De eerste echte festivaldag van Roadburn 2019 wordt in Het Patronaat afgetrapt door het Italiaanse Sherpa. De band krijgt de gelegenheid om het in 2018 uitgebrachte album Tigris & Euphrates integraal ten gehore te brengen. De muziek van het viertal ligt bijzonder prettig in het gehoor. Sherpa schrijft wijdse, zich traag ontvouwende postrock/postmetal-soundscapes, met nummers die bijzonder subtiel worden opgebouwd. De tracks beginnen met ingetogen, akoestisch getokkel en repetitieve, licht psychedelische drumritmes, vergezeld van de etherische, dromerige zang van Matteo Dossena. Heel gestaag bouwen de nummers op tot woestere wateren: psychedelische effecten nemen de overhand en laag op laag distortion wordt toegevoegd aan het basisritme. In vergelijking met genregenoten – denk aan Cult Of Luna of Godspeed You! Black Emperor – blijft de muziek van Sherpa echter wel wat aan de brave kant. Écht los gaat het nooit. Desondanks is Sherpa een prettige binnenkomer. (Rik)

Crippled Black Phoenix is een graag geziene gast. Dat blijkt wel uit de goed gevulde koepelhal en het feit dat de band twee jaar geleden ook al een optreden gaf op dit festival. Nou ben ik zelf niet bepaald fan van deze band. Net als twee jaargangen eerder vind ik de muziek te eentonig en gaan de heren te lang door met het spelen van redelijke stukken, maar dan doe ik onrecht aan de vele fans die zich vergapen aan Crippled Black Phoenix. De band is wel degelijk een succes. Als de Pink Floydklassieker Echoes wordt ingezet, vind ik het stiekem spijtig dat ik echt moet gaan, omdat Molasses bijna begint. (Ruud)

In de grote zaal mag Myrkur het spits afbijten. Zangeres Amalie Bruun heeft de afgelopen jaren in hoog tempo furore gemaakt met haar eigenzinnige mengeling van rauwe black metal en warmbloedige folk, maar vanmiddag treedt zij onder de naam Folkesange op met een reeks folkmuzikanten (waaronder Christopher Juul van Heilung en celliste Jo Quail, die later vanavond ook met Mono op de planken zal staan) en een tweekoppig koor. Onder deze noemer brengt zij een reeks oude folknummers - afkomstig uit Noorwegen, Zweden, Denemarken en Schotland – tot leven. De setlist wordt aangevuld met akoestische interpretaties van haar eigen materiaal en zelfs een enkel nieuw nummer van een nog te verschijnen folkalbum (“please do not put this on YouTube”).

Ondanks de grootte van de zaal en het podium slaagt Bruun erin om er een sereen en intiem optreden van te maken. Zo grapt ze regelmatig met het publiek als de instrumenten weer eens gestemd moeten worden: “These age-old instruments have their own rules. They act like divas”. Of bij de introductie van een folknummer dat tientallen coupletten heeft: “We shortened it a bit. We know you want to see other bands as well”. Bruun bespeelt de piano en neemt regelmatig de akoestische gitaar ter hand. Vooral achter de piano is de bezieling waarmee ze speelt een genot om naar te kijken. Bovendien valt in deze akoestische setting pas echt goed op dat ze over een prachtig stemgeluid beschikt. We zijn getuige van een bijzonder optreden waarin Bruun een andere kant van haarzelf laat zien en horen dan we gewend zijn. Ze houdt de aandacht moeiteloos vast in de zeventig minuten die haar ter beschikking staan. (Rik)

De laatste jaren is er op Roadburn de nodige aandacht voor kwalitatieve dark ambient, een genre dat vaak wat ondergewaardeerd wordt. Vandaag mag de Fransman Dehn Sora het publiek proberen te overtuigen. Onder de noemer Treha Sektori levert hij een ritualistische vorm van dark ambient, die op plaat uitstekend werkt. Live is het altijd een risico. Er gebeurt immers weinig op het podium, behalve een persoon die wat aan knopjes staat te fröbelen. Ondanks de waanzinnige, zeer onheilspellende achtergrondbeelden, die de ritualistische klanken vergezellen, werkt het optreden niet echt. Dat komt vooral omdat het geluid niet ideaal staat afgesteld. De drones en monotone drumritmes staan veel te hard in de mix, waardoor alle andere klanken naar de achtergrond gedrukt worden. Het gevolg is dat de set van Treha Sektori heel monotoon overkomt, terwijl er wel degelijk van alles gebeurt in de muziek. Die details verdwijnen echter in het monotoon stampende, pulserende drumritme. (Rik)

Vorig jaar is Roadburn begonnen met commissioned music. Om eerlijk te zijn, vind ik het lastig om te geloven in een goede afloop van muziek op bestelling. Inspiratie is namelijk niet op te wekken met een envelop met geld. Tot nu toe is er dan ook nog geen project geweest dat me overtuigd heeft. Dit jaar zijn ze er ook weer en wat mij betreft heeft Molasses de beste papieren. Het project dat inmiddels lijkt te zijn uitgegroeid tot een heuse band bevat alleen maar gelouterde muzikanten. Vijf leden zaten in The Devil's Blood en het gezelschap is aangevuld met de drummer van Birth Of Joy en de toetsenist van Donnerwetter. Gelouterde muzikanten dus. Over de muziek was van tevoren maar weinig bekend. Dat het qua stijl dicht bij The Devil’s Blood ligt, mag geen verrassing zijn. Ik hoor mensen zeggen dat het doet denken aan The Thousandfold Epicentre, maar zelf hoor ik meer een voortzetting van de stijl van het onvoltooide, maar wel uitgebrachte, Tabula Rasa Or Death And The Seven Pillars. Over de muziek niets dan lof. Alle songs zijn lekker uitgesponnen. In kwalitatief opzicht doet het vaak zelfs denken aan The Devil’s Blood. Het gitaristenduo Oeds Beydals en Ron van Herpen trekt de meeste aandacht. De synergie tussen die twee is verbluffend goed. De heren schudden talloze prachtige, psychedelische solo’s uit hun gitaren. De drummer gaat helemaal op in het slagwerk en Farida Lemouchi maakt het zich comfortabel in haar hernieuwde rol als frontvrouw. Ik ben overtuigd en dit is een meesterzet van festivalchef Walter. (Ruud)

De prijs voor het meest beklemmende en bijzondere optreden van het festival gaat naar Lingua Ignota. Dit project van de Amerikaanse Kristin Hayter gaat door merg en been. Klassieke pianoklanken bouwen op tot noise-achtige erupties, waarover Hayter haar zielenroerselen fluistert, schreeuwt en krijst. In plaats van op het podium staat Hayter midden in de zaal, slechts verlicht door een enkele gloeilamp, waarmee ze tijdens haar performance wild rondzwaait. Het publiek staat in een plechtige cirkel om haar heen. Het videoscherm op het podium toont beelden van brandende voorsteden en andere naargeestigheid. De muziek van Lingua Ignota – zelf refereert ze treffend aan ‘survivor anthems’ - is een uiting van kracht, pijn en woede, een afrekening met trauma’s uit het verleden (misbruik, anorexia), gereflecteerd in de ongemakkelijk directe teksten in nummers als All Bitches Die (Bitches All Die Here) en Woe To All (On The Day Of My Wrath). De sublieme cover van Dolly Parton’s Jolene is het absolute hoogtepunt van de performance. Het enige nadeel is dat de zaal bomvol staat en 90% van het publiek niets anders ziet dan een sporadisch rondzwaaiende lamp. Het maakt de intensiteit er echter niet minder op.(Rik)

Daar zijn ze weer! De Finnen en Brit van Hexvessel doen Roadburn wederom aan. Matt McNerny behoort natuurlijk tot het huismeubilair van Roadburn. Staat hij er niet met Hexvessel, dan wel met een andere band. Met All Tree bracht de band twee maanden geleden een nieuw album uit en dat schijfje staat vandaag in de spotlights. Hexvessel kan vandaag de dag rekenen op een vaste schare fans en daarom staat de band, net als drie jaar geleden, op het hoofdpodium. Hoewel het optreden heel degelijk is, mag gezegd worden dat de glans er wel een beetje van af is. Dawnbearer en vooral No Holier Temple zijn baanbrekende albums, maar dat kan van het nieuwe werk niet gezegd worden. Dat klinkt meer alledaags. Jammer dat Hexvessel het oude niveau niet meer kan halen. (Ruud)

Een veelbesproken clash in het tijdschema van deze editie van Roadburn is die van Mythic Sunship met Triptykon in samenwerking met het Metropole Orkest. Met pijn in het hart gaf de unieke coalitie de doorslag en dat zou betekenen dat ik deze Denen zou moeten missen. Nou blijkt dat Mythic Sunship het hele weekend in Tilburg bivakkeert en is de skatehal omgedoopt tot een podium voor ‘geheime’ optredens. Het rekensommetje is snel gemaakt en ik loop kort na de start van het optreden de zaal binnen. Het is een interessant spektakel, want band en publiek staan verzameld op de ramps. Erg makkelijk staan is het niet, want iedere centimeter is bezet, terwijl in de directe ruimte eromheen niemand staat. De lampen staan nog vrolijk aan, maar dat deert de spacerockers niet. Die spelen en soleren alsof hun levens ervan afhangen. Mythic Sunship is niet de beste band in het genre, maar het klinkt wel verdomd lekker. (Ruud)

Tot de vele artiesten die terugkeren, behoort ook Emma Ruth Rundle. Ze stond er al in 2015 en 2017. Vier jaar geleden was dat overigens met de band Marriages. Nu heb ik een redelijke zwak voor zangeressen in het duistere deel van het singer/songwritergenre. Roadburn heeft daarvan al een mooi aantal mogen verwelkomen. De klik met Emma Ruth Rundle is er ook deze keer niet. De dame heeft een mooie stem, maar bezit niets wat ik exceptioneel zou noemen. Haar songs zijn als (donkere) voortkabbelende wolken. Er gebeurt weinig en het duurt een tijd voor het overgewaaid is. Toch staat de Koepelhal wederom aardig vol. Ik kan het maar moeilijk begrijpen, want Myrkur en vooral Lingua Ignota zijn vandaag toch echt een stuk beter. (Ruud)

Het Deense Heilung behoort tot de eerste bands die aangekondigd werd voor deze editie van Roadburn en dat maakte veel los. Ook buiten het Roadburnpubliek zijn er veel fans en vanuit die hoek kwamen veel geluiden van mensen die een kaartje overwogen. Ik heb geen idee hoe vaak Heilung op de podia te vinden is, maar dat het een graag geziene gast is, mag duidelijk zijn. De grote zaal is goed gevuld, net als het podium. Niet alleen heeft deze act een schare krijgers meegenomen die regelmatig het podium op- en afmarcheren. De aankleding is ook uitbundig. Ervaren Roadburners zullen denken aan de optredens die Wardruna in het verleden gaf. Daar heeft het natuurlijk wel veel van weg, want ook Heilung probeert een vikingsfeer neer te zetten. De muziek klinkt middeleeuws en ritmisch. Toch staat Heilung meer moderne klanken toe in haar sound. Niet authentiek, maar het neemt niet weg dat hier een van de betere shows van het festival wordt gegeven. De zware klanken en de snelle ritmes werken hypnotiserend. Zeker voor een band die over een paar maanden haar tweede album uitbrengt, is deze prestatie indrukwekkend. (Ruud)

Roadburn betekent altijd moeilijke keuzes maken. Zo zou ik graag nog een stukje van de vuige, Motörhead-achtige black/thrash van Midnight willen meepikken, maar gezien de drukte in Patronaat besluit ik om op tijd naar Twin Temple te gaan. De ‘Satanic Doo-Wop’ van de Amerikaanse groep rondom het duo Alexandra en Zachary James genereert immers een behoorlijke hype. Denk aan een satanische versie van Amy Winehouse, nu eens swingend, dan weer zwoel en broeierig, met veel nadruk op catchy, bijna frivole nummers. De saxofoon is een belangrijk onderdeel van de sound en voegt ook live veel toe. Twin Temple opereert op een zeer precaire scheidslijn tussen effectief theater en potsierlijke kitsch, maar live slaat de meter gelukkig naar de goede kant door. Dat komt vooral omdat de muziek, los van alle satanische rituelen, goed in elkaar zit en de muzikanten weten wat ze doen. Alexandra James beschikt niet alleen over een geweldige podiumuitstraling, maar ook over een heerlijk stemgeluid. Het Patronaat swingt voor Satan op onweerstaanbare oorwurmen als The Devil (Didn’t Make Me Do It), Let’s Hang Together, Sex Magick en I’m Wicked. (Rik)

Eén van de beste live-bands ooit is wat mij betreft het Japanse Mono. Ik heb deze fantastische post-rockband al geregeld aan het werk gezien en er zijn maar weinig bands die zoveel gevoel in hun muziek kunnen leggen: van breekbaar getokkel tot allesverzengende, muzikale erupties die de aarde doen schudden. Vanavond staat iets bijzonders op het programma: het monumentale album Hymn To The Immortal Wind (2009), dat wat mij betreft in de top tien hoort van mooiste albums die ooit gereleased zijn, wordt integraal vertolkt. Onder de noemer Mono And The Jo Quail Quartet wordt de filmische post-rock live aangevuld met een klassiek strijkorkest, waaronder niemand minder dan Jo Quail op de cello. Het is bijna onmogelijk om niet geroerd te worden door de muziek van Mono. Vanaf de openingstrack Ashes In The Snow staan de tranen in mijn ogen. Het briljante gitaargetokkel breekt iedere barrière en ik kan alleen maar dankbaar zijn. Dankbaar dat ik hier aanwezig mag zijn, dankbaar voor deze prachtige, kwetsbare klanken, dankbaar dat er muzikanten zijn die in staat zijn zo’n waanzinnig mooie, emotionele muziek te produceren. Het orkest stelt zich bescheiden op en zorgt voor een aangename, warme laag over de glooiende gitaarklanken, zonder de overhand te nemen. De aanzwellende distortion zorgt voor een zinderend einde van de nummers; de opbouw van de muziek is briljant. Ieder nummer van dit waanzinnige album is geweldig, maar naast de openingstrack zijn ook Pure As Snow (Trails Of The Winter Storm) en het afsluitende Everlasting Light pure perfectie. Muziek wordt niet mooier dan dit! (Rik)