Wie op tijd richting Patronaat is gegaan voor de eerste band van de dag, heeft geluk. De rest staat buiten in een lange rij te wachten, iets wat vandaag vaker zal gebeuren. Binnen in de oude kerk speelt GOLD, een band van eigen bodem met een eigenzinnige mix van post-punk, occult rock met de nodige black- en doommetalinvloeden. Zangeres Milena Eva is vandaag goed bij stem. Het recent uitgebrachte Why Aren’t You Laughing komt grotendeels aan bod. Van het oudere werk horen we onder andere White Noise. Het geheel is solide en smaakt naar meer. Maar door met rustigere en langzamere nummers af te sluiten, gaat het optreden als een nachtkaars uit. Of zou dat juist de bedoeling zijn geweest? (Nicole)

De Green Room is vanmiddag van Seven That Spells. Drie van de zes shows op dit podium zijn van deze Kroatische psychedelische rockband. Iedere show staat in het teken van The Death And Resurrection Of Krautrock; drie albums die de subtitels AUM, IO en OMEGA dragen. Krautrock dus. Nooit verkeerd om een Roadburndag mee te openen, maar de psychedelische bands hebben dit jaar vaak het probleem vooral heel veel in herhaling te vallen. AUM houd ik na twintig minuten weer voor gezien en IO nog eerder. Op het moment dat ik de zaal tijdens het tweede optreden weer betreed, lijkt het wel alsof Seven That Spells hetzelfde nummer nog aan het spelen is. De insteek is heel tof, maar het resultaat is erg matig. (Ruud)

Celtic Frosts Tom G. Warrior schreef eind jaren 80 het eerste deel van zijn Requiem. In 2006 bracht hij het derde en laatste stuk uit. Maar het tweede stuk bleef altijd een mysterie. Tot organisator Walter Hoeijmakers hem vroeg op Roadburn het complete drieluik ten gehore te brengen. En zo gebeurde het dat op vrijdagmiddag een deel van het Metropole Orkest aantreedt met Triptykon en het Kobra Ensemble. De verwachtingen zijn hooggespannen, de grote zaal van 013 is flink gevuld en beveiligers houden de toegangsdeuren nauwlettend in de gaten. Tijdens het optreden kun je nog wel de zaal uit, maar mag je er enkel nog via het balkon in. Helaas worden de opgebouwde verwachtingen niet waargemaakt en is het resultaat nogal teleurstellend, want op enkele dreigende, sfeervolle en bombastische passages na lijken orkest en koor weinig toe te voegen. De band overstemt het orkestrale geluid behoorlijk. Steeds meer mensen lopen de zaal uit, terwijl er maar weinig nieuwsgierige bezoekers bijkomen. Het lijkt erop dat dit interessante project toch gefaald is. Wie het met eigen ogen wil zien en horen: er zijn opnames gemaakt, dus ook de thuisblijvers kunnen het voltooide 'meesterwerk' beluisteren. (Nicole)

“Hi, we’re Soft Kill from Portland, Oregon. Let’s do this.” Met die simpele en bescheiden woorden opent zanger Tobias Sinclair het anderhalf uur durende optreden in de Koepelhal. Zo no-nonsense als de introductie is ook de rest van het optreden. Er wordt veel gespeeld en weinig geluld. Op een show hoeven we ook niet te rekenen: de vier Amerikanen doen gewoon wat ze moeten doen. Het lijkt er echter op dat de zaal langzamerhand steeds iets leger wordt, wat de enthousiaste dansers net iets meer ruimte geeft. Hoewel de hedendaagse 80ies new wave prima neergezet wordt, is het toch net iets te vlak en te eentonig in vergelijking met andere bands op de andere podia. (Nicole).

Het kleinste podium tijdens Roadburn, Hall Of Fame, is ruimschoots voor aanvang van het optreden van A.A. Williams tot aan de nok gevuld. De in diepe weemoed gedrenkte ‘death gospel’ van deze timide ogende zangeres moet het weliswaar niet hebben van zware drones of luidruchtig gitaarwerk, maar past in de recent ingezette verbreding van het festival, waarin artiesten als Emma Ruth Rundle en Zola Jesus een belangrijke rol speelden. A.A. Williams mag dan niet helemaal in hetzelfde straatje passen, de muziek raakt de luisteraar vanaf de eerste noot. Het dromerige, meanderende stemgeluid van de zangeres vormt de basis van de nummers, die verder bestaan uit zeer subtiel, akoestisch gitaarwerk, om vervolgens langzaam uit te bouwen naar een stevigere climax. Waar andere bands voor een orkaan aan geluid kiezen, heeft A.A. Williams aan een enkele gitaaraanslag of zanglijn voldoende om voor kippenvel te zorgen bij het publiek. En als niemand minder dan Takaakira Goto en Tamaki Kunishi (Mono) staan te genieten van de muziek, weet je dat je getuige bent van een bijzonder optreden (Rik).

De Zweedse zangeres en toetseniste Anna Von Hauswolff is door curator Tomas Lindberg van At The Gates uitgenodigd om een show te geven op het hoofdpodium van 013. Zo vol als de zaal nu is, heb ik deze vandaag nog niet eerder gezien. En terecht, want wat een bijzondere ervaring is een show van deze dame. Muzikaal gezien schiet het van industrial naar djembé en weet ik veel wat voor kanten op. Anna’s stem gaat alle kanten op als een Kate Bush met flink wat meer power in haar stem. Ze sluit haar set af met zwaardere nummers als The Mysterious Vanishing Of Elektra en Come Wander With Me. Het publiek reageert enthousiast op dit eclectische optreden. En terecht, dit was een ervaring die ik niet had willen missen. (Nicole)

Een optreden van de Amerikaanse groep Fauna is zeer zeldzaam. Terwijl Wolves In The Throne Room inmiddels wordt gezien als grondlegger van de ‘Cascadian black metal’ (een stijl die zich kenmerkt door lange, hypnotiserende nummers die geworteld zijn in ecologische thematiek), heeft Fauna altijd een soort cultstatus gehouden. Toch was deze band er al net zo vroeg bij als Wolves In The Throne Room én zijn de platen van Fauna zelfs nóg iets indrukwekkender. Het laatste wapenfeit stamt alweer uit 2012: het fantastische Avifauna.

De band tovert het podium van Het Patronaat vanmiddag om tot een ritualistische cirkel, waarin de bandleden middels wierrook, veren, botten en as een soort plechtige incantatie opvoeren. Ze nemen hun riten bloedserieus. Dat leidt weliswaar tot vermaak en gegrinnik bij een deel van het publiek, maar tegelijkertijd past het plechtige karakter ook wel bij de bijzondere muziek. Lange, akoestische, folky passages wiegen het publiek in een soort sluimerstand, om vervolgens ruw ontwaakt te worden door plotselinge overgangen naar werkelijk allesverzengende black metal, bestaande uit intense, monotoon voortziedende drumritmes en vlijmscherpe riffs. Van het laatste album komt de mammoettrack Soaring Into The Earth (dertig minuten!) in al haar glorie voorbij. De kans is groot dat Fauna zich weer in hiatus terugtrekt voor een onbepaalde tijd, maar ik ben blij dat ik deze groep aan het werk heb kunnen zien tijdens dit machtige optreden! (Rik)

Na even gekeken te hebben bij het vreemde schouwspel van Fauna, keer ik terug naar de grote zaal. De heren van Grails betreden zojuist het podium voor een dik uur psychedelische post-rock. Tot nog toe ben ik wat teleurgesteld door de psychedelische bandjes, met uitzondering van Molasses. Grails pakt de zaken wel goed aan. Er zijn wel wat foutjes en onzuiverheden te horen, maar deze Amerikanen raken de juiste snaar als het gaat om de sfeer. Zo dromerig als de muziek is, zo staat het publiek te staren. Het bekende punt van kritiek is dat het wel erg veilig is. Het is lekker, maar het smaakt niet naar meer. (Ruud)

Grails doet het leuk, maar na een half uur verkas ik naar de Green Room voor Gosta Berlings Saga. Een Zweedse band met een progressievere inslag, maar de sound is vergelijkbaar. Wat hier gespeeld wordt, is wel duidelijk een klasse beter. GBS (zo wordt de band op het festival ook wel genoemd) speelt veel meer met opbouw, dynamiek en wat meer ongebruikelijke elementen, zoals een saxofoon. Dit optreden is bijzonder speels en spannend. Je hoeft je hier absoluut niet te vervelen, want er gebeurt altijd wel wat. Dit is een optreden dat wat mij betreft de boeken in mag als een van de beste van deze editie van Roadburn. (Ruud)

Menig Roadburn-bezoeker zal beamen dat enige keuzestress bij het navigeren tussen de gigantische hoeveelheid bijzondere optredens onvermijdelijk is. Die keuzestress neemt alleen maar toe tijdens het festival. Niet alleen omdat sommige zalen al snel vol blijken te zitten, maar ook omdat er vaak op het allerlaatste moment verrassingsoptredens worden toegevoegd aan de programmering.

Dit jaar wordt een van deze optredens verzorgd door niemand minder dan Mono, de post-rockformatie die gisteren al een briljante performance op het hoofdpodium weggaf. De Japanners zullen zich tijdens het optreden in Het Patronaat richten op het hardere werk uit hun oeuvre. Daar gaat de zorgvuldig uitgewerkte planning! Ik laat Thou & Emma Ruth Rundle, Pijn en Drab Majesty toch maar schieten, want hier wil ik bij zijn. En wat ben ik blij dat ik die keuze heb gemaakt, want in deze intieme setting is de muziek van Mono nóg mooier.

De nadruk ligt op het uitstekende nieuwe album Nowhere, Now Here. Onder andere het stuwende After You Comes The Flood en het verrassende Breathe, met Tamaki Kunishi op vocalen, komen voorbij. Maar het zijn vooral het machtige Death In Reverse (wát een opbouw!) en het naar een waanzinnige climax opbouwende Halcyon (Beautiful Days) die het publiek in extase brengen. Deze nummers eindigen in een oceaan van noise van onbeschrijfelijke schoonheid. Zó intens en tranentrekkend mooi dat je jezelf voor eeuwig wil wentelen in de golven aan distortion die over je heen spoelen. Wie Mono nog nooit live heeft gehoord, kan het zich misschien niet voorstellen, maar deze muziek is in een live-setting een haast magische ervaring. Mono zorgt voor een gelukzalig gevoel van transcendentie en laat Het Patronaat volstrekt overdonderd achter. Beter dan dit wordt het niet meer! (Rik)

Zowel Thou als Emma Ruth Rundle zijn dit weekend meerdere keren op de podia te zien. Dit keer doen ze het samen. Dat resulteert in een overvol podium met onder meer drie gitaristen en een bassist. De muzikale basis staat dus als een huis en wordt gecompleteerd door het krijsen van Thou’s Bryan Funck en de lieflijke stem van Emma. Met name een cover van The Cranberries maakt indruk, als Emma’s stem de hoofdrol krijgt. Wanneer ik na de show de overvolle Koepelhal uitloop, hoor ik meerdere bezoekers de tekst van dit nummer (Hollywood) nazingen. Zegt dat misschien hoe goed het was? Voor mij een verrassend en fijn optreden! (Nicole)

Als curator kan het natuurlijk niet anders of Tomas Lindberg staat ook met zijn hoofdband At The Gates op het podium. De vaandeldragers van de melodieuze death metal hebben echter voor de gelegenheid een bijzondere setlist samengesteld, waaronder een aantal opmerkelijke covers (Red van King Crimson, The Tempter van Trouble). Daarnaast trekt de formatie een blik aan gastoptredens open: onder andere Anna von Hausswolff, Matt Pike (Sleep, High On Fire) en The Jo Quail Quartet maken hun opwachting. Aangezien ik net getuige ben geweest van het sublieme gastoptreden van Mono, haak ik pas halverwege de setlist van At The Gates aan. Dat is juist de periode waarin de band vooral ouderwets erop los hakt, met prima uitvoeringen van oude klassiekers als Cold, Suicide Nation en Blinded By Fear (alle afkomstig van Slaughter Of The Soul). Na de orkaan aan noise die Mono produceerde, klinkt At The Gates eigenlijk als een kamerorkestje, maar eerlijk is eerlijk: het blijft gaaf om dit soort klassiekers te horen. Opmerkelijk is ook hoe goed het materiaal van de twee recentere werkstukken - At War With Reality (2014) en To Drink From The Night Itself (2018) aansluit bij het oude materiaal. At The Gates heeft weliswaar enkele verrassingen in petto, maar levert vooral ouderwets vertier zonder al te veel opsmuk. Gelukkig maar, want dan komt de band ook het best tot zijn recht. (Rik)

Zijn het twee mannen of twee vrouwen? Van een afstandje zie ik het niet helemaal goed en beide artiesten verstoppen zich achter een futuristische zonnebril en Beatrix-achtige pruik. Dat matcht wonderwel met de dark en new wave van Drab Majesty. Tussen alle doom, metal en andere heftige genres is dit een welkome afwisseling. Er wordt lekker gedanst en gekletst in een half lege Koepelhal. Dat is niet verkeerd, maar ik geef toch de voorkeur aan opzwepende en eveneens dansbare acts als Carpenter Brut en GoST van eerdere jaren. Mogen die volgend jaar terugkomen? (Nicole)

In mijn recensie van Messa’s laatste plaat, Feast For Water, schreef ik al dat dit echt een band is voor Roadburn. Een jaar later staat deze er ook daadwerkelijk. Top! Dit sympathieke, Italiaanse kwartet heeft speciaal voor de gelegenheid een saxofonist meegenomen. Deze unieke show wil niemand missen en dus staat het Patronaat traditiegetrouw vol en hoopt menigeen buiten nog naar binnen te kunnen. Teleurgesteld worden we absoluut niet, want dit is een show van pure klasse. Zangeres Sara bezweert het publiek met haar prachtige stem, de band speelt goed en strak en de bluesy sax maakt het helemaal af. Ook van debuut Belfry komt het nodige aan bod. Messa heeft vanavond zeker weten behoorlijk wat zieltjes weten te winnen. Wie de band nog eens wil zien: in mei gaat deze op tour met Sabbath Assembly, waarbij de heren en dame onder andere Duitsland aandoen. (Nicole)

De prijs voor het meest teleurstellende optreden van Roadburn komt helaas op naam van Craft. Het is een band waar ik wel naar uitkeek, want de Zweedse blackmetalformatie leverde vorig jaar nog een prima nieuw album af met White Noise And Black Metal. De smeuïge, bij vlagen lekker rockende black metal komt op plaat goed uit de verf, maar live slaat de muziek dood. Dat komt vooral vanwege de zeer ongeïnteresseerd ogende zanger, die bovendien live slechts een flauwe, makke krijs weet te produceren. Het gevolg is dat de muziek krachteloos klinkt, zeker als de rest van het geluid ook nog eens niet al te best staat afgesteld. Het podium is te groot en er gebeurt te weinig. En als je dan ook nog niet eens je beste nummer (Murder) speelt, is het al helemaal een verloren zaak. Craft werkt zijn optreden af voor een steeds leger wordende Koepelhal, een pijnlijk gezicht op dit tijdstip. (Rik)

De laatste band van de vrijdagavond is zeker niet de minste. De oudgedienden van Loop mogen namelijk het afsluitende optreden op het hoofdpodium verzorgen. De Britse psychedelische krautrockers zijn sinds 2013 weer bij elkaar nadat ze in 1991 (!) uit elkaar gingen. In 2014 was de groep ook al op Roadburn te zien, maar ditmaal is de band teruggehaald als onderdeel van het curatorschap van Tomas Lindberg. Loop is in alle mogelijke opzichten een typische Roadburn-band (dat is uiteraard als compliment bedoeld). De uitgesponnen composities vormen een perfecte combinatie van luidruchtige, stuwende ritmes (en zorgen voor meedeinende hoofden) en weldadig gedrapeerde psychedelica (die het publiek richting hogere sferen stuwt). De hoogtijdagen van Loop (de periode van de eerste drie platen) liggen in een tijdperk waarin ondergetekende net leerde lezen en schrijven, maar de set van vandaag maakt duidelijk dat de muziek niets aan power heeft ingeboet. Ruim een uur dompelt Loop de grote zaal onder in een heerlijke blend van lome riffs en uitgesponnen soleersessies. (Rik)