De opener in de Koepelhal vandaag is Have A Nice Life. De band stond niet op mijn programma voor vandaag, maar omdat ik nog even bij de merchandise wilde snuffelen, ben ik uiteindelijk toch de zaal nog binnengelopen. Post-punk is dan niet echt mijn genre, maar de rustig voortkabbelende muziek past goed op deze frisse zaterdagmiddag. Hoe kalmerend het ook klinkt, deze band heeft hetzelfde probleem als veel genregenoten: het blijft te lang in dezelfde stemming hangen. In de grote zaal van 013 wacht Wolvennest. (Ruud)

De zaterdag begint direct met een van de optredens waar ik het meest naar heb uitgekeken. De ritualistische doomsensatie Wolvennest speelt deze middag namelijk het tweede album Void integraal. Twee jaar geleden verscheen dit gezelschap op mijn radar tijdens een waanzinnig optreden in Extase (Roadburn 2017) en met het meesterlijke nieuwe album op zak is het niet meer dan terecht dat de Belgische formatie rondom de sinister ogende zangeres en synthtovenares Shazzula ditmaal het hoofdpodium ter beschikking krijgt. Het kost de band iets meer moeite dan twee jaar geleden, maar ook nu wordt de collectieve geest van het al aanwezige publiek langzaam maar zeker bedwelmd door de hypnotiserende, ritualistische klanken. De magistrale smeltkroes van psychedelica, drone, doom en occulte horror werkt zinsbegoochelend en leidt tot een zee aan synchroon heen en weer bewegende hoofden. De muziek wordt ondersteund door ook de andere zintuigen van het publiek aan te spreken: de neus wordt geprikkeld door de walm van wierook, die zich traag over de eerste rijen verspreidt, terwijl de ogen worden meegezogen in de kolkende, psychedelische doom-maalstroom middels uitstekende visuals. De hele set is fantastisch, maar het bijna twintig minuten durende La Mort (inclusief recitaties en bezweringen van gastvocalist Ismail Khalidi) is de kers op de taart. Wolvennest presenteert zich vandaag vol overtuiging aan een groot publiek en heeft er ongetwijfeld heel wat fans bij gekregen! (Rik)

Het Patronaat staat vandaag volledig in het teken van de Nederlandse black metal. Dat is leuk voor de liefhebbers, maar voor veel Nederlanders geldt dat deze bands (met name Laster en Terzij De Horde) ook regelmatig in den lande aan het werk te zien zijn. Voor het optreden van Turia maak ik een uitzondering. Deze band leverde vorig jaar een ijzersterke split-release met Fluisteraars af. Helaas valt het optreden nogal tegen. Zangeres T. staat nogal ongemakkelijk op het podium. Ze beschikt weliswaar over een imposante strot (en een goed gevulde fles wijn), maar klinkt ook erg monotoon. Dat geldt ook voor de rest van de muziek. Terwijl de lange, hypnotiserende nummers op plaat goed tot hun recht komen, verzandt het geheel live in een eentonige brei waar weinig diepgang in valt te bespeuren. De Urfausiaanse midtempo-stukken werken nog het best. Na een paar nummers hou ik het voor gezien. Wel pluspunten voor de dj overigens voor het draaien van Ramses Shaffy (Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk en Bewonder)! (Rik)

Henrik, Henrik toch. Nog niet zo heel lang geleden stoomde je op met In Solitude en verliet je na een jaar Ghost uit solidatiteit met de andere Nameless Ghouls. Vandaag staat Henrik Palm op uitnodiging van curator Tomas Lindberg in de Green Room. Van zijn solomateriaal ken ik niks en na vandaag voel ik er weinig voor om daar verder in te duiken. Henrik en kompanen komen met wel erg gezapige poprock. Als het gaat om kwaliteit was deze Zweedse gitarist een stuk beter af bij zijn oude bands. Het optreden is niet slecht, maar eerder anoniem en weinig geïnspireerd. Hier lagen mijn verwachtingen duidelijk wat hoger. (Ruud)

Omdat Henrik Palm teleurstellend is, loop ik maar de grote zaal binnen. Helaas gaat het van kwaad tot erger. Daar aanschouwt het publiek de terugkeer van Sumac . Nu probeer ik over elke band wel wat positiefs te melden, maar deze Amerikanen stellen me voor het onmogelijke. Zelfs vanaf de trap is deze rommelige pot sludge vermoeiend. De songstructuren zijn met moeite te herkennen en ik vraag me regelmatig af of de mannen op het podium niet zomaar wat doen. Toch staan er ook hier weer mensen te juichen voor het podium, maar waarom is me een raadsel. (Ruud)

The Exorcist GBG is een onderdeel van Tomas Lindberg’s curatorschap (The Burning Darkness). Nu ben ik nog niet bijster onder de indruk van de bands die hij heeft geboekt, maar met The Exorcist GBG heeft de beste man een voltreffer te pakken. Kille synthgolven, onweerstaanbare dance-grooves en funky basloopjes vormen samen de soundtrack van een trip richting jaren 80, waarin foute zonnebrillen, John Carpenter-films en neonlichten de boventoon voeren. Het geluid kraakt af en toe een beetje (er is iets mis met een versterker), maar dat mag de pret niet drukken. De mengeling van Kraftwerk-achtige synths, psychedelica en Carpenter Brut-achtige dance-ritmes maken de performance van The Exorcist GBG tot een aangename verrassing. (Rik)

Voor de tweede keer staat Mythic Sunship in de skatehal. Het is het derde optreden van de band op het festival dit jaar. De show in Het Patronaat heb ik laten schieten, omdat ik graag wilde zien hoe Triptykon samenwerkt met het Metropole Orkest. Deze ‘geheime’ optredens zijn dus absoluut een uitkomst en ik hoop dan ook dat Roadburn in de toekomst verder gaat met deze locatie. Het is en blijft wel apart dat wanneer je een mooi plekje voor het optreden zoekt, er nog gewoon skaters zijn die gebruik willen maken van hun stekje. Het verloopt allemaal probleemloos en als de show begint, pakken de Denen hun publiek in. Verschillen met het vorige optreden hoor ik niet. Als Mythic Sunship de complete set geïmproviseerd had, zou ik het zo geloven. Het belangrijkste is dat het erg lekker klinkt. (Ruud)

GlerAkur komt uit IJsland en maakt een cineastische vorm van post-rock. Het podium staat behoorlijk vol (naast vier gitaristen zien we twee drummers), maar de zaal is beduidend minder gevuld. De concurrentie is groot op Roadburn. Toch verdient GlerAkur een groter publiek. De muziek is namelijk absoluut indrukwekkend. De donkere, dromerige soundscapes van de band bouwen langzaam uit en zwellen aan tot grootse proporties. Laag voor laag wordt de muziek verrijkt met ambient- en drone-effecten. De muziek is wel vergeleken met Godspeed You! Black Emperor en die vergelijking is zeker niet onterecht, hoewel bij GlerAkur de serene ambient wat meer de boventoon voert, waardoor de sound, ondanks het aanzwellende volume, altijd een lichte uitstraling blijft houden. Jammer genoeg komen de videoprojecties niet helemaal tot hun recht, omdat het nog niet echt donker is in de Koepelhal, maar dat is het enige minpuntje van een verder prima optreden. (Rik)

Om zoveel mogelijk van de set van Sleep te kunnen zien, verlaat ik het optreden van GlerAkur op tijd. Het is geen lange wandeling van de Koepelhal naar 013, maar het valt op dat de straten behoorlijk leeg zijn. Dat kan natuurlijk te maken hebben met de kou, maar iedereen weet dat Sleep bijna gaat beginnen. Het grote Sleep. Het zowat legendarische Sleep dat een heel groot festival als Coachella afzegt, omdat de groep liever op Roadburn staat. Een keuze die veel losmaakt bij organisator Walter, maar ook bij veel bezoekers. Wie de muziek op Roadburn omschrijft, geeft vaak een perfecte omschrijving van de muziek van deze band: duister, log en experimenteel. Een band waarbij de riff centraal staat. Dat Sleep niet één, maar twee optredens geeft, is natuurlijk al bijzonder en vanavond draait het om de klassieker Holy Mountain.

De laatste keer dat ik de zaal van 013 zo vol zag, was toen Electric Wizard speelde. Nog zo’n gigant. Wat dan wel even vermeld moet worden, is dat 013 toen nog niet verbouwd was en de capaciteit vandaag de dag een stuk groter is. Tien minuten voor aanvang probeer ik de zaal binnen te komen, maar verder dan een meter of vijf kom ik niet. Iedereen komt natuurlijk voor de uitvoering van deze klassieker en de zaal raakt al snel in vervoering als de mannen op het podium verschijnen en Dragonaut inzetten. De rest is geschiedenis, zou je kunnen zeggen. Sleep speelt precies wat je kan verwachten en dat is een superstrakke set. Wie goed opgelet heeft, weet dat Sleep een set van twee uur heeft. Holy Mountain duurt een klein uur, waardoor het in 2014 uitgebrachte The Clarity wordt gespeeld, maar het klapstuk is toch wel Dopesmoker. Dat zou ook wel volledig gespeeld kunnen worden, maar het mag niet zo zijn. Toch mogen de aanwezigen in hun handen wrijven, want zo’n spektakel zul je niet snel meer zien. (Ruud)

Vanwege lange wachtrijen voor Het Patronaat is het lastig om iets mee te krijgen van de Nederlandse golf van black metal die vandaag Roadburn aandoet. Eén band had ik sowieso op het lijstje en dat is Dodecahedron. Daarom sluip ik toch nog even binnen voor een goed deel van de show. Er wordt een intens optreden neergezet. Direct na afloop hoor ik dat oud-frontman Michiel Eikenaar vandaag overleden is. Dat Dodecahedron dan zo’n show weet neer te zetten, verdient respect. (Ruud)

Na een dag vol Nederlandse black metal in Het Patronaat eindigt deze zaterdag met het unieke project Maalstroom: een eenmalige performance waaraan meer dan een dozijn musici uit de Nederlandse blackmetalscene deelnemen. Onder de noemer Maalstroom (een knipoog naar de gelijknamige track van Boudewijn de Groot?) brengen zij een muziekstuk ten gehore dat speciaal voor Roadburn is gecomponeerd. In de gelederen treffen we artiesten uit Terzij De Horde, Fluisteraars, Turia, Laster, Verwoed, Grey Aura, Witte Wieven, Verval, Nevel, Project Nefast, Svartvit en Hadewych. Zij treden in wisselende configuraties op in deze uit vijf ‘aktes’ bestaande compositie. Conceptueel gezien wordt de rode draad gevormd door de tegenstelling van het leven in de stad (jachtig, nerveus, maar vol mogelijkheden) en het platteland (veilig, maar bedrukkend en monotoon).

Die dynamiek wordt uitstekend vertaald in de muziek, die nu eens chaotisch en verpletterend klinkt, om dan weer in slepend midtempo voort te ploegen. De bijbehorende projecties (afkomstig van Project Nefast) zorgen voor de visuele ondersteuning van het verhaal. Naast vier hoofdstukken die allerlei variaties binnen het blackmetalgenre laten horen, zijn het de twee ‘interludes’ die het meest imponeren. Zo geeft Peter Nijland (Hadewych) een beklemmende voordracht tijdens een ‘spoken word-passage’ die vol bezieling wordt gebracht, terwijl de combinatie van lugubere screams en snoeiharde, ritmische noise (verzorgd door de man achter Svartvit?) tijdens het tweede intermezzo voor een van de hoogtepunten van de performance zorgt. Verrassend is ook de vocale bijdrage van Ryanne van Dorst (DOOL), hoewel haar zang helaas wat slecht in de mix staat. Na ruim een uur is de koek op, maar degenen die getuige zijn geweest van dit pronkstuk hebben meer dan genoeg te genieten gehad. Zij waren, om het vrij naar de woorden van Boudewijn de Groot af te sluiten, gevangen in een maalstroom, dodelijk en wonderschoon. (Rik)