Zaterdag

Als de bijzonder strakke en agressieve black metal van Nordjevel ons niet wakker schudt, doet de niet onaanzienlijke hoeveelheid vuurwerk die het muzikale geweld vergezeld dat wel. Daarna zakt het energieniveau met de progressieve stoner van Krakow en theatrale doom van het Portugese Sinistro, met zangeres Patr�cia Andrade als middelpunt. De uitvoering is bij beide bands uitstekend en ik zie het publiek behoorlijk genieten, maar deze tak van de heavy muziek is niet echt aan mij besteed.

Ik meld me weer aan het front voor Memoriam. De nieuwe band van voormalig Bolt Thrower-frontman Karl Willets en drummer Andy Whale is met The Silent Vigil alweer toe aan de tweede full-length. Derhalve bevinden zich veel nieuwe nummers in de set, zoals en Bleed The Same. Memoriam ontbeert het overweldigende en epische karakter van Bolt Thrower. De band is echter wel beter op elkaar ingespeeld dan op Roadburn vorig jaar. De aanwezigen genieten van een niet te versmaden pot old school death metal die het midden houdt tussen Bolt Thrower en Benediction, waar weinig op af te dingen valt. Met name het solide drumwerk van Whale is zeer genietbaar. De breed glimlachende Karl Willets bewijst wederom een van de meest symphatieke metalfrontmannen te zijn en voorziet elk nummer van een introductie over de betekenis van de track. Nothing Remains doet de luisteraar bijvoorbeeld veel meer nu we weten dat het over de dementie van Willets� moeder gaat.

Het is tijdens het optreden van zijn progressieve metalband duidelijk te horen dat Ihsahn gisteravond een concert heeft gegeven als zanger van Emperor. De muzikaal visionair is niet goed bij stem en zingt bij vlagen zelfs een beetje vals. Wellicht om het contrast met Emperor te benadrukken, speelt de progressieve metalband vandaag ook nog eens een vrij softe set, waarbij de hardere albums The Adversary (2006) en angL (2008) genegeerd worden. Een nummer als Pulse doet aan de elektronische sound van Ulver of zelfs Massive Attack denken en je kan je afvragen of dat wel aan het Inferno-publiek besteed is. Het samenspel met saxofonist J�rgen Munkeby in het wat brutere A Grave Inversed is een leuke verrassing en het hoogtepunt van de set.

Van tevoren keek ik eerlijk gezegd nauwelijks uit naar het optreden van Satyricon. De band is immers vaak genoeg te zien, zowel als headliner in Nederland als op internationale festivals. Ik word toch behoorlijk in het optreden meegetrokken, want Satyricon is erg lekker bezig vanavond. Ondanks dat het de laatste avond van een uitgebreide Europese tournee is, speelt men vol overgave. De black-�n-rollsound die men zichzelf sinds Now, Diabolical (2006) heeft aangemeten, werkt perfect in een livesetting. Satyricon is zelfs de eerste band van het weekend die een redelijke mate van enthousiasme aan het zo starre Noorse publiek weet te onttrekken. Vuisten en haren gaan de lucht in op Black Crow On A Tombstone, Repined Bastard Nation en The Wolfpack, alsook nummers van het nieuwe album Deep Calleth Upon Deep. In tegenstelling tot de show in Tilburg afgelopen september, wordt het beste nummer van die plaat, Black Wings And Withering Gloom, wel gespeeld. Enige punt van kritiek is en blijft dat de set wel erg eenvormig is. Walk The Path Of Sorrow van Dark Medieval Times (1993) is een kippenvelopwekkende verrassing en blackmetalhymne Mother North is altijd mooi, maar meer oud werk zou de variatie ten goede komen. En dat er nooit iets van Rebel Extravaganza (1999) gespeeld wordt, is al helemaal zonde. Het is een kleine kanttekening bij een glorieuze doortocht, die wordt besloten met een toegift bestaande uit The Pentagram Burns, Fuel For Hatred en K.I.N.G.. �We made this into a concert, not a social media gathering�, zegt frontman Satyr na afloop tegen het publiek, tevreden en duidelijk ge�mponeerd door het applaus dat weerklinkt in de Rockefeller.