Vrijdag
In de Benelux heeft Wiegedood reeds een behoorlijke reputatie opgebouwd vanwege sterk plaatwerk en venijnige optredens. Ook voor het Noorse publiek maken de Belgen diepe indruk met hun unieke bandgeluid, waarin riffs uit de zogenaamde cascadian black metal met een aan de second wave-herinnerende agressie gebracht worden. Ondanks uitvallende gitaren maakt het intense optreden van dit drietal behoorlijke indruk.
Origin is zonder meer de op technisch vlak meest begaafde band van het weekend. Monsterdrummer John Longstreth ratelt maar voort met zijn machinale blastbeats. De snelheid en het vernuft waarmee de vingers van gitarist Paul Ryan en bassist Mike Flores over hun instrumenten vliegen, is onnavolgbaar. Daarbij is Jason Keyser zonder meer de vrolijkste en meest actieve frontman van het weekend. De ludieke manier waarop hij het publiek aanspreekt en bij het optreden van de deathmetalband probeert te betrekken, is verfrissend te midden van alle bloedserieuze blackmetalfrontmannen. Helaas blijkt Origin niet echt aan te slaan. Aan een publiek dat vooral uit blackmetalminnende Noren bestaat, is technische death metal niet besteed en ondanks herhaaldelijke pogingen komt de moshpit maar niet op gang.
Zo prijken ze jarenlang bovenaan je nog live te zien-lijstje, zo staan ze opeens op alle evenementen die je bezoekt: voor ondergetekende is dit de vierde keer dat hij de Anthems To The Welkin At Dusk-set van Emperor gaat zien in een jaar tijd. Het genot is er echter niet minder om. Dit is duidelijk de band waarvoor het gros van de festivalbezoekers gekomen is en de band speelt op Noorse bodem ook nog eens een thuiswedstrijd. Tussen de nummers door wordt de bandnaam fanatiek gescandeerd, waarmee zanger/gitarist Ihsahn en de zijnen duidelijk in hun sas zijn. De uitvoering van majestueze composities als Thus Spake The Nightspirit, The Loss And Curse Of Reverence en The Acclamation Of Bonds is zoals verwacht vlekkeloos en totaal overdonderend. Het zou natuurlijk prachtig zijn als Emperor ook nog eens een reeks optredens zou doen met nummers uit de hele discografie, want de toegift met nummers van In The Nightside Eclipse (1994) smaakt naar meer, maar eenieder moet zich bevoorrecht voelen dit meegemaakt te hebben. Er zullen dit weekend nog veel goede bands spelen, maar er is maar n duidelijke heerser van Inferno 2018!
Omdat ik verwacht dat niets nog aan Emperor zal kunnen tippen, maak ik geen haast om mij naar John Dee te begeven voor Necrophobic. Een domme vergissing, zo blijkt, want wat geeft de band een vernietigend concert! Op moordend tempo en vol overgave werken de zeer metal ogende Zweden zich door hun set heen, bestaande uit de nummers die hun herkenbare tussen black en death metal in balancerende stijl perfect vangt. De terugkeer van originele vocalist Tobias Sidegard is wellicht ook de reden dat er, naast de beste nummers van het uitstekende nieuwe album Mark Of The Necrogram, veel vette oude nummers in de set zitten, zoals Nailing The Holy One en de titeltracks van Darkside (1997) en The Nocturnal Silence (1993). De vorige keren dat ik Necrophobic zag, viel de band mij wat tegen omdat het midden op de dag op een zomerfestival totaal niet uit de verf kwamen, maar vanavond klopt het plaatje helemaal. Zeker nu men weer een tweede gitarist in de gelederen heeft en het bandgeluid veel voller is. Een absoluut hoogtepunt!
Fleshgod Apocalypse debuteerde in 2008 met Oracles, een sterk album vol technische death metal met orkestrale intermezzos. De symfonische elementen kregen op de daaropvolgende albums steeds meer de overhand. Vandaag de dag kunnen we zelfs spreken van Death Metal De Musical. Het geluid is compleet dichtgeplamuurd. Daardoor worden we live met een onnavolgbare brij van geluid geconfronteerd, waarmee we weinig aan kunnen vangen. De zaal loopt leeg. Ik ben niet de enige die teleurgesteld is.
