Zondag

Have A Nice Life heeft de eer om de vierde Roadburn-dag te openen. De set van de Amerikanen staat in het teken van het album Deathconsciousness uit 2008. Aanvankelijk had ik mijn twijfels of de shoegaze/post-punk wel geschikt zou zijn voor de massaliteit van de grote zaal. Al gauw blijken deze twijfels onterecht, want de groep overtuigt vanaf het begin. De songs komen erg goed over in de al flink gevulde zaal. De band wisselt ronduit depressief klinkende composities af met heavier songs. De instrumentatie klinkt rijk en dynamisch, wat ervoor zorgt dat de songs erg veel body krijgen. De drummer gebruikt naast zijn reguliere drumstel een drumcomputer. Samen met de elektronica en synths zorgt dit voor een mooie wisselwerking met de gitaar- en baspartijen. Al met al een erg boeiend optreden van Have A Nice Life. (Hugo)

Na vier dagen vol sonisch geweld is het lekker om de Afterburner te beginnen met ingetogen, ‘mellow’ progressieve rock van de oude stempel. De IJslandse, licht psychedelische prog van Lucy In Blue zorgt ervoor dat het moegestreden publiek langzaam bij positieven kan komen. De band speelt het pas verschenen album In Flight integraal. Het grootste deel van de nummers voltrekt zich in een lekker loom, dromerig tempo. Invloeden van Pink Floyd, maar ook Camel en The Flower Kings zijn nooit ver weg. De meanderende, meerstemmige zangpartijen zijn weliswaar een kwestie van smaak, maar passen op zich goed bij de muziek. Toch had ik wel iets meer versnellingen en gitaarspektakel willen horen. De momenten dat Lucy In Blue eindelijk een tandje bij schakelt, zijn namelijk ook meteen de beste van de set. (Rik)

Voordat de Belgische muzikant Dirk Serries de set van Fear Falls Burning aftrapt, draagt hij de performance op aan de eergisteren overleden Michiel Eikenaar (Nihill, ex-Dodecahedron en ook oud bandlid van Fear Falls Burning). Een mooi gebaar. Serries bouwt vervolgens op kenmerkende manier zijn ‘drones’ op, als een sculptuur die laag voor laag verder gekneed en gevormd wordt. Bijzonder aan deze set is dat hij wordt bijgestaan door saxofonist Colin Webster, wiens wilde saxofoonuitbarstingen in heerlijk contrast staan met de voortpulserende droneklanken. Drummer Tim Bertilsson (Switchblade) en toetsenist Per Wiberg (Spiritual Beggars, ex-Opeth) completeren de line-up. Hoewel het genre eigenlijk per definitie monotoon is, weet Serries de aandacht vast te houden door subtiele veranderingen. Helaas is het optreden na veertig minuten al voorbij. (Rik)

Het duurt even voordat ik de Hall Of Fame in kan om Wrong te zien spelen. Voor de kleine zaal staat namelijk een wachtrij, waardoor ik het eerste deel van de set moet missen. Eenmaal binnen is het genieten van de korte en bondige noise/sludge-songs die de band in hoog tempo op het zweterige publiek afvuurt. Wrong doet sterk denken aan bands als Helmet, Unsane en Eyehategod. De liedjes zijn niet altijd even sterk, maar live is Wrong zeker goed aan te horen. (Hugo)

Wie een goed plekje voor het optreden van Daughters wil bemachtigen, moet er snel bij zijn in de grote zaal, want het is al vroeg druk. Met de fantastische nieuwe plaat You Won’t Get What You Want op zak touren de Amerikanen door Europa met Roadburn als één van de smaakmakers. Zonder een noot gespeeld te hebben, zet de excentrieke zanger Alexis Marshall direct de toon. Hij komt het podium op en zwaait - terwijl hij uitdagend het publiek inkijkt - met zijn microfoon met opzet langs de feedbackende monitoren. De band opent met The Reason They Hate Me, één van de vele songs van het nieuwe album die gespeeld worden. Marshall gaat helemaal los. Hij crowdsurft regelmatig en komt op een bepaald moment zelfs bij de bar uit. De frontman slaat zichzelf vaak met zijn microfoon, hij spuugt, hij kwijlt en hij likt aan de monitoren. Maar belangrijker nog: Daughters staat uitstekend te spelen. Vooral het gitaarwerk van Nick Sadler klinkt fantastisch. Het publiek krijgt met het Depeche Mode-achtige Less Sex wat tijd om bij te komen van al het muzikale noiserockgeweld. Het hoogtepunt van de set is het fenomenale Guest House, dat door de frontman met veel dramatiek en overgave gebracht wordt.(Hugo)

Wie na gisteren nog niet genoeg black metal heeft gehoord, wordt in Het Patronaat op zijn wenken bediend met Mord ‘A’ Stigmata. De Polen leverden recentelijk met Dreams Of Quiet Places een solide, zij het ietwat overgeproduceerd album af. Vanmiddag staan liefst drie nummers van het nieuwe album op het programma. Live klinkt de muziek gelukkig wat primitiever dankzij de dissonante gitaarloopjes en de wat aan Mgła refererende bulderstrot van zanger Łukasz Dziamarski. Tegelijkertijd bieden de lange, uitgesponnen nummers voldoende uitdaging voor de avontuurlijker ingestelde genreliefhebber. Mord ‘A’ Stigmata heeft geen opsmuk nodig om het publiek een klein uur lang bij de les te houden. (Rik)

Het is grappig hoe verschillende bezoekers van Roadburn volstrekt andere festivalervaringen kunnen hebben. Zo is er dit jaar sprake van een parallel universum waarin de moerassige Louisiana-sludgegrootmeesters van Thou al een hele reeks optredens hebben gegeven voordat ze vanmiddag het hoofdpodium betreden. Een wereld die volledig aan mij voorbij is gegaan wegens andere prioriteiten. Gelukkig krijg ik op deze laatste festivaldag een herkansing. En hoewel ik eerlijk moet toegeven dat sludge niet mijn favoriete genre is, wordt al snel duidelijk dat deze Amerikanen weten waar ze mee bezig zijn. De loodzware riffs vormen een solide cement waarover frontman Bryan Funck zijn huiveringwekkende, smerige krijszang kan draperen. Terwijl Thou tijdens de andere optredens vooral het experiment opzocht, ligt de nadruk vandaag vooral op het recente album Magus. Met vier nummers (Transcending Dualities, The Changeling Prince, Sovereign Self en In The Kingdom Of Meaning) is die plaat goed vertegenwoordigd. Hoewel de muziek viezig en stroperig klinkt, schemert in het gitaarwerk ook de muzikaliteit van het gezelschap door. Sterke performance! (Rik)

Wanneer ik het Patronaat binnenloop, is Marissa Madler al druk aan het soundchecken met Stephen Brodsky (Mutoid Man/Old Man Gloom). De zaal is uiteindelijk stampvol als Marissa Nadler haar set begint. Het eerste deel van het optreden bestaat uit dromerige folknummers die Nadler helemaal alleen speelt. Enkel met gitaar en zingend. Het is te zien en te horen dat de zenuwen bij haar toeslaan. Het helpt ook niet als er direct een galm op haar vocalen staat die er niet hoort te zijn. Ze begint het eerste nummer opnieuw en heel langzaamaan ontdoet ze zich van haar zenuwen. Het publiek houdt zijn adem in tijdens het mooie For My Crimes en Poison. Daarna is het blijkbaar de bedoeling dat Brodsky gaat meespelen. Maar hij is ondanks wat geroep om “Steve” blijkbaar niet te vinden, waardoor Marissa nog twee nummers solo speelt. Als Stephen Brodsky dan ineens terecht is, zorgt het voor hilariteit. Iemand uit het publiek roept “Steve, where were you?”, waarop hij antwoordt: “I was grooming”. Marissa Nadler heeft met Stephen Brodsky een album gemaakt met de naam Droneflower. In deze nummers brengt hij met zijn Flying V-gitaar de luchtige nummers wat zwaar tegengewicht. Ondanks dat het wat rommelig en niet perfect verloopt, is het toch erg mooi wat Marissa Nadler laat horen. (Hugo)

In de grote zaal zoek ik een plekje op voor het optreden van Old Man Gloom. Stephen Brodsky is een druk baasje deze dag, want aansluitend aan het optreden van Marissa Nadler staat hij ook hier op de planken. Hetzelfde geldt voor zanger/gitarist Aaron Turner, die met SUMAC een dag ervoor ook al op de main stage stond. De muziek van Old Man Gloom is complex. Je zou het avantgardistische sludge kunnen noemen. Het is in ieder geval boeiend van begin tot eind. Turner en Brodsky wisselen de rauwe sludge-vocalen af en de songs worden vergezeld door vervreemdende geluidssamples. Het ene moment zijn de songs spijkerhard en het andere moment krijgt het ambient-achtige proporties. Old Man Gloom is geen makkelijke kost, maar je blijft kijken en luisteren.

(Hugo) Degenen die nog puf hebben en nog één keer hun gehoor willen laten verpulveren, komen aan het begin van de avond samen in Hall Of Fame, waar Crowhurst & Gnaw Their Tongues een gezamenlijk optreden weggeven. Crowhurst is het project van de Amerikaan Jay Gambit, terwijl Gnaw Their Tongues wordt gerund door Mories (Maurice de Jong). Beide projecten kenmerken zich door hun hoeveelheid aan releases, maar persoonlijk trek ik vooral het werk van Gnaw Their Tongues goed. De ziekelijke kakofonie van noise, black metal, industrial en maniakale orkestratie maakt een eind aan ieder feestje. Live ben ik nog niet overtuigd geraakt van Gnaw Their Tongues, maar de combinatie van vandaag werkt uitstekend. Het publiek wordt getrakteerd op een helse machinerie aan feedback en ‘drones’, terwijl Gambit en Mories hun ziel en zaligheid eruit krijsen en jammeren. Veertig minuten duurt de martelgang die door de meeste aanwezigen met een grote grijns wordt ondergaan. Blijkbaar borrelt er ook nog een cover van Britney Spears (!) op uit de krochten van het podium, die dusdanig gemutileerd is dat het in eerste instantie niet eens opvalt. Heerlijk! (Rik)

De grote zaal is volgestroomd om de stoner-/doomgiganten Sleep voor de tweede keer tijdens dit festival aan het werk te zien. Nadat op zaterdag het klassieke album Holy Mountain (1992) integraal is gespeeld, wordt vanavond het meest recente album The Sciences (2018) in zijn volledigheid ten gehore gebracht. Hoewel Sleep een legendarische status heeft binnen de doomscene, kan ik eerlijk gezegd weinig met de nogal monotone muziek. Dat geldt ook voor het optreden van vanavond. Eerlijk is eerlijk: er is weinig mis met de performance. De kolossale riffs donderen met veel bravoure het publiek in, het geluid is prima en de basgitaar is diep en heerlijk brommerig. Het grootste deel van het publiek smult dan ook van Sleep. Persoonlijk vind ik het echter vooral slaapverwekkend, de ellenlange tracks die allemaal in hetzelfde logge ritme voortploeteren. Na een uur heb ik mijn max bereikt. Nogmaals: dat ligt vooral aan mijn smaak, niet aan de kwaliteit van het optreden. (Rik)

Terwijl Sleep voor een bomvolle grote zaal zijn ding staat te doen, speelt het Nederlandse Nusquama (als onderdeel van de Maalstroom-reeks) voor een beduidend minder gevulde Green Room. De hoge plek op de bill is opmerkelijk, aangezien de band pas één album heeft uitgebracht: het slechts enkele weken geleden verschenen Horizon Ontheemt. Maar met leden van Laster, Fluisteraars, Galg en Turia in de gelederen is het niet gek dat de organisatie van Roadburn ervan uitgaat dat er kwaliteit wordt geleverd. Het publiek wordt niet teleurgesteld. De ‘bloesjesblackmetal’ van het gezelschap klinkt uitstekend en met name de hese, doorleefde strot van T. (Turia) komt vandaag een stuk beter tot zijn recht. Nusquama maakt black metal die atmosferisch is, maar tegelijkertijd geworteld is in traditie. Dat maakt de muziek krachtig, zonder al te veel opsmuk, maar tevens boeiend. De stijl roept herinneringen op aan het werk van Drudkh en Walknut, met name in de uitstekende riffs en het krachtige drumwerk. Een verdienstelijke afsluiter! (Rik)

Zo eindigt de twintigste editie van Roadburn. Hét festival voor duistere, logge en/of experimentele muziek in Europa. Iedere keer valt er weer wat te beleven, waardoor er eigenlijk geen slechte jaargang kan zijn. Je kunt natuurlijk mopperen over het opvallend lage gehalte stoner en psychedelica, maar tegelijkertijd staat er wel een geweldige nieuwe generatie black metal van eigen bodem. Het festival heeft het wederom voor elkaar gekregen om een mooi aantal unieke shows te presenteren. Voor het eerst sinds jaren wordt er geen gebruik gemaakt van heel kleine zaaltjes, zoals Cul de Sac en Extase. Podia met heel veel sfeer, maar tegelijkertijd de locatie waar je ruim van tevoren aanwezig moest zijn, anders kwam je er gewoon niet in. Wat wel pijn doet, is dat Het Patronaat verkocht is en niet meer zal terugkeren als zaal in 2020. Iedere bezoeker kan moeiteloos een aantal legendarische optredens noemen dat plaatsvond in deze prachtige locatie. Het is erg jammer dat we dit gebouw moeten gaan missen. Het grote, gapende gat ernaast wat ooit het Midi Theater was, is eveneens erg treurig. We zijn erg benieuwd hoe Roadburn er volgend jaar uit zal zien. Qua podia zullen er ongetwijfeld de nodige zorgen zijn.

Wat nog wel de aandacht verdient, is het zaaltje onder de noemer “Full Bleed” in de Koepelhal. Kunst is onlosmakelijk verbonden met Roadburn en in het verleden zijn er al veel exposities geweest. Full Bleed heeft dit jaar een goede sfeer, waarbij de kunstenaars erg benaderbaar zijn. De curator van vorig jaar, Jacob Bannon, is dit jaar ook weer druk bezig. Er zijn weer prachtige zeefdrukken te koop van onder andere Maarten Donders en Richey Beckett. Voor wie niets wil kopen, is het een mooie plek om je aan de kunst te vergapen. In 013 is eveneens een expositie, maar het vergt wel wat zoekwerk om het te vinden. Enerzijds is het leuk om onverwachts artwork tegen te komen, anderzijds passeer je de gangen omdat je de zaal in wilt of juist naar buiten. Uiteindelijk is het beter wanneer de expositie op een georganiseerde plek te bewonderen is. Roadburn is een goed geoliede machine die zich wel raad weet met het neerzetten van een uitstekend festival.

Met dank aan Koen de Gussem en Paul Verhagen voor hun foto's!