Nou, eigenlijk vind ik het allebei erg leuk. Bij grote festivals is het erg leuk om mensen te bereiken die ons nog niet gezien hebben. Veel mensen zijn nogal bekrompen en hebben misschien bij het horen van de naam Death Angel een bepaald beeld van ons dat ze niets lijkt, maar als ze ons dan live op een festival zien, spreekt het ze misschien toch wel heel erg aan. Het is dus leuk om op die manier nieuwe mensen te bereiken met onze muziek. Maar wat betreft het geluid en de echte fans die ons al jaren kennen, spreekt een kleine zaal mij veel meer aan. En we kunnen natuurlijk veel langer spelen (lacht).

De laatste jaren hebben jullie flink veel getourd en voor zover ik weet, zijn de reacties uit het publiek altijd erg goed geweest. Waar ligt volgens jou de kracht van Death Angel om zelfs twaalf jaar nadat jullie uit elkaar zijn gegaan zulke geweldige publieksreacties te krijgen?

Ik beschouw dat als een zegen. Weet je, toen we pas kwamen kijken, wisten we eigenlijk nog nergens wat vanaf en hielden we ons alleen bezig met muziek maken. Nu hebben we het geluk gehad om een tweede kans te krijgen. We genieten nu veel meer van alles erom heen. Het publiek is inderdaad altijd fantastisch. Dat komt volgens mij omdat het publiek door heeft dat we serieus en eerlijk bezig zijn met muziek, en dat ze dat kunnen waarderen.

Je hebt in feite al antwoord gegeven op mijn volgende vraag: als ik momenteel naar de 'grotere' namen in de metalscène kijk, valt mij op dat deze grote bands live vaak wat ongeïnspireerd overkomen, terwijl Death Angel nog altijd een enorme energie en enthousiasme uitstraalt...

We hebben onszelf altijd gezien als een live-band. We krijgen ook wel altijd goede reacties op onze albums, maar we proberen bij het opnemen van een album altijd de energie van een live-optreden vast te leggen. Weet je, de meeste bands in het thrash metalgenre proberen alleen maar om zo stoer mogelijk te zijn, maar Death Angel gaat niet over stoer zijn, maar juist over eerlijk en oprecht zijn. We zijn niet bang om ook onze kwetsbare of emotionele kant aan het publiek te tonen.

Die emotionele kant komt ook op jullie nieuwe album volgens mij duidelijk naar voren: het nummer Word to the Wise straalt een hele positieve boodschap uit. Waarom hebben jullie dat nummer geschreven en wat willen jullie ermee uitdrukken?

Rob [Cavestany, gitarist] heeft een hoop meegemaakt, eigenlijk hebben we allemaal een hoop meegemaakt. Bovendien heeft Rob ongeveer een maand geleden zijn eerste kind gekregen, waardoor je toch meer terug gaat kijken en ook vooruit gaat blikken. Je gaat over alles wat meer nadenken en je wil dan ook automatisch dat de zaken beter gaan. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor degenen waar je om geeft en ook voor de rest van de wereld. En dat was ook wat Rob eigenlijk bedoelt met dit nummer: er is hoop voor de mensheid en als we samenwerken, kunnen we van de wereld ook een betere plaats maken.

Kunnen we dit nummer dan opvatten als een soort protestnummer tegen de huidige wereldleiders?

Oh, absoluut! De huidige staat van de wereld heeft veel nummers van ons geïnspireerd. Het nummer bevat in feite de boodschap dat je je eigen verantwoordelijkheden moet nemen als je iets wil bereiken. Het lijkt tegenwoordig wel alsof de mensen wat lui zijn geworden. Hoe dat komt, weet ik niet, maar ik vermoed door de televisie (lacht). Er zijn wel een hoop mensen die klagen over dingen of alsmaar bezig zijn over wat ze allemaal zouden willen, maar er vervolgens niets aan doen en maar wachten tot het hun eenmaal bereikt. Maar zo werkt het niet: om iets te bereiken, moet je daar zelf actie voor ondernemen.

Om even verder te gaan over het nieuwe album: hoe ging het opnameproces van The Art of Dying? Voelde de samenwerking weer als vanouds of was het toch behoorlijk wennen?

Nou, om eerlijk te zijn voelde het zelfs beter dan de oude dagen. Nu hebben we allemaal zijprojecten gehad en zijn we allemaal op muzikaal gebied stukken gegroeid. In die zijprojecten konden we allemaal muzikale ideeën uitproberen die niet in Death Angel pasten toentertijd, en we hebben nu veel meer respect voor elkaar, als muzikanten. Zowel het schrijven als het opnemen ging geweldig.

Jullie konden dus nu dingen uitproberen die in de jaren '80 gewoon niet mogelijk waren bij Death Angel?

Absoluut, daarom voelde het opnameproces ook zo goed aan denk ik.

Heb ik het juist als ik zeg dat ik op het nummer Land of Blood flink wat punk-invloeden terughoor? De zang doet me zelfs een beetje aan de Dropkick Murphy's denken bij dat nummer!

Er klinken inderdaad ook veel invloeden door van bands die ons vroeger geïnspireerd hebben, en dan denk ik vooral aan het oude Maiden, het oude Metallica, Discharge en Motörhead. Daar halen we veel meer inspiratie uit dan uit de metalbands van vandaag de dag.

Waarom besloot de originele gitarist Gus Pepa eigenlijk niet mee te doen met de Death Angel-reunie?

Hij leeft tegenwoordig op de Filippijnen en heeft ook al jaren niets meer met muziek gedaan. Uit respect hebben we hem gevraagd, maar eigenlijk wisten we het antwoord al van tevoren en natuurlijk respecteren we dat besluit. Om eerlijk te zijn, denk ik dat het ook beter is zo: volgens mij zou de band anders niet zo geïnspireerd zijn als nu.

Death Angel is niet de enige thrash metalband die momenteel aan een soort van tweede jeugd begint. Ook bands als Anthrax en Exodus zijn weer populairder dan ooit, zo lijkt het wel. Waar denk je dat die vernieuwde belangstelling in ouderwetse thrash metal vandaan komt?

Ik denk dat alles eigenlijk in cirkels beweegt. In de moderne metal is lange tijd alleen nog maar aandacht voor het ritme geweest, maar mist toch vooral de bezieling. Je merkt nu langzaam inderdaad steeds meer dat er weer meer bands zijn die teruggrijpen op oude invloeden en dat er ook weer aandacht komt voor andere dingen dan alleen het ritme, zoals bijvoorbeeld fatsoenlijke gitaarsolo's.

Wat doe je eigenlijk liever: touren of aan een nieuw album werken?

Dat is niet moeilijk: touren vind ik absoluut leuker!

Dat is duidelijk lijkt me. Jullie hebben een contract getekend bij Nuclear Blast. Voor hoeveel albums eigenlijk?

Laten we het houden op een deal voor meerdere albums (lacht). The Art of Dying zal zeker niet het laatste album van ons bij Nuclear Blast zijn.

En hoe bevalt de samenwerking tussen band en label tot nu toe?

Uitstekend tot nu toe: we hebben absoluut niets te klagen. Ze weten precies waar ze mee bezig zijn en wat ook helpt is dat iedereen er, van de hoogste tot de laagste functies, metalfan is.

Er zou ook sprake zijn van een op handen zijnde DVD? Kun je wat vertellen over de inhoud?

Uiteindelijk zal er inderdaad een DVD verschijnen. Het zal wellicht nog een tijdje gaan duren, maar er zal een hele hoop interessants op komen, van de allereerste dagen van de band tot nu. We hebben zoveel materiaal liggen dat het nog enige moeite zal kosten om de beste dingen eruit te halen, maar uiteindelijk zal die DVD er zeker komen!

En hoe zit het met de re-releases van de eerste drie albums? Kunnen we daar nog wat extra's op verwachten?

Die zullen tegen het einde van dit jaar verschijnen. Daar komen dan ook inderdaad bonustracks op. Wat ik tot nu toe erover kan zeggen, is dat op The Ultra-Violence de Kill As One demo toegevoegd zal worden en op Frolic Through the Park drie nog niet eerder uitgebrachte nummers zullen komen.

Als je terugkijkt op de periode vanaf de reünie, wat bevalt je dan het meest en wat vind je het meest teleurstellende tot nu toe?

Waar ik het meest van geniet, is wat ik eerder ook al zei: toen we pas begonnen, wisten we nog nergens wat van en wilden we alleen om muziek maken. Nu genieten we ook veel meer van alle zaken die bij touren en dergelijke komen kijken: we zijn ons veel meer bewust van alles. We klagen ook niet meer nu (lacht). En wat het meest teleurstellende is, dat is moeilijk. Misschien nog wel het meest om te zien hoe klein metal eigenlijk nog is in de V.S. Er is echt een periode geweest waarin het bijna gevaarlijk was om überhaupt nog te zeggen dat je van metal hield, en dat vond ik het meest teleurstellende. Nu zie je zaken als Headbangers Ball weer terugkomen, maar ik denk dat metal in de V.S. om de verkeerde redenen populair gaat worden. Maar al met al zijn de positieve dingen gelukkig vele malen meer vertegenwoordigd dan de negatieve zaken.

Tot slot: wat kunnen we nog van jullie in de nabije toekomst verwachten?

Voorlopig eerst de tour afmaken en gewoon zoveel mogelijk plezier in alles hebben. De komende dagen zullen we naar Duitsland gaan: naar München en Bochum. Daarna zo veel mogelijk live blijven spelen en zoveel mogelijk mensen met onze muziek proberen te bereiken.