Gebleven is de intense, bij vlagen haast maniakale sfeer van het debuut. Zoveel maakt de geweldige openingstrack Ontzieling wel duidelijk met zijn furieuze drumwerk en woeste riffs. Cataract is het meest gelaagde nummer. De track begint rustiger dan de opener, met somber akoestisch gitaarwerk, om vervolgens via een hypnotiserend, repetitief midtempo-ritme uit te monden in een stuwend en enerverend einde. Het titelnummer valt vooral op door zijn statigheid. Door het monotoon ploegende ritme en de onderkoelde riffs hoor ik wel wat gelijkenissen met het midtempo-werk van Mgła, hoewel de sfeer veel minder orthodox is. Afsluiter Smeekbede eindigt met dezelfde intensiteit als de opener. Vooral de fantastische riffs vallen hier in positieve zin op.
Bij dergelijke muziek is een krachtige sound van levensbelang. Dat bleek bijvoorbeeld onlangs tijdens het Diabolica Sonis-festival, waar het optreden van de band volledig in de soep liep door het waardeloos afgestelde geluid. Op plaat heeft Wiegedood de zaken gelukkig veel beter voor elkaar. De Doden Hebben Het Goed II valt op door zijn massieve productie. Daar waar veel blackmetalbands kiezen voor een schel en primitief geluid, klinkt dit album juist loodzwaar. De achtergrond van Levy Seynaeve in Amenra zal hier ongetwijfeld in meespelen. De sound maakt de toch al niet lichtzinnige muziek nog een stuk intenser.
Het enige nadeel van dit album is de lengte van slechts driendertig minuten. De vier nummers zijn in een mum van tijd voorbij. Toch heeft de behapbare lengte ook zijn charme in tijden waarin veel bands de neiging hebben om ellenlange albums uit te brengen vol middelmatige bonustracks en demoversies waar niemand op zit te wachten. Samenvattend kunnen we dan ook stellen dat Wiegedood zijn status met deze full-length moeiteloos consolideert. De Doden Hebben Het Goed II is namelijk net zo vet als zijn voorganger.
Tracklist:
1. Ontzieling
2. Cataract
3. De doden Hebben Het Goed II
4. Smeekbede
