Veel tijd om te slapen is er niet, want het eerste hoogtepunt dient zich vroeg aan op de vrijdag. Dat is dan weer het fijne van Roadburn, waarop een grote naam zomaar als eerste geprogrammeerd kan staan. We zagen het gisteren al met Cult Of Luna en vandaag moeten we ook de populariteit van Hexvessel & Arktau Eos niet onderschatten. Hexvessel heeft de Roadburn-hattrick al gemaakt en Arktau Eos heeft de ontmaagding op dit festival al gehad. Dit soort collaboraties is niet nieuw, maar zelfs op Roadburn een te zeldzaam fenomeen. De focus ligt vooral op het debuut van Hexvessel, maar ook Arktau Eos� Unworeldes krijgt wat aandacht. De muziek zal voor velen te monotoon zijn, maar des te zen zo vroeg op de dag. Het Patronaat wordt te snel verlaten voor een van de vele interessante acts die deze dag zal volgen. (Ruud)

Er is weer veel moois op het programma, maar de keuze valt op de Green Room, waar Mondo Drag de opwachting zal maken. Dit optreden maakt pijnlijk duidelijk dat de programmering dit jaar echt weinig oog heeft voor stoner en vintage rock. Deze Amerikanen brengen erg leuke albums uit, maar presteren het toch om daarvan de minst interessante nummers te spelen. Het klinkt wel lekker, maar waar is die drang naar avontuur? Wanneer wordt er ge�mproviseerd en ge�xperimenteerd? Mondo Drag voelt zich wel comfortabel op Roadburn en heeft blijkbaar niet de behoefte om zich echt in te spannen. Veel verder dan de simpele ritmes komen de heren niet. (Ruud)

Met veel bombarie binnengehaald en rondom het optreden zelf was er evenveel te doen. De Grieks-Amerikaanse zangeres Diamanda Gal�s wordt geroemd als een van de beste vocalisten aller tijden. Er zijn mensen aanwezig die speciaal voor haar een dagticket gekocht hebben, maar daar kan Jan-met-de-pet met zijn verstand niet bij. De verwachtingen van ondergetekende worden al snel ingelost. Fragmenten op internet klinken zo slecht dat het er fascinerend van wordt. Afijn, het optreden van Mondo Drag valt tegen, dus probeer ik een blik in de grote zaal te werpen. Meteen wordt duidelijk waarom sommige aanwezigen de zangeres spottend omdopen tot divamanda. We komen de grote zaal niet in, omdat alleen tussen de songs door de deuren eventjes open mogen. Voor me staat Walter gefrustreerd de verbaasde bezoekers te woord; zelfs voor hem gelden deze regels. We zullen moeten wachten. De deuren zijn niet geluidsdicht en het verwrongen gekrijs van Madame Gal�s dringt moeiteloos door. Wanneer de deuren opengaan, vluchten de stoerste bebaarde kerels de zaal uit alsof ze hun leven onzeker zijn. Het halve uur dat ik vervolgens binnen zit, heb ik mijn uiterste best gedaan om mijn lach in te houden. Diamanda Gal�s acht de deuren geen blik waardig. Ook het publiek wordt compleet genegeerd. Hoezeer ik me probeer in te leven, ik zie niets anders dan een actrice die achter haar piano de ronduit valse en stomdronken kroegmuzikante uithangt. Dit is misschien wel het slechtste optreden dat ik ooit zag. (Ruud)

Met inmiddels de wetenschap wat Ulfsmessa later deze dag zal doen, kun je je als blackmetalfan dan beter vermaken bij het conventionele, maar denderende Concatenatus uit Chili in een donker Cul De Sac en bij het rauwe Terzij De Horde in Extase. Deze Utrechtse band heeft onlangs zijn eerste langspeler uitgebracht en overtuigt met zijn vooruitstrevende black metal onder leiding van de intens brullende frontman Joost Vervoort. (Kees)

Het hoogtepunt van vandaag vindt al in de middag plaats. Het Portugese Sinistro levert een waanzinnig optreden af in de Green Room. De mengeling van sludge-achtige doom, gothic en post-metal klinkt al op het onlangs verschenen album Semente erg indrukwekkend, maar live komt het materiaal nog beter over. De bevreemdende mengelmoes van logge, zware riffs en dromerige vocalen van de volledig in de performance opgaande zangeres Patr�cia Andrade zorgt voor een bijzonder geheel. De eveneens nogal beklemmende videobeelden geven het optreden extra cachet. Theatraal, dreigend en buitengewoon indrukwekkend! (Rik)

Deze editie van Roadburn is er een van de verrassingen en de muzikale grenzen die wederom verlegd worden. Dat kan niet gezegd worden van de eenvoudige niets-aan-de-hand-heavy metal van Night Viper. Desondanks dat doopt deze Zweedse band met hun aanstekelijke enthousiasme de Extase om in een zweethol van headbangende Neanderthalers. Met zulke eenvoudige muziek tussen vele eclectische en complexe bands een onverwachts hoogtepunt. (Kees)

Een van de grootste verrassingen komt dit jaar van eigen bodem. Het Amsterdamse Death Alley treedt dit jaar op �with friends�. Dat houdt normaliter in dat Farida Lemouchi (ex-The Devil�s Blood) het podium zal betreden en meezingt met Supernatural Predator. Ik durf er een krat bier om te verwedden dat er mensen in de zaal aanwezig waren in afwachting van een vertolking van Roky Ericksons White Faces. Farida stapt helaas niet op het podium. Achteraf hoor ik uit betrouwbare bron dat ze dat vanwege emotionele redenen gedaan heeft en daar hebben we uiteraard respect voor. Verder niets ten nadele van Ron van Herpen (Astrosoniq, ex-The Devil�s Blood) en Jevin de Groot, want met drie gitaristen op het podium wordt het geluid een stuk voller en vetter. De The Devil�s Blood-cover It�s On is weergaloos. Het is pure muzikale energie die over het publiek uitgestort wordt. Op enkele meters afstand zie ik Walter in extase en de rest van de zaal met hem. Opvallend trouwens dat de Mot�rhead-cover het minste nummer van de set is. Bij jonge bands is het meestal andersom. De zoveelste veer in de reet van Death Alley. (Ruud)

Verder valt op, naast de vele optredens van de leden van Mis�yrming en andere leden uit de IJslandse blackmetalkring, dat black metal als genre beter dan ooit vertegenwoordigd is op het festival. Zo mag het Nederlandse Terzij De Horde aantreden en staat voor vandaag ook nog een optreden van Lychgate (inclusief orgel) op het programma. In de middag treedt NYI� aan in Extase. De ritualistische dark ambient van enkele leden uit Mis�yrming zorgt, net als bij Arktau Eos een dag eerder, voor een duistere en beklemmende sfeer. De bezwerende recitaties van de gemaskerde zanger, die voordraagt uit een soort Satanische Bijbel, dragen alleen maar meer bij aan het onbehaaglijke gevoel. Hoewel de caf�setting niet ideaal is, zorgt NYI� voor een bijzonder optreden. (Rik)

Nog een beetje verbluft van de energie van Death Alley, vertelt het programmaboekje dat With The Dead begonnen is aan zijn eerste optreden buiten Engeland. Dit is natuurlijk ook de band van de curator van deze editie. Hoewel ikzelf nooit echt een liefhebber was van Cathedral, moet ik bekennen dat Lee Dorrian en co. een goede set neerzetten. Echt opzienbarend is het allemaal niet, maar deze veteranen weten wel hoe je lekker vertrouwde zware doomklanken produceert. (Ruud)

Het Zweedse Hills speelt een paar uur na Sinistro in dezelfde zaal. De combinatie van psychedelische, uitgesponnen rock en wereldmuziek zal veel mensen herinneren aan Goat, hoewel Hills wat introspectiever klinkt. Op basis van het uitstekende laatste album Frid had ik hoge verwachtingen van dit optreden en gelukkig stelt de band niet teleur. Het is niet moeilijk om jezelf te verliezen in de breed uitwaaierende riffs en exotische sfeer. Zelfs enkele technische problemen worden professioneel opgelost door gewoon door te jammen! (Rik)

Een band waarmee de organisatie wel succesvol de grenzen mee weet te verleggen, is hardcoreband G.I.S.M.. Dit is eerste show van deze legendarische Japanners sinds 2003 en zelfs de eerste in Europa. Deze excentriekelingen hebben niets van hun brutaliteit verloren. In luttele seconden verandert de Grote Zaal in een kolkende moshpit. Er is bijna geen ontkomen aan. Voor velen een droom die werkelijkheid wordt, voor anderen een startpunt om eens de Japanse hardcorescene te verkennen. (Kees)

In de groter geworden kleine zaal van 013 speelt het Britse Lychgate een sfeervol optreden met hun eclectische horrorgeluid, als een moderne versie van King Diamond. (Kees)

Tijd voor een feestje, want het legendarische Pentagram verzorgt na vijf jaar weer een optreden op Roadburn. Ditmaal is de show duidelijk theatraler, maar de bloemlezing uit het rijke oeuvre is er niet minder om. Pentagram mag gerust tot een van de hoogtepunten gerekend worden en de heren hebben er duidelijk zin in. Bobby Liebling mag dan niet een van de meest heldere zielen zijn, de bekende grimassen blijven een genot om te zien. Na afloop blijft een kleine schare doomfanaten wachten op de laatste act van vanavond.

Wederom zal The Skull op het podium stappen (de derde keer deze week) om louter Trouble-klassiekers te spelen. Niet alleen de kwaliteit van de set is beduidend beter dan die van gisteren, maar Eric Wagner lijkt er ook veel meer zin in te hebben. Dit uur vliegt om en bij het podium wordt een waar feestje gevierd als oude tijden weer even herleven. (Ruud)

Keuzestress is een vaak voorkomende diagnose op Roadburn, zeker wanneer de ervaringen van gisteren leren dat sommige optredens vanwege de drukte onbereikbaar blijken (denk aan de rij van honderd meter voor de ingang van het Patronaat bij het optreden van Oranssi Pazuzu). Tijdens de late avond slaat de keuzestress toe. Probeer ik me bij Herder naar binnen te wurmen? Of pik ik een stukje van Lychgate mee, met als risico dat ik Dark Buddha Rising mis? Uiteindelijk blijf ik na het mooie optreden van Of Wand And The Moon hangen in Het Patronaat en dat blijkt een verstandige keuze, want het wordt snel drukker. Degenen die op tijd aanwezig zijn, zijn getuige van een in alle opzichten overdonderend optreden. De band speelt werkelijk loeihard, waardoor de dronende riffs door het hele lichaam te voelen zijn. En met nummers die gemakkelijk de tienminutengrens passeren, is het niet moeilijk om de hele zaal in een collectieve trance te krijgen. Na een uur is de stilte die volgt oorverdovend. (Rik)

De grootste teleurstelling van vandaag is de met veel bombarie aangekondigde �zwarte mis� �lfsmessa, uiteraard wederom met leden van Mis�yrming en andere IJslandse groepen. Afgaande op alle verhalen en geruchten, zou dit een uniek en bijzonder optreden moeten worden, maar eerlijk gezegd valt het flink tegen. Het podium staat weliswaar vol, en de muziek klinkt � net als Mis�yrming overigens � bij vlagen intens en indrukwekkend, maar regelmatig ook chaotisch en doelloos. De ritualistische passages kwamen daarnaast veel beter uit de verf bij NYI�. Na zo�n drie kwartier slaat de vermoeidheid toe en besluit ik het voor gezien te houden. Dan was de samenwerking tussen Enslaved en Wardruna vorig jaar een stuk specialer! (Rik)

Met dank aan Niels Vinck voor de foto's!