minder goede dingen mee en kunnen niet van elkaar af komen. Dus zullen we de klus dus toch uiteindelijk samen moeten klaren. Nu zijn we ook een stuk volwassener en realiseren ons dat je alleen ergens kan komen door er hard voor te werken. Er zijn op dit moment enkele geweldige bands met uitstekende muzikanten, bijvoorbeeld Dimmu Borgir, en we weten dat die bands het roer meteen over zullen nemen als wij wat gaan liggen aankloten.

Over Dimmu Borgir wilde ik het ook nog even met je hebben: het lijkt tegenwoordig alsof Cradle en Dimmu voortdurend over één kam worden geschoren. Natuurlijk vallen jullie allebei een beetje in hetzelfde genre, maar er zijn muzikaal gezien toch ook heel wat verschillen. Hoe kijk jij tegen die voortdurende vergelijking van Cradle of Filth met Dimmu Borgir aan?

Dimmu Borgir is inderdaad een totaal andere band. Mensen zien dat niet. De fans wel, maar de pers niet. In het begin is het gewoon grappig, weet je. Omdat het in het leven geroepen is door mensen die zowel Cradle of Filth als Dimmu Borgir blijkbaar niet kennen. We kunnen wel gaan roepen dat we beter dan Dimmu zijn, en zij kunnen wel gaan roepen dat ze beter dan Cradle zijn, maar dan gaan mensen alleen maar denken "cool, ze hebben ruzie". Dat is gewoon onzin: wij kennen die gasten, we kunnen het goed met ze vinden. Op Graspop speelden zij de ene avond en wij de andere. Na de optredens hebben we gewoon nog een biertje met elkaar gedronken. We hebben ze zelfs nog mee op tour gevraagd: er is absoluut geen sprake van rivaliteit. Volgens mij zou het geweldig zijn voor de fans als we samen zouden spelen, en zou het ideaal zijn om de pers te laten zien dat we twee totaal verschillende bands zijn. Bij Cradle of Filth hoor je bijvoorbeeld heel wat punkinvloeden terug, en er is ook altijd een moshpit bij onze concerten. Dimmu Borgir is daarentegen weer meer serieus uitgevoerde black metal. Misschien zouden we die tour inderdaad maar eens gewoon moeten doen, hoewel we momenteel eerst andere plannen hebben.

Ik neem aan dat er ook enkele videoclips zullen verschijnen met het nieuwe album?

Ja, inderdaad. Er zullen in ieder geval twee clips verschijnen. Één daarvan is de gebruikelijke Cradle-clip: Dani die met een of ander meisje praat, terwijl de band op de achtergrond speelt, blablabla, saai [lacht]. De andere clip hangt samen met de manga-film Dominator, waarvoor Dani de stem heeft gedaan. Het personage van Dani is een reusachtige robot met een gitaar, nogal verschillend dus ten opzichte van de realiteit, haha.

Over welke nummers hebben we het nu?

Nou, in ieder geval zullen we een videoclip bij het titelnummer maken, hoogstwaarschijnlijk ook met Liv Kristine van Leaves' Eyes. En we wilden nog een clip maken bij Gilded Cunt, maar ik verwacht niet dat dat nummer veel airplay zal krijgen, haha.

Waarom denk je dat het nieuwe album al zo snel na Damnation and a Day is uitgekomen? Heeft dat misschien ook ermee te maken dat Damnation het eerste album bij een major label was en dat dit bewust of onbewust de nodige spanning met zich meebracht, die nu weg is?

Als je kijkt naar ons tijdschema het afgelopen jaar dan komt dit nieuwe album inderdaad belachelijk snel. We hebben Damnation and a Day in een maand of vier á vijf opgenomen, toen hebben we honderden shows gedaan en hebben dit nieuwe album ook nog eens in de tussentijd geschreven. Ik weet eigenlijk niet precies hoe dat komt, misschien omdat de line-up nu eindelijk hetzelfde is gebleven, waardoor we elkaar beter begrijpen. Ook zijn we door al het touren enthousiaster geworden om aan nieuw materiaal te werken. Het nieuwe album zou oorspronkelijk zelfs al in juni uitkomen, dus dat zou nóg sneller zijn geweest.

Deze vraag heb je waarschijnlijk al heel wat keren moeten beantwoorden, maar waarom zijn jullie eigenlijk bij Sony weggegaan?

Omdat ze homos zijn!

Juist ja....en waarom zijn ze homos?

Omdat ze van mannen houden! [hilariteit alom inmiddels] Dat mag je rustig opschrijven, haha, dat boeit me echt niet. Nee, zij wilden in feite de Damnation-periode met nog eens zes maanden verlengen, terwijl wij aan nieuw materiaal wilden werken in plaats van nóg meer touren. We hebben hun dat gezegd en konden eigenlijk zonder al te veel problemen vertrekken.

Jullie hadden dus geen contract voor meerdere albums?

Jawel, maar volgens mij waren ze gewoon niet echt geïnteresseerd. Ze wilden een miljoen exemplaren van Damnation and a Day verkopen alsof het niets is.

Hadden jullie dat niet van tevoren al een beetje kunnen verwachten?

Tjah, de horrorverhalen met betrekking tot grote labels zijn iedereen wel bekend, en ze zijn ook allemaal waar. Weet je, er zijn altijd wel mensen die vanaf de zijkant roepen 'we hebben jullie gewaarschuwd', maar we hebben wel de kans gekregen om een geweldig album te maken met een geweldig budget. We hebben er nooit spijt van gehad om naar Sony te gaan. We zouden het zelfs zo weer doen, omdat het een goed album oplevert.

En hoe zijn jullie vervolgens bij Roadrunner terecht gekomen?

Omdat we Mike van Roadrunner kennen en hij ons geen moment met rust heeft gelaten Overal waar je was, was hij ook en op een gegeven moment hadden we zoiets van 'oké gast, we tekenen dat contract wel maar laat ons met rust', haha. Nee, het is een hartstikke aardige gast en hij is echt bezig met muziek, dat is wat ons het meest aanspreekt. Dat maakt het voor ons ook weer opwindend. We willen omringd zijn door mensen die om muziek geven.

Op het internet kwam ik de term 'extreme gothic metal' tegen als omschrijving van jullie muziek. Wat vind jij van die term?

Mwah, daar kan ik me niet echt in vinden. Gothic is een totaal ander genre waar we niets van af weten. Ik zou zeggen dat we een extreme metalband zijn. Ik vind eigenlijk niet echt dat je zomaar kan vastleggen waar een band zijn invloeden vandaan haalt, dat heeft namelijk ook te maken met zaken als je jeugd, opvoeding etc.

Het heeft dus geen zin om Cradle of Filth vast te pinnen op één genre, dus de hele discussie of Cradle al dan geen black metal is, is in feite ook overbodig?

We kunnen ieder moment dat we willen black metal gaan spelen. We kennen de regels. Maak een heel slechte demo, met een afschuwelijk geluid, zet er ongeveer zes nummers op, breng het nooit uit, doe nooit een tour, steek een kerk in brand, doe achterlijke make-up op en dat is het. Dan heb je een black metalband. Maar Cradle of Filth doet geen van dat alles, dus waarom zouden we een black metalband zijn? Het is een stompzinnige discussie: we zijn niet van plan om de regels van een stel Noorse kinderen op te volgen. Voor hen is het misschien cool, maar voor ons is het nog niet eens een optie.

Jullie beginnen inmiddels ook aardig populair te worden in de Verenigde Staten...

Nou, we hebben er een hoop werk verricht. Voor de Ozfest-tour hadden we misschien maar iets van zes optredens daar gedaan. We hebben ons ook eigenlijk alleen gericht op het noorden van Amerika. Als je een jaar lang weg bent van je vrienden en familie, eigenlijk nauwelijks iets verdient, en je krijgt de keuze waar je wil gaan touren, is het noorden van Amerika een veel betere optie. Ik bedoel, in het zuiden kun je ontvoerd, beroofd of vermoord worden. Daar wordt niets verkocht, er zijn alleen bootlegs. Dus waarom zou je daar heen gaan? Als je de keuze hebt, ga je daar heen waar je het meeste kan bereiken, wat in dit geval dus duidelijk Noord-Amerika was.

Welke doelen kan een band als Cradle of Filth dan nog hebben op dit moment?

Doelen...eens even denken. Nou, ik zou dit eigenlijk beter niet kunnen zeggen, maar we zijn momenteel alweer bezig met ideeën voor een nieuw album. Verder zijn we bezig met de tour op poten te krijgen voor Nymphetamine. Als het goed is, spelen we ergens in december in de Heineken Music Hall samen met Type O Negative.

Even wat anders nu. Wat ik persoonlijk een nogal vreemde ontwikkeling vind, is het uitermate hoge aantal jonge kinderen die net naar metal beginnen te luisteren, en meteen al bij een uitermate complexe band als Cradle of Filth terechtkomen. Hoe komt dat volgens jou?

Ik kan me nog herinneren toen ik twaalf was. Ik luisterde toen vooral naar dingen als AC/DC. Toen hoorde ik Iron Maiden's Number of the Beast, waar over de duivel wordt gezongen. Dat was toentertijd ook behoorlijk schokkend en complex voor mij. Als je dat vergelijkt met twaalfjarigen nu, laat Cradle of Filth volgens mij bij jongeren dezelfde schokkerende indruk achter. Voor hen is ons imago serieus, omdat dat het beeld is dat wij creëren. Als we hierdoor een nieuwe wereld voor deze jongeren kunnen openen, dan is dat volgens mij een goede zaak. Misschien komen ze via onze muziek wel voor het eerst in contact met bepaalde films en literatuur, zoals Dante's Inferno, Hellraiser en Edgar Allen Poe bijvoorbeeld. Ik zie kinderen liever Poe lezen dan dat ze helemaal niet lezen, snap je?

Ik snap het punt, maar waarom lukt het Cradle of Filth wél om ondanks het complexe karakter van de muziek populair te worden bij een jong publiek, terwijl dat bij bands als Limbonic Art en Emperor weer niet het geval was?

Ik weet het niet, ik begrijp ook niet wat muziek populair maakt. Je kan geen boek ofzo lezen dat je vertelt hoe je populair moet worden. Als er al zo'n boek zou bestaan, zou iedereen dat gaan doen, nietwaar?

Ik heb tenslotte nog een vraag over Doug Bradley, de acteur uit de Hellraiser-films. Hij heeft zijn medewerking wederom verleend op het nieuwe album. Hoe zijn jullie in eerste instantie met hem in contact gekomen en wat vindt hij eigenlijk van jullie muziek?

Regisseur Tony Luke van de Dominator-film woont in hetzelfde dorp als Doug. Aangezien Doug een erg indrukwekkende stem heeft, hebben we Tony om een gunst gevraagd en zo is de samenwerking eigenlijk tot stand gekomen. En hij vind onze muziek nog cool ook! We gaan wel eens met hem uit en vervelen hem dan de hele avond met cheesy oneliners, haha. Dat was het. Bedankt voor je tijd.

Jij bedankt en wellicht tot ziens!