Opener Manntis zal wel altijd door het leven gaan als de band die meedeed aan The Battle For Ozzfest. Het maakt allemaal niet uit, zolang de muziek maar om aan te horen is. En dat is het! De mannen uit Californi brachten in oktober hun debuut Sleep In Your Grave uit, waarvan een aantal songs worden gespeeld en zelfs ook wat nieuw materiaal. Manntis bewijst vanavond door zowel hun muzikale prestatie en hun charisma dat ze sowieso de top wel zouden bereiken, met of zonder tv-show.
Van de bands die vanavond spelen zegt alleen All That Remains mij erg weinig. Gelukkig komt daar snel verandering in want de metalcore van deze mannen (en vrouw) bevalt me zeer. Vooral zanger Phil LaBonte blijkt over een krachtig wapen te beschikken. De kortgewiekte frontman heeft namelijk een uitermate aangename strot, die zowel clean als ruig erg sterk overkomt. Een verrassing in positieve zin.
Het enige minpunt van het optreden van Terror is dat ze maar een halfuurtje gegund is. Deze band uit Los Angeles wordt alom beschouwd als de toekomst van de hardcore en het publiek lijkt het daar wel mee eens te zijn gezien de vernietigende moshpits. De band rond zanger Scott Vogel komt in juli met nieuw werk en het is te hopen dat dat in de lijn van One With The Underdogs ligt. Terror geeft iedereen vanavond een pak rammel en de furieuze afsluiter Overcome zal mij altijd weer koude rillingen doen bezorgen.
Na het overweldigende optreden van Terror valt Unearth eigenlijk een beetje tegen. Natuurlijk komen de nodige songs van hun uitstekende album The Oncoming Storm langs, maar Unearth kan de zaal niet laten ontploffen. Ook dit vijftal uit Massachusetts komt weldra met een nieuwe plaat aan. De nummers die daarvan gespeeld worden klinken zowaar nog heavier dan het vorige werk. Met die nieuwe cd lijkt het dus wel goed te zitten, maar ondanks dat de band goed speelt springen de vonken er niet echt vanaf.
Als er n band is die live werkelijk nooit teleurstelt, dan moet dat Madball zijn. Freddy Cricien en de zijnen krijgen de 013 met alle gemak van de wereld in beweging. Inmiddels is bassist Hoya, die het optreden in oktober in Eindhoven nog moest missen vanwege een gebroken hand, weer hersteld. Er worden net als toen veel nummers van Madballs nieuwste klassieker Legacy gespeeld, maar natuurlijk ook oudjes als Down By Law, Its My Life, Demonstrating My Style en Pride (Times Are Changing). Deze door de wol geverfde New Yorkers weten hoe ze met hun instrumenten om moeten gaan, maar ook hoe ze een publiek moeten overrompelen en bij de show betrekken. En dus stelt Madball ook vanavond niet teleur. Klasse!
Madball en Chimaira wisselen tijdens deze tour de taak van headliner om de dag af. Vanavond is de eer aan Chimaira om de avond af te sluiten. Er wordt begonnen met een snoeihard muzikaal intro dat, hoewel het erg lekker klinkt, eigenlijk iets te lang duurt. Wat volgt zijn louter strakke uitvoeringen van de beste nummers van hun laatste plaat Chimaira aangevuld met eerdere hits als Pure Hatred en Powertrip. Zanger Mark Hunter is goed bij stem, zoals dat heet, maar staat iets te zacht in de mix. Drummer Andols Herrick is weer op het oude nest teruggekeerd en deelt rake klappen uit, maar het zijn vooral de solovluchten van gitarist Rob Arnold die grote indruk maken. Na een ruim uur (Chimaira had volgens de planning slechts vijftig minuten) komt er met het epische Lazarus een einde aan de eerste editie van Sounds Of The Underground op Nederlandse bodem, maar wat mij betreft is dit festival zeer zeker voor herhaling vatbaar.
Met dank aan Tibor van www.metalrage.com voor de foto's.
