Zo rond kwart over acht begon Charon, een finse band. Ze spelen behoorlijke standaard melodieuse metal met wat gothic invloeden, en hier en daar nog wat doom invloedjes. Ze klonken niet slecht, maar ik was er niet echt weg van. De zanger is zeker niet slecht, en deed me af en toe wat aan Peter Steele van Type O Negative denken. De meeste nummers vind ik toch wat missen en iets te traag. Enkele songs die ze speelden in het half uurtje waren onder andere Sister Misery, Worthless, Little Angel, Erase Me en Bitter Joy.
Na Charon kwam After Forever, die in België ook al aardig populair blijken te zijn (al waren er zoals altijd ook veel Nederlanders daar in Antwerpen). Zoals wel vaker openden ze ook dit keer met Monolith Of Doubt. Het meerendeel van de nummers kwam van Decipher: zo'n driekwart van de nummers kwamen van dat album. De setlist bevatte voor wie ze al eens gezien heeft niet echt veel verrassingen. Zo werden onder andere Semblance Of Confusion en Follow In The Cry van het debuutalbum Prison Of Desire gespeeld, en Estranged, Forlorn Hope, My Pledge Of Allegiance part 1, The Key en de single Emphasis van het tweede album Decipher. Zoals altijd speelde de band ook deze keer weer erg goed, en Floor blijft me elke keer weer verbazen. Wat een stem heeft dat wijf toch! Jammergenoeg speelden ze maar 40 minuten, maar ja ze waren dan ook het voorprogramma. Maar wel het perfecte voorprogramma voor Nightwish.
En toen was het tijd voor waar iedereen voor kwam: Nightwish. Op hun live album From Wishes To Eternity is al te horen dat ze live erg goed zijn, maar dit moet je echt zelf meemaken. Er werd geopend met Bless The Child, die ook het nieuwe album Century Child opent. Gelijk ging het publiek erop uit z'n dak. Van het nieuwe album werden ook nog onder andere End Of All Hope, Slaying The Dreamer, Feel For You en Dead To The World gespeeld. Ook ouder materiaal bleef niet achterwege, al kwam het oudere materiaal toch voornamelijk van het Wishmaster album, waaronder Deep Silent Complete, The Kinslayer en het titelnummer.
Waar ik ook van stond te kijken, afgezien van hoe goed Tarja Turunen live klinkt, was hoe goed de band speelde. Ook nieuwe bassist en zanger Marco Hietala klonk zeker niet slecht in de stukken die hij zong, al vond ik het jammer dat er niet zo erg enthousiast gereageerd werd op de Ozzy Osbourne cover Crazy Train, waarmee de band Tarja even wat rust gaf. Marco zong dit nummer dus helemaal. De setlist bevatte door dit nummer twee covers, want ook Over The Hills And Far Away werd gespeeld, waarmee de band afsloot. Na even van het podium verdwenen te zijn kwam de band terug voor een toegift van twee nummers, Sleeping Sun, en afsluiter Wishmaster. Het publiek wilde meer, maar jammergenoeg was het toen echt voorbij.
Nog wat fotos: